Εν αρχή ήν ο πόνος
Ή εναλλακτικά, πώς να ανακαλύψεις την πραγματική κλίση σου στα 35, και όχι στα 20…
Γράφει ο Βασίλης Καρίκας
Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, μια αποτυχημένη αγορά έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν κυκεώνα ανακατατάξεων, αμφισβήτησης, και βαθιάς ενδοσκόπησης, ως προς τι μέλλει γενέσθαι για το μέλλον και την επαγγελματική «σταδιοδρομία».
Και εξηγούμαι: Μετά από σπουδές Μηχανολογίας και Γραφιστικής, και έχοντας στα χέρια μου ένα πληγωμένο αυτοκίνητο, που πολλοί απέρριψαν, γνωρίζοντας το ποσοστό δουλειάς που ήθελε για να έχει τα μούτρα να εμφανιστεί οπουδήποτε και να μην χλευαστεί μέχρι κεραίας, η απόφαση πάρθηκε: Εφόσον δεν θα ήμουν ικανοποιημένος από την ποιότητα δουλειάς άλλων -γνωστών και αγνώστων-, έπρεπε να λερώσω τα χέρια μου, ούτως ώστε το αποτέλεσμα να ικανοποιεί πρωτίστως εμένα, και μετά οποιονδήποτε άλλο.
Η έννοια κλασικό αυτοκίνητο είναι μια προσωπική μυσταγωγία, απαιτεί ενασχόληση, χρόνο, φυσικά χρήμα, και ενίοτε.. μπινελίκια. Η ικανοποίηση όμως είναι αρκετή να σβήσει κάθε κούραση, κάθε απογοήτευση, κάθε αποδοκιμαστικό βλέμμα.
Ορμώμενος από την «επιτυχία» της πρώτης αναπαλαίωσης, και με την έγκριση φίλων βουτηγμένων μέχρι το μεδούλι στο χώρο, σε Κύπρο και Ελλάδα, είπα να κάνω το μετέωρο βήμα: να ανοίξω κι εγώ, όπως και τόσοι πριν από μένα, μαγαζάκι, και να αναπαλαιώνω αντίκες, τουτέστιν να προσπαθώ να πείσω κάθε αυτί που είχε όρεξη να ακούσει, ότι το τόσο διαδεδομένο πιά restoration δεν είναι το να ξαναβάψεις ένα αυτοκίνητο από πάνω, αφού κάνεις 2-3 μπαλώματα με οξυγονοκόλληση για να μην μπαίνει νερό από τα πατώματα.
Η αναπαλαίωση είναι τέχνη, θέλει πολύ χρόνο, θέλει δέσιμο με αυτό που έχεις απέναντί σου, δεν είναι μαζική παραγωγή, δεν είναι συνεργείο αυτοκινήτων που πρέπει να έχει 3-5-10 διελεύσεις την ημέρα για να βγάζει τα λειτουργικά έξοδα και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Κάθε εξάρτημα, κάθε τετραγωνικό εκατοστό μετάλλου θέλει ενασχόληση, ώρες, υλικά. Κάθε μηχανισμός, μικρός ή μεγάλος, πρέπει να λυθεί, να επιθεωρηθεί, να αντικατασταθεί ό,τι δεν μπορεί να επισκευαστεί, να τριφτεί, να γυαλιστεί, να βαφτεί αν χρειάζεται, και να πάρει τη θέση του στο ράφι, μέχρι να έρθει η ώρα να τοποθετηθεί ξανά στο αναπαλαιωμένο κουφάρι.
Νοουμένου ότι μια πλήρης αναπαλαίωση μπορεί να φτάσει και τις 2000 ώρες ενασχόλησης, μιλάμε για πλήρη απασχόληση για 6-8 μήνες. Κοπιαστική, αλλά με μεγάλα περιθώρια ευχαρίστησης και αυτοπραγμάτωσης.
Η αποθήκη βρέθηκε, ο εξοπλισμός αγοράστηκε, η ηλεκτρική εγκατάσταση περάστηκε, αναβατώριο, τόρνος, συμπιεστής, πρέσα, πάγκοι, εργαλειοφορέας, τριβεία, αμμοβολή, και εντέλει έγιναν και τα εγκαίνια. Και να ‘ναι καλά η Άννυ (Δημητριάδου) και ο Γιώργος (Καραγιάννης) για το όνομα, διότι ακόμη θα μαλώναμε πώς να το βαφτίσουμε.
Και πάμε στον πρώτο πελάτη, ο οποίος περίμενε στωικά να ετοιμαστούν όλα, για να ξεκινήσει η δουλειά. Πριν προχωρήσω, disclaimer: ο ιδιοκτήτης, ο Ξένιος, είναι κολλητός και μέλλων κουμπάρος, οπότε η στιχομυθία που ακολουθεί είναι πραγματική και μη παρεξηγήσιμη (αφαίρεσα τη βωμολοχία, η οποία είναι μεν διασκεδαστική και εμπλουτίζει τη συζήτηση, αλλά διαβάζουν και παιδιά):
Ξ: Τι θα γίνει ρε με το ρημαδομάγαζο; Θα το τελειώσεις ή θα κοροϊδεύεις τον κόσμο;
Β: Είμαι μαγαζάτορας άνευ μαγαζιού ρε. Περιμένω να τελειώσει ο ηλεκτρολόγος, να μπει το ρεύμα, να ανοίξει το ρολό, και μετά θα ρθω να πάρουμε το σαπάκι σου. Να σου πω, παίζει να κοπεί στη μέση μέχρι να το φέρουμε;
Ξ: Εσύ μιλάς έτσι για τα ιταλικά, που έχεις και tattoo το φιδάκι στην πλάτη; Δε φτάνει που σου κάνω σεφτέ και θα έχεις με κάτι να ασχολείσαι, αντί να κάθεσαι και να περιμένεις να σε βρουν από δορυφόρο εδώ κάτω στα χαλάσματα που ήρθες, έχεις και παράπονο;
Β: Καλά, άντε. Δίνω τόπο στην οργή. Κοίτα μόνο να ρχεσαι να βοηθάς. Μπας και μάθεις τίποτα και ξεστραβωθείς, που μου το παίζεις θεωρία και alfabb με τη 1750 του Rossano.
Ξ: Ο Rossano είναι το ίνδαλμά μου. Μόνος του τα έκανε όλα. Έμαθε να κολλά, πήρε γαλβάνωση, ξήλωσε τα πάντα, και το ξανάστησε μέσα στο γκαράζ του.
Β: Και πόσο καιρό του πήρε;
Ξ: …10 χρόνια, αλλά ασχολιόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Β: Εσύ υπολόγισε 2 χρόνια αν συντονιστούν όλοι, και να είσαι κι ευχαριστημένος
Ξ: Καλά ρε, εσύ δεν τελείωσες μέσα σε 1 χρόνο; Γιατί μου λες 2 χρόνια;
Β: Διότι εγώ είχα καταντήσει υπάλληλος του φαναρτζίδικου, και στο τέλος έφτιαχνα ό,τι αυτοκίνητο ερχόταν για να έχει χρόνο ο Πανίκος (σ.σ ο φαναρτζής) να δουλεύει στο δικό μου. Χώρια τα ξενύχτια που έριξα και τα κομμάτια που έφτιαξα μόνος μου.
Ξ: Ξεκίνα πρώτα κι άσε τα λόγια…
Και κάπως έτσι ήρθε η 1750 στην αποθήκη, ξηλώθηκε, και άρχισε να επανέρχεται στην αρχική της εικόνα, βίδα-βίδα. Δεν θα είναι γρήγορη δουλειά, δεν θα είναι εύκολη δουλειά, δεν θα είναι φτηνή δουλειά.
Ο στόχος είναι να τελειώσει εντός χρονοδιαγράμματος (αρχικά), και να γίνει το καλύτερα αναπαλαιωμένο αυτοκίνητο του νησιού (μεγαλεπίβολα λόγια, αλλά dream big και YOLO που λέει κι η νεολαία…), με σχεδόν απόλυτη γνησιότητα. Η μόνη παραχώρηση θα γίνει στις βίδες, όπου θα αντικατασταθούν με μετρικές ανοξείδωτες Allen, για ανθεκτικότητα, αντισκωριακή προστασία, και ευκολία μελλοντικών επισκευών. Όλα τα υπόλοιπα θα διατηρηθούν όπως τότε, πριν 50 χρόνια στο Arese, τότε που ο Luigi έβαζε ό,τι είχε το πανέρι της ημέρας.
Είμαι ο Βασίλης Καρίκας, και διατείνομαι ότι έχω αναπαλαιωτήριο. Ή μήπως παλιατζίδικο;
ΥΓ: Η αναπαλαίωση της 1750 αφιερώνεται στον Πανίκο Παναγίδη, το μάστορα που μου άνοιξε τα μάτια στις τεχνικές και τα μυστικά των αναπαλαιώσεων και της φανοποιϊας, και έναν από τους τελευταίους “old school”, που ήξερε πού να ζεστάνει και πού να χτυπήσει για να φέρει μια λαμαρίνα χωρίς στόκο. Καλό ταξίδι μάστορα.
TopSpeed.gr Tip: Οι κ.κ. Βασίλης Καρίκας και Ξένιος Κοφτερός, έχουν αποφασίσει να μας κάνουν κοινωνούς στο υπέροχο ταξίδι της αναπαλαίωσης αυτής της πανέμορφης Alfa -το οποίο φιλοξενούμε με ένα εβδομαδιαίο άρθρο στη στήλη “GARAGE”. Οι -μάλλον ατάκτως εριμμένες από εμάς- φωτογραφίες της -φοβερής- δουλειάς που γίνεται και βλέπεις σε κάθε “επεισόδιο” της χρονομηχανής, είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα του γιγαντιαίου όγκου που μας στέλνουν από τη Μεγαλόνησο.
