Το Φεβρουάριο, η χώρα συγκλονίζεται από το τροχαίο δυστύχημα στο οποίο χάνει τη ζωή του ο δημοφιλής τραγουδιστής Παντελής Παντελίδης. Όλη η Ελλάδα κλαίει και οδύρεται και όλοι (;) συμφωνούμε, με αυτή την αφορμή, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην οδηγική παιδεία των Ελλήνων. Δύο μήνες μετά, αποδεικνύεται ότι όλη αυτή η κουβέντα που άνοιξε, ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Γιατί;
Επειδή στην πραγματικότητα, κανείς δεν συγκινείται. The numbers, συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι, δυστυχώς, αυτοί που χρησιμοποιούν την έκφραση “καμία σωτηρία“, έχουν δίκιο. Ας δούμε το παράδειγμα, της εξόδου (για γιορτή, υποτίθεται) του Πάσχα: Από τις 22 Απριλίου 2016 μέχρι και τις 5 Μαΐου, 44 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην Ελλάδα, σε τροχαία δυστυχήματα. Άλλοι 45 χαροπαλεύουν και άλλοι 430, τραυματίστηκαν ελαφρά.
Αν κάνεις μια σύντομη μαθηματική πράξη, θα διαπιστώσεις ότι γι’ αυτές τις δύο εβδομάδες, τρεις άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα στους δρόμους αυτής της ρημαγμένης χώρας. Σκέψου το: Τρεις άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα και δεν κουνιέται φύλλο! Άλλοι τόσοι, καθηλώνονται σε αναπηρικά καροτσάκια, μένουν φυτά (ξέρω, είναι politically incorrect η φράση μου, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να σε ταρακουνήσω), περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, σακατεμένοι. Αλλά δεν κουνιέται φύλλο!
Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι τι ηλικία έχουν αυτοί που σκοτώνονται σε τροχαία…
Εδώ, λοιπόν, είναι το μεγάλο ψέμα στο (κροκοδείλιο) κλάμα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που χάνονται στην άσφαλτο. Πώς είναι δυνατόν να ξεσηκωνόμαστε (δικαίως) όταν ο κάθε Τόμσεν, ο κάθε Σόιμπλε, η κάθε Μέρκελ απειλεί το μέλλον μας, αλλά να μη μας νοιάζει όταν ξέρουμε ότι την επόμενη ώρα μπορεί να μην υπάρχουμε; Τι να την κάνεις τη σύνταξη, άνθρωπέ μου, αν βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα;
Φέτος, λέει, οι dead της εξόδου, ήταν δραματικά περισσότεροι απ’ ότι πέρυσι: 44 σε 14 μέρες, έναντι 35 σε 17 ημέρες, το 2015. Οι αξιωματικοί της Τροχαίας, λένε ότι μεγάλο ρόλο, παίζει η πεσμένη ψυχολογία των Ελλήνων που έχουν πολλές έγνοιες στο κεφάλι τους. Μπούρδες! Το χω πει και θα το ξαναπώ. Η αιτία που σκοτωνόμαστε στους δρόμους, είναι απλή: Είμαστε απαίδευτοι στα οδικά πράγματα, ξερόλες, αγενέστατοι, άξεστοι, και οδηγούμε έχοντας χεσμένους, τους γύρω μας. (Αυτό το τελευταίο, η αδιαφορία μας για τον διπλανό μας, είναι και μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης που περνάμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Τι, παρεξηγήθηκες; Δεν είμαστε έτσι οι Έλληνες; Για του λόγου το αληθές, παραθέτω τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Τροχαίας, που αφορούν το έτος 2015: Το 2015, η Τροχαία έκοψε 12.693 κλήσεις σε οδηγούς για μέθη. Πρόσεξε: Αυτοί ήταν οι “άτυχοι” που έπεσαν επάνω σε ένα μπλόκο για αλκοτέστ. Χωρίς να λάβεις υπόψη πόσοι γλίτωσαν την κλήση, σκέψου μόνο ότι κοντά 13.000 συμπολίτες μας, τα ήπιαν και βγήκαν στο δρόμο με το τροχοφόρο τους. Σκέψου ότι θα μπορούσαν να έχουν πέσει πάνω σου!
Άλλοι 5.708, πιάστηκαν να παραβιάζουν τον ερυθρό σηματοδότη. Σιγά τα λάχανα! Σε αυτή τη χώρα, σχεδόν δεν υπάρχει δικυκλιστής (καλά, ειδικά οι ποδηλάτες αναρωτιέμαι τι σκέφτονται) που να περνά με κόκκινο. Κι αμα του ζητήσεις το λόγο, είναι έτοιμος για καυγά! Ποιο καυγά ρε κακομοίρη, που από τύχη δεν γυρνάς στο σπίτι σου με νεκροφόρα;
Άλλοι 5.057 πιάστηκαν να οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα που είναι μια άλλη πανμέγιστη βλακεία. Πόσο πιο υψηλό iq από την αμοιβάδα πρέπει να έχεις για να καταλάβεις ότι είτε “βιάζεσαι”, είτε οποιοδήποτε λόγο δεν πρέπει να μπαίνεις ανάποδα, επειδή υπάρχουν πιθανότητες να “αγκαλιαστείς” με κάποιον;
Χθες, “σοκαρισμένοι” συνάδελφοί μου μετέδιδαν ότι σε μετωπική σύγκρουση στην επαρχιακή οδό Ηρακλείου-Αγίας Γαλήνης και οι τρεις επιβαίνοντες των δύο οχημάτων έχασαν τη ζωή τους επειδή δε φόραγαν ζώνη ασφαλείας. Πού ακριβώς είναι το “σοκαριστικό”; Πέρυσι, 13.432 συμπολίτες μας πιάστηκαν να οδηγούν χωρίς ζώνη, 19.486 χωρίς κράνος, while 210 μετέφεραν τα παιδιά τους χωρίς το ειδικό καθισματάκι (εδώ άλλοι ανεβάζουν το νήπιο στο μηχανάκι και χωρίς κράνος, το καθισματάκι μας μάρανε).
Τα στοιχεία από τη Διεύθυνση Τροχαίας. Να τα έχεις, να τα καμαρώνεις
Πραγματικά λοιπόν, πιστεύεις ότι αυτός ο λαός νοιάζεται για το αν θα σκοτωθεί το παιδί του, ο γονιός του, ο συγγενής του, ο κολλητός του in the street? Δεκάρα δε δίνει!
“Δεν είναι όλοι έτσι”, θα πεις. “Υπάρχουν και σωστοί οδηγοί, υπάρχουν και άνθρωποι που είτε καβαλάνε ποδήλατο, είτε νταλίκα, είτε είναι πεζοί, σκέφτονται τον ΚΟΚ”. Ναι, έτσι είναι, αλλά είναι μειοψηφία. Η σιωπηρή μειοψηφία. Όχι τόσο σιωπηρή, πια!
And τι πρέπει να γίνει; Να αποκτήσουμε οδηγική/οδική παιδεία. Πώς; Το ιδανικότερο, θα ήταν να μπει ένα σχετικό μάθημα στα σχολεία, μιας και για τη γενιά που ήδη είναι στους δρόμους, όποιος έχει μυαλό, θα καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Το είχα προτείνει πρόσφατα και είχα προσφερθεί μάλιστα (αφιλοκερδώς, φυσικά) να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, όπου χρειαστεί. Αλλά φυσικά, το Υπουργείο Παιδείας είναι απασχολημένο στο να βρει τρόπο να μειώσει τους δασκάλους. Ποιος χέστηκε για τους δρόμους; (Αλλά και στις κυβερνήσεις είναι τόσο ηλίθιοι που δε νοούν να καταλάβουν ότι αυξάνοντας την ηλικία του στόλου των οχημάτων που υπερφορολογούν και μειώνοντας τα τροχαία θα εξοικονομήσουν/κερδίσουν δισεκατομμύρια ευρώ).
Και τώρα, που είπα (έγραψα) “δρόμους”. Φυσικά, δεν είναι μόνο η ηλιθιότητά μας, που μας σκοτώνει. Είναι δεκάδες άλλοι παράγοντες. Είναι, για παράδειγμα, οι γελοίοι καρόδρομοι τους οποίους παραδίδουν κατασκευαστές and σκανδαλωδώς παραλαμβάνουν πολιτικοί, that θα έπρεπε σήμερα να βρίσκονται στη φυλακή.
Δε χρειάζεται να πω πολλά για την ποιότητα των δρόμων, στη χώρα που μας κοστίζει 7,2 εκατομμύρια ευρώ κάθε χιλιόμετρο νέου δρόμου που κατασκευάζεται.
Στη χώρα που μια πρώτη αυτοψία της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας στην εθνική οδό, από το Σχηματάρι, ως τη Λαμία, βρήκε 40 σημεία τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν τροχαίο.
Στη χώρα που ακόμα χορηγούνται άδειες οδήγησης σε άτομα άσχετα και επικίνδυνα, αρκεί να έχουν “λαδώσει“.
Στη χώρα που η ελπίδα, έχει σκοτωθεί σε τροχαίο, προ πολλού…
