Τη δεκαετία του ’90, όταν παρουσιάστηκε η τρίτη γενιά του Mazda RX-7, ήταν διακαής μου πόθος να οδηγήσω ένα τέτοιο. Φυσικά, λόγω ηλικίας, μόνο στα videogames (εντάξει και στα όνειρα) μπορούσα να το “χαρώ”. Στα χρόνια που πέρασαν, είχα την ευκαιρία να οδηγήσω ορισμένα, αλλά ο πόθος μου να οδηγήσω ένα καινούριο RX-7, είχε μείνει στη σφαίρα της φαντασίας. Για ευνόητους λόγους.
Το συγκεκριμένο 7άρι, είναι ο ορισμός του αψεγάδιαστου
Αυτό, μέχρι οι άνθρωποι της Veloce Classic and Sports Cars Ltd, της εταιρείας που εμπορεύεται exceptional, σπάνια, άριστης κατάστασης αυτοκίνητα, συμφώνησαν να μου διαθέσουν για δοκιμή το δικό τους RX-7. Γεγονός μάλλον… περίεργο, επειδή οι άνθρωποι της εταιρείας είναι λάτρεις της λεπτομέρειας και τους ενοχλεί ακόμα και μια… δαχτυλιά στα αυτοκίνητά τους, που θέλουν να τα παραδίδουν στους πελάτες τους πραγματικά αψεγάδιαστα, σε κατάσταση σαν να βγήκαν μόλις από το εργοστάσιο.
Στην περίπτωσή μας, πρόκειται για ένα 7άρι μάλλον μοναδικό παγκοσμίως. Υπό την έννοια ότι είναι του 1993, έχει πολύ λίγα χιλιόμετρα (58.000), δεν έχει “κανιβαλιστεί” ποτέ και “φορά” όλα τα αυθεντικα΄ανταλλακτικά του, όπως όταν βγήκε από το εργοστάσιο. Επιτέλους, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα…
Ήρθε λοιπόν η ώρα των απαντήσεων: Πώς είναι να οδηγείς ένα RX-7; Πώς είναι η συμβίωση μαζί του; Αξίζει το γεγονός ότι έχει γίνει ένας θρύλος των 90s; Χρειάζεται “χέρια” για να το οδηγήσεις; Αξίζει, σε σύγκριση με ένα σύγχρονο σπορ αυτοκίνητο;
Αχ, αυτά τα pop ups
Αρχικά, είναι τα… looks. Η εμφάνισή του είναι τέτοια που σε κάνει να αναφωνήσεις ότι “δεν φτιάχνουν πια τέτοια αυτοκίνητα“. Ούτε ιδιαίτερα μεγάλο, ούτε ιδιαίτερα μικρό, έχει το μέγεθος που χρειάζεται ακριβώς ένα sportscar. Από εκεί και πέρα, είναι γεμάτο με αρμονικές καμπύλες, οι οποίες καταλήγουν σε μεταξύ τους σύνδεση, δίνοντας την εντύπωση ακμών και δημιουργώντας, όλες μαζί, ένα επιθετικό, αλλά καλαίσθητο σύνολο.
Όμως, όλα τα λεφτά σε αυτό το αυτοκίνητο, είναι τα pop ups. Τα φανάρια που ξεφυτρώνουν από το καπό. Θα μπορούσα να το αγοράσω μόνο για να απολαμβάνω το πάτημα του κουμπιού που σηκώνει τα φανάρια και τα ξανακατεβάζει, σε χρόνο dt. Μ’ έκανε να νιώσω σαν μικρό παιδί.
Στο εσωτερικό τώρα, μπαίνω σε ένα αυστηρά οδηγοκεντρικό κόκπιτ, παίρνοντας την αίσθηση ότι όλα έχουν φτιαχτεί γύρω μου, σαν να με “αγκαλιάζουν”. Σε σύγκριση με τα σύγχρονα σπορ αυτοκίνητα, μου λείπουν οι ρυθμίσεις του τιμονιού και των καθισμάτων. Αυτό, για περίπου 5 δευτερόλεπτα. Και για 10 δευτερόλεπτα ακόμα, που μου “ξίνισε” η έλλειψη ενός σύγχρονου κλιματιστικού συστήματος αντί του a/c και μιας touchscreen. Α! Και η ποτηροθήκη που δεν έχει. Αλλά, αλήθεια, θα έχεις RX-7 και ασχολείσαι με την ποτηροθήκη;
Οδηγοκεντρική η κονσόλα του RX-7. Για τον/την συνοδηγό, η χειρολαβή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, για να κρατιέται όταν φοβάται.
Γελάω με τον εαυτό μου που σκέφτομαι αυτά τα πράγματα και γυρίζω το παλιό, κλασικό κλειδί της Mazda. Η μίζα γυρνάει και ο ρότορας ζωντανεύει. Η λειτουργία του, μου θυμίζει τη μέρα που οι Ιάπωνες παρουσίασαν στους δημοσιογράφους το RX-8: Ήσυχη, πολιτισμένη, αθόρυβη, χωρίς κραδασμούς.
Το εσωτερικό του RX-7 δεν έχει κάτι περισσότερο, ή κάτι λιγότερο από αυτό που χρειάζεσαι. Παρατήρησε τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει.
Ρολάροντας στους αθηναϊκούς δρόμους με το RX-7, διαπιστώνω την άλλη πλευρά του. Κινείται ανάλαφρα σε νωχελικούς ρυθμούς, δίχως να κουράζει και να κουράζεται στο κακό οδόστρωμα και επιτρέποντας στους γύρω να του ρίχνουν κλεφτές ή παρατεταμένες ματιές θαυμασμού. Ανά χιλιόμετρο, συναντώ όλο και κάποιον που το “χαλβαδιάζει”, με ρωτά πληροφορίες, ή θέλει να το βγάλει μια φωτογραφία. Το RX-7 είναι celebrity! Ως τέτοιο αντιμετωπίζεται.
Πώς πάει;
Αυτά όμως, δεν το κάνουν θρύλο. Μόνος “δικαστής”, είναι ο δρόμος. Εδώ θα δούμε αν το RX-7 αξίζει όσα το κάνουν ένα jdm legend. Σε μια σφιχτή διαδρομή που διακόπτεται από παρατεταμένες καμπές, το RX-7 είναι ικανό να δείξει, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τι είναι αυτό που το έκανε να λατρεύεται, δεκαετίες τώρα, από εκατομμύρια φαν σε όλο τον πλανήτη.
Παρατήρησε στο θόλο. Σαν να βγήκε τώρα από το εργοστάσιο…
Με τη θερμοκρασία εκεί που πρέπει, κατεβάζω στο ακριβέστατο κιβώτιο και βυθίζω το πόδι στο γκάζι. Ο ρότορας ανταποκρίνεται άμεσα και αρχίζει να ανεβάζει στροφές. Μέχρι τις 8.000 σ.α.λ., οπότε και η ηχητική ένδειξη πριν από τον κόφτη να προειδοποιήσει για αλλαγή, το δημιούργημα του Dr Felix Wankel, μου δείχνει γιατί είναι θρυλικό. Με κολλάει στο κάθισμα και επιταχύνει ουρλιάζοντας, μέσα σε ένα ηχητικό πανδαιμόνιο. Και, για μια ακόμα φορά, συμφωνώ ότι ο ήχος του υπερσυμπιεζόμενου ρότορα με τους 280 ολοζώντανους ίππους, είναι ένας από τους κορυφαίους που θα δημιουργηθούν ποτέ σε αυτό τον πλανήτη.
Αλλάζω ταχύτητα και ο ρότορας ξεφυσάει με δύναμη και ορμάει προς τα εμπρός. Το οπτικό μου πεδίο έχει αρχίσει να στενεύει, τα αυτιά μου είναι επικεντρωμένα στα ουρλιαχτά του wankel, οι τρίχες στα χέρια μου έχουν σηκωθεί κάγκελο. Στην πρώτη καμπή, έρχεται η ώρα της αλήθειας. Στο νου μου έρχεται ο αστικός μύθος που συζητάγαμε με τους φίλους μου στο σχολείο και ιδρώνω: Ότι οι ιδιοκτήτες των RX-7 τα κλείδωναν στα γκαράζ τις νύχτες και ιδιαίτερα τις βροχερές, επειδή ήταν τρομερά δύστροπα. Ότι αν το οδηγούσε κάποιος που δεν ήξερε, σκοτωνόταν. Υπερβολές… Μακάρι να ήταν έτσι όλα τα δύστροπα αυτοκίνητα.
Η διπλή εξάτμιση της Mazda, “φωνάζει”, μόνο όταν πρέπει.
Με ένα πλαίσιο- ποίημα, ένα άριστο ζύγισμα, τιμόνι- ξυράφι με τέλεια αίσθηση, κινητήρα πρόθυμο και δυνατό, ικανά φρένα και την κίνηση στον σωστό άξονα, το 7άρι είναι ο τέλειος σύντροφος για επίθεση σε ορεινές διαδρομές και πίστες. Είναι ένα πραγματικό σπορ αυτοκίνητο, που τιμά τη σημασία της λέξης. Αν ήταν άνθρωπος, το RX-7 θα ήταν ένας μποξέρ με αγγελικό πρόσωπο. Αυτό θα ήταν, αν και δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο όμορφος όσο αυτό.
Ίσως τα ομορφότερα μούτρα αυτοκινήτου. Ever.
Στο τέλος της ημέρας, ενώ οι άνθρωποι της Veloce Sports Cars and Classics παρκάρουν το RX-7 με ευλάβεια ανάμεσα σε άλλα ιερά τέρατα της αυτοκίνησης που διαθέτουν προς πώληση (περιττό να πω ότι μου έτρεχαν τα σάλια και δεν ήξερα ποιο να πρωτοκοιτάξω), μου εξηγούν την άριστη κατάστασή του και πως μπορεί δυνητικά να αποτελέσει επένδυση για τον επόμενο ιδιοκτήτη, με δεδομένο ότι τα 7άρια σηκώνουν συνεχώς την τιμή τους στο διεθνές “χρηματιστήριο” των classics και είναι δυσεύρετα και περιζήτητα τα σε πραγματικά καλή κατάσταση, όπως αυτό που έχω μπροστά μου.
Όμως εγώ, ανάμεσα στις σκέψεις μου για την κατανάλωση του “7” (δεν θες σχόλιο γι’ αυτή, ε;) και τις ελλείψεις (;) του σε σχέση με ένα σύγχρονο sportscar, αναπολώ την αίσθηση που μου έδωσε ότι είναι φτιαγμένο για να απολαμβάνεις την οδήγηση και γνέφω καταφατικά, χωρίς να το εννοώ πραγματικά. Γιατί, σκέφτομαι, εάν είχα τις 35.000 ευρώ που χρειάζονται για να το αποκτήσω, θα άρπαζα την ευκαιρία να κάνω δικό μου ένα πραγματικά σαν καινούριο RX-7. Για να το χαίρομαι στους δρόμους, τις πίστες και το γκαράζ μου. Και ξέρω, ότι δεν θα το αποχωριζόμουν ποτέ, όσο κι αν ανέβαζε την τιμή του. Για το χατήρι οποιουδήποτε άλλου...
Tip1: Ευχαριστούμε την Veloce Classic & Sport Cars LTD που μας διέθεσε το RX-7 της και τον κύριο Κωνσταντίνο Ευσταθίου για τη φιλοξενία.
Tip2: Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο βρίσκεται στην Ελλάδα, έχει ελληνικές πινακίδες και πωλείται στη χώρα μας. Την αγγελία πώλησής του, μπορείς να τη βρεις εδώ
