Ειρήσθω εν παρόδω της πρόσφατης παρουσίασης της νέας υπόσχεσης που ακούει στο λυρικό Tonale, ίσως χρειάζεται μια αιρετική ανάλυση της κατάστασης της ALFA, με μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης της λογικής πίσω από αποφάσεις που πολλές φορές αμφισβητούν την κοινή λογική.
Γράφει ο Βασίλης Καρίκας*
Πριν απ’ όλα, να ξεκαθαριστεί ότι το παρακάτω κείμενο δεν μειώνει στο ελάχιστο το μεγάλο ταλέντο του συμπατριώτη υπεύθυνου σχεδιασμού Αλέξανδρου Λιόκη, ο οποίος δημιούργησε με τρεις ευθείες την εν δυνάμει νέα εταιρική ταυτότητα της ALFA για την επόμενη δεκαετία, νοουμένου ότι η τελευταία θα συνεχίσει να παράγει οχήματα έως τότε. Είναι ίσως από τις μετρημένες περιπτώσεις όπου ένα πρωτότυπο καταλήγει στην παραγωγή με αμελητέους σχεδιαστικούς συμβιβασμούς. Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για έναν ανερχόμενο δημιουργό, ο οποίος βρίσκεται μόλις στην αρχή της λαμπρής καριέρας του.
Παρακολουθώντας την επίσημη παρουσίαση, και εκ των υστέρων διαβάζοντας το δελτίο Τύπου, κάποια ερωτήματα εγείρονται, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαντάζουν λεπτομέρειες, αλλά με προσεκτικότερη εμβάθυνση αντλούν υπαρξιακά ζητήματα για το μέλλον της Μιλανέζικης φίρμας.
Η Tonale παρέμεινε σε στάδιο εξέλιξης για υπερβολικά μεγάλο διάστημα, δίνοντας την ευκαιρία στον ανταγωνισμό να εδραιώσει τη θέση του στην πιο επιθυμητή κατηγορία των τελευταίων ετών. Η απόφαση της διοίκησης να στραφεί προς τα Compact Crossover ήταν σωστή μεν, και όταν πάρθηκε είχε καλό χρονικό περιθώριο υλοποίησης, αλλά γνωστοί και άγνωστοι λόγοι επιμήκυναν το χρόνο εξέλιξης σε σημείο όπου η παρουσίαση (και η έναρξη πωλήσεων την άνοιξη του 2023) καθιστούν ένα φρέσκο μοντέλο ήδη παρωχημένο.
Και εξηγούμαι: ο σχεδιασμός είναι μοναδικός και τυπικά Μιλανέζικα πρωτότυπος, ενώ τα δυναμικά χαρακτηριστικά οδικής συμπεριφοράς σίγουρα θα είναι αντάξια της κορυφής της κατηγορίας. Τα προβλήματα και οι απορίες ξεκινούν από τα μηχανικά σύνολα και την απουσία αμιγώς ηλεκτρικής έκδοσης. Καλώς ή κακώς, το μέλλον συμπεριλαμβάνει την ηλεκτροκίνηση σε μέγιστο βαθμό, ενώ οι ξεκάθαρες ενέργειες κυβερνήσεων και περιβαλλοντικών ερευνών παγκοσμίως έχουν δώσει ημερομηνία λήξης στους θερμικούς κινητήρες.
Πόσο… La Metamorfosi;
Η διαφημιζόμενη μεταμόρφωση της ALFA θα μπορούσε να διαπομπεύσει την ηλεκτροκίνηση χάριν παραδοσιακών αξιών και ιστορίας, αλλά ο πλανήτης γύρισε πολλές φορές από την τελευταία φορά που είδαμε δάφνες γύρω από την ασπίδα των Visconti. Αφήνοντας την απερχόμενη Giulietta να πεθάνει τα τελευταία χρόνια παραγωγής χωρίς ουσιαστική ανανέωση από το 2015, τραβώντας από τα μαλλιά το βιομηχανικό χρόνο ζωής του μοντέλου μέχρι να ετοιμαστεί ο αντικαταστάτης, δημιούργησε ένα τεράστιο κενό, το οποίο γιγαντώθηκε από τα επιπλέον 3 χρόνια πλήρους απουσίας μέχρι την έλευση της Tonale, κάτι που είχε ήδη συμβεί και με την Giulia απέναντι στην 159 (ουδέν σχόλιο για τις GT, Brera/Spider).
Οι σημερινές καταναλωτικές ανάγκες και τάσεις αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού, και η αδυναμία προσήλωσης των νέων (του αγοραστικού κοινού στο οποίο -θα έπρεπε να- στοχεύει η ALFA) είναι βασικό χαρακτηριστικό της μαζικής ψυχολογίας του. Η ψυχρή κατάργηση της σχετικά επιτυχημένης MiTo δεν βοήθησε στην εικόνα, όπως και η παρούσα κατάσταση της Giulia, του καλύτερου δυναμικά μοντέλου της κατηγορίας, το οποίο όμως απέτυχε συστηματικά να εδραιωθεί με ένα σεβαστό ποσοστό πωλήσεων στις αγορές, και φαίνεται να ακολουθεί κατά πόδας τη μοίρα της Giulietta, αφημένο στην τύχη του, εφόσον το ρίσκο δεν ευοδώθηκε. Οι τιμές όμως παραμένουν απλησίαστες για το κοινό που πραγματικά θα ήθελε την εναλλακτική.
Η πλήρης αδιαφορία της Stellantis απέναντι στις αγορές που υποστηρίζουν το εταιρικό όχημα, είναι όνειδος για την πορεία των εταιριών κάτω από τη σκέπη της εδώ και δεκαετίες. Τα περιθώρια κέρδους σε αυτό το παιχνίδι είναι μικρά και απαιτείται απόλυτος συντονισμός και κάθετη λειτουργία, κάτι που καμία από τις απομείνασες Ιταλικές φίρμες δεν έχει καταφέρει να επιτύχει μέχρι σήμερα, οπουδήποτε.
Η συστηματική απόσυρση της FIAT από τα επιβατικά, αφήνοντας μόνο τη νομενκλατούρα «500» να βασίζεται στον όμορφο σχεδιασμό και την άνω του μέσου όρου αξιοπιστία (λόγω έλλειψης τεχνολογίας αιχμής), αφήνει την ALFA Romeo μόνη της απέναντι στο Γερμανικό τρίο και τους σχεδόν ανεξάντλητους πόρους του. Βασικές ελλείψεις ανταλλακτικών, καθολικά χαμηλό ποσοστό ικανοποίησης και after sales, πλήρης απουσία ικανού marketing και αραιό δίκτυο αντιπροσώπων δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να εξυπηρετήσουν μεγάλους οργανισμούς με στόλους που αγγίζουν τριψήφια νούμερα.
Οι σπασμωδικές δηλώσεις περί αναβιώσεων ένθεν και ένθεν, ενώ κερδίζουν μια βραχυπρόθεσμη μάχη εντυπώσεων, χάνουν τον πόλεμο στο διηνεκές. Η ALFA περιήλθε στα χέρια της παντοκρατορίας της FIAT σε άθλια οικονομική κατάσταση το 1986, με πλήρη δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα και αέναη διασπάθιση κονδυλίων σε μεγαλεπήβολες ιδέες, οι οποίες εγκαταλείπονταν με την πρώτη ευκαιρία, επιτυχημένες ή όχι. Το κύμα των αγωνιστικών επιτυχιών και το κύρος της μάρκας άντεξε αρκετά χρόνια και κράτησε στην επιφάνεια τη Μιλανέζικη La Regie.
Όχι όμως πλέον. Η FIAT απέτυχε, ακούσια ή εσκεμμένα να αναβαθμίσει και να εκσυγχρονίσει την εταιρεία, παρότι προτίμησε να θυσιάσει τη Lancia στο βωμό του scudetto. Οι επιτυχίες ήταν διάττοντες αστέρες, η εξαίρεση σε 40 χρόνια μετριότητας και «ναι μεν, αλλά». Στο σήμερα, στην ρηξικέλευθη αναδιάταξη των δεδομένων και των εσκαμμένων περί αυτοκίνησης, ο παρωπιδικός φανατισμός δεν εξασφαλίζει βιωσιμότητα. Το παρελθόν δίνει ταυτότητα και υπόσταση, αλλά δεν εγγυάται μελλοντική ευημερία.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η Tonale θα είναι για ακόμη μια φορά θύμα αδιαφορίας και laissez faire από πλευράς διοίκησης. Και είναι, εν μέρει, δικαιολογημένο. Εφόσον η Ferrari φέρνει εκατομμύρια και η Iveco είναι μονοπώλιο στη μισή Ευρώπη, όλη η βιομηχανική ραχοκοκαλιά της Ιταλίας τρέφει το ταμείο Elcann. Δεν ήταν ποτέ ζήτημα επιβίωσης της ALFA, αναγέννησης της Lancia, επιστροφής της Maserati ή αναδιοργάνωσης της FIAT. Όταν η διαχείριση του κολοσσού βασίζεται μόνο σε οικονομικά δεδομένα, αγνοώντας το λόγο ύπαρξής του, ο καταναλωτής θα στραφεί σε άλλα, πιο συμφέροντα αναλώσιμα.
*Mechanical Engineer, BSc., MSc.
Past Forward Restorations
Διαβάστε ακόμα:
