Αυτή την εβδομάδα, έχω τη χαρά να… έχω στα χέρια μου το νέο Opel Astra. Είναι αστέρι, όπως υποδεικνύει το όνομά του; Η Opel μου το παραδίδει με τον 1,6 diesel, σε ένα, ομολογουμένως, λαχταριστό κόκκινο χρώμα. Το Astra είναι, ούτως ή άλλως, συμπαθητικό στην εμφάνιση και σε αυτό το κοκκινάκι, γίνεται ελκυστικό. Οι γωνίες στο εμπρός μέρος, που καταλήγουν στα εμπρός φωτιστικά σώματα… αλλά για μισό λεπτό: Αυτά τα βλέπεις και μόνος σου!
Στο εσωτερικό, υπάρχει η εικόνα που περίμενα: Η Opel έχει επιλέξει να χτυπήσει τον ανταγωνισμό, βάζοντας εξοπλισμό που συναντάμε σε αυτοκίνητα μιας κατηγορίας -και τιμής- πάνω. Έτσι, μάταια ψάχνω για κάτι που λείπει, αν εξαιρέσεις το φως στο ντουλαπάκι, που θεωρώ ότι είναι παραφωνία να λείπει σε ένα τόσο πλήρες εσωτερικό.
Παρότι το “δικό μου” Astra δεν έχει τα -δικαίως- πολυδιαφημισμένα καθίσματα που σου κάνουν μασάζ, δεν μπορώ να μην εξάρω την καμπίνα. Η ποιότητα των υλικών είναι άριστη, με τα μαλακά πλαστικά να κυριαρχούν, η διαρρύθμιση, η εργονομία και οι χώροι, όπως θα ήθελες. Εύφημο μνεία αξίζει το menu του Astra, με την καταπληκτική ευμεγέθη touch screen στο κέντρο του ταμπλό -απ όπου ξεχωρίζω τη λειτουργία vallet με κωδικό, για να περιορίζεται ο παρκαδόρος από “ταρζανιές”- καθώς και η οθόνη πληροφοριών στο καντράν του οδηγού, με όλες τις πληροφορίες που θα χρειαστεί κανείς διαθέσιμες στα ελληνικά. Δεν είναι μόνο το εύχρηστο μενού, αλλά το γεγονός πως η “εξατομίκευση” στη γλώσσα του πελάτη -και μάλιστα όχι με μια μετάφραση ξεπέτα- δείχνει σεβασμό απέναντί του.
Πώς πάει
Η θέση οδήγησης είναι πολύ καλή και η ορατότητα το ίδιο. Το μοτέρ είναι ήσυχο, ιδιαίτερα για diesel χωρίς να στερείται δύναμης. Άλλωστε, 136 ίπποι από το σύνολο των 1,6 λίτρων, δεν είναι λίγοι. Έτσι, τα 100 χ.α.ω. από στάση έρχονται σε 9,6 δεύτερα -αν και η ροπή που είναι διαθέσιμη από τις 1.000 σ.α.λ. σε κάνει να αισθάνεσαι ότι πας σφαιράτος– και η τελική φτάνει τα 205. Και αυτά, με κατανάλωση που κινείται κοντά στα 3,9 lt/100 km του εργοστασίου. Και, με εκπομπές C02 στα 103 g/km, τα τέλη είναι τόσο χαμηλά όσο θα ήθελες.
Από τον τρόπο που πατάει στο δρόμο, καταλαβαίνω πως είναι εστιασμένο στην άνεση. Η ανάρτηση απορροφά όλους τους κραδασμούς από το δρόμο, κάνοντας άριστη δουλειά, ακόμα και στις μεγαλύτερες λακούβες και, σε συνδυασμό με την άριστη ηχομόνωση, η ποιότητα κύλισης φαίνεται και είναι ένα επίπεδο πάνω. Ιδιαίτερα δε σε σύγκριση με το προηγούμενο Astra, η Opel έχει κάνει τρομερή δουλειά. Το δε τιμόνι, με τον συμπλέκτη και τα κουμπώματα του εξαριού κιβωτίου, δίνουν και αυτά έναν τόνο άνεσης, καθώς, εκτός από “μαλακά” -αλλά όχι ασαφή στην αίσθηση- είναι και άνετα.
Πατώ το κουμπί Sport, που βρίσκεται χαμηλά στην κονσόλα. Το Astra, με περίσσευμα ροπής, επιταχύνει εύκολα και γρήγορα, χωρίς δράματα και κυρίως, ήσυχα. Για όσους έχουν σπορ ακουστικές ανησυχίες, την παρτίδα θα σώσει ο συριγμός της τουρμπίνας, μόνο αν υπάρχει ανοιχτό παράθυρο, καθώς η άριστη ηχομόνωση φιλτράρει όλους τους ήχους απ έξω.
Στις υψηλές ταχύτητες, στις οποίες το Astra είναι ικανό να ταξιδεύει άνετα, το μοντέλο πατάει άριστα, χωρίς να εμφανίζει τάσεις πλεύσης, αλλά χωρίς να κουράσει τους επιβάτες.
Στα κλειστά κομμάτια, όταν πιέζεται, το Astra… αρνείται να πάρει κλίσεις, ενώ πριν αρχίσει να γλιστρά, προειδοποιεί ότι πλησιάζει στα όριά του. Αν το πιέσεις πάνω από τα όριά του, εμφανίζει τάσεις ελαφράς υποστροφής, οι οποίες μαζεύονται με άφημα του γκαζιού. Γενικά, το αυτοκίνητο ακούει σε όλα τα επίπεδα πίεσης με λεπτομέρεια ότι το κιβώτιο “γκρινιάζει” στις… κανιβαλιστικές αλλαγές. Αλλά και όταν επιμένω να το πιέζω, επεμβαίνουν έγκαιρα τα ηλεκτρονικά συστήματα, πριν η κατάσταση αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Τα δε φρένα του, ικανοποιητικά σε αίσθηση και απόδοση, συνεργάζονται μαζί μου σε όλες τις συνθήκες και το σταματούν εκεί που υποδεικνύω με το δεξί (ενίοτε και το αριστερό) μου πόδι. Και το τιμόνι;
Σε αυτό το σημείο, θέλω να σταθώ. Στις γρήγορες βόλτες, είχα το “παράπονο” μια ηλεκτρικής, τεχνητής αίσθησης, ότι θα ήθελα να είναι πιο βαρύ. Όμως, δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα πληροφόρησης από το δρόμο, ότι δεν μου έδειχνε σε τι θέση βρίσκονται οι τροχοι, την κατάσταση του οδοστρώματος.
Και έπειτα, θυμήθηκα: Η γενικότερη αίσθηση, είναι ίδια με εκείνης της θηριώδους τετρακίνητης τουρμπάτης Calibra, εκείνου του φοβερού Kadett GSI που ο Μπιλ είχε κάνει 350 άλογα, εκείνης της δίλιτρης Ascona του Γιάννη, που τη φώναζε “αρκούδα” λόγω της δύναμής της, το Astra και το Corsa OPC. Αυτό, είναι ένα αυθεντικό Opel, ένα από τα αυτοκίνητα που έχουν φανατικούς, πιστούς φαν. Να γιατί, γι αυτή τη μοναδική του αίσθηση…
