Jaguar E-Type. Όταν η τέχνη συνάντησε την αυτοκίνηση.

TopSpeed Retrocar Sunday – Chapter : Jaguar E-Type

Η Jaguar E-Type, είναι ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της αυτοκίνησης, όσο και της τέχνης. Είναι ένα απο τα ελάχιστα αυτοκίνητα, τα οποία όχι μόνο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της κατασκευάστριας εταιρείας και της αυτοκίνησης, αλλά ακόμη και σε άλλους χώρους, όπως αυτόν της τέχνης, στη περίπτωση της E-Type.

O συνδυασμός του ελκυστικού της design, των υψηλών επιδόσεων και της ελκυστικής της, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, τιμή, την καθιέρωσαν ως ένα ορόσημο στην ιστορία της αυτοκίνησης.

Το design της έχει μείνει διαχρονικό στο πέρασμα του χρόνου, με πολλές μεγάλες προσωπικότητες του χώρου να το αναγνωρίζουν. Ο Enzo Ferrari, όταν παρουσιάστηκε το 1961, είχε πει πως είναι ” Το ομορφότερο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε ποτέ “. Έχει επίσης λάβει κατ’ επανάληψη την 1η θέση σε διάφορα άρθρα με θέμα τα ωραιότερα αυτοκίνητα μέχρι σήμερα.

Τα πρωτότυπα

Ε1Α (1957)

Μετά την επιτυχημένη πορεία της στο Le Mans, τη δεκαετία του 1950, η Jaguar αποφάσισε να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο δρόμου, βασισμένο στο άκρως επιτυχημένο αγωνιστικό της, την D-Type, προκειμένου να αντικαταστήσει το τότε sports car της, την XK150.

Το πρώτο πρωτότυπο της E-Type, η Ε1Α, είχε monocoque design, το σύστημα ανεξάρτητης ανάρτησης της Jaguar και τον διακεκριμένο κινητήρα της, τον XK. Το συγκεκριμένο πρωτότυπο, ωστόσο, δεν παρουσιάστηκε ποτέ στο κοινό. Χρησιμοποιήθηκε απο την Jaguar αποκλειστικά για δοκιμές εξέλιξης και έπειτα το απέσυραν.

Ε2Α (1960)

Το δεύτερο πρωτότυπο της E-Type, εν αντιθέση με το πρώτο, ήταν κατασκευασμένο πάνω σε ένα μεταλλικό πλαίσιο, με αλουμινένιο σώμα. Το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε ως αγωνιστικό, καθώς η Jaguar θεώρησε ότι ήταν ένας καλύτερος τρόπος να δοκιμαστεί. Η Ε2Α, έφερε μία 3λιτρη εκδοχή του κινητήρα XK και ήταν εφοδιασμένη με σύστημα injection της Lucas.

Μετά τον 24ωρο αγώνα του Le Mans, το αυτοκίνητο αποσύρθηκε απο την ενεργό δράση και στάλθηκε στις ΗΠΑ, για να συμμετάσχει σε αγώνες απο τον πελάτη της Jaguar, Briggs Cunningham. Το 1961, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο επέστρεψε στην Αγγλία για να χρησιμοποιηθεί ως αυτοκίνητο δοκιμών και εξέλιξης. Η ιδιοκτησία του μεταβιβάστηκε στον manager του τμήματος που υποστήριζε τους ιδιώτες που συμμετείχαν σε αγώνες με Jaguar, Roger Woodley, υπο τον όρο, να μη συμμετάσχει με αυτή σε αγώνες. Παρόλο που και αυτή ήταν προγραμματισμένη να αποσυρθεί, έμεινε τελικά στη κατοχή της οικογενείας Woodley, έως το 2008, όπου και πωλήθηκε απο τη γυναίκα του, στη δημοπρασία της Bonham στο Quail, κατά τη διάρκεια του Monterey Car Week εκείνης της χρονιάς, έναντι 4.957.000 δολαρίων.

E-Type Concept Zero (2017)

Το Σεπτέμβριο του 2017, η Jaguar παρουσίασε μία αμοιγώς ηλεκτρική, zero emission E-Type. Ήταν μία Series 1.5 Roadster του 1968, στην οποία είχε τοποθετηθεί στο χώρο του κινητήρα, ένα battery pack των 40 kWh, δίνοντας της μία αυτονομία της τάξης των 270 χιλιομέτρων, σε κατάσταση πλήρους φόρτισης. Ο κινητήρας τοποθετήθηκε εκεί που αρχικά ήταν το κιβώτιο ταχυτήτων, ενώ στο κομμάτι των επιδόσεων, η συγκεκριμένη E-Type χρειάζεται μόλις 5.5 δευτερόλεπτα για το sprint 0-100.

Τον Αύγουστο του 2018, η Jaguar ανακοίνωσε πως θα διαθέσει προς πώληση, αμοιγώς ηλεκτρικές E-Type απο το καλοκαίρι του 2020.

Οι εκδόσεις παραγωγής

Series 1 (1961 – 1968)

H Series 1, παρουσιάστηκε το Μάρτιο του 1961 και αρχικά, η Jaguar την είχε προορίσει μόνο για εξαγωγή σε άλλες αγορές, όπως τις ΗΠΑ. Το λανσάρισμα της στην εγχώρια αγορά, έγινε 4 μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1961.

Οι E-Type χρησιμοποιούσαν την έκδοση των 3.8 λίτρων του εν-σειρά 6κύλινδρου XK6 κινητήρα, προερχόμενο απο την XK150S, με τριπλά SU καρμπυρατέρ. Τα αρχικά μάλιστα αυτοκίνητα, έφεραν εξωτερικά latches για το καπό, τα οποία όμως επειδή απαιτούσαν τη χρήση ενός ειδικού εργαλείου προκειμένου να ανοιχτούν, αντικαταστάθηκαν και τοποθετήθηκαν στο εσωτερικό. Επίσης, οι πρώτες E-Type είχαν flat-floor design, το οποίο αργότερα αντικαταστάθηκε με το συμβατικό σχεδιασμό. Οι συγκεκριμένες αρχικές E-Type, είναι πολύ λίγες σε αριθμό και αρκετές πιο ακριβές.

Μετά την μεταφορά των μοχλών απασφάλισης του καπό στο εσωτερικό και τον επανασχεδιασμό του πατώματος για περισσότερο χώρο, η Jaguar έκανε και μία αλλαγή στο κινητήρα της E-Type, αυξάνοντας τη χωριτικότητα του απο τα 3.8 στα 4.2 λίτρα, τον Οκτώβριο του 1964.

Ο 4.2 λίτρων κινητήρα, είχε την ίδια απόδοση στο κομμάτι της ιπποδύναμης, 265 ίππους, αλλά είχε περίπου 10% περισσότερη ροπή απο αυτών των 3.8 λίτρων (απο τα 325Nm αυξήθησε στα 385Nm). Η τελική της ταχύτητα παρέμεινε επίσης ίδια, στα 240 χιλιόμετρα / ώρα και το sprint 0-100 στα 6.4 δευτερόλεπτα. Πλέον, ωστόσο, η μέγιστη δύναμη ήταν στις 5400 σ.α.λ. απο 5500 σ.α.λ. που ήταν στον 3.8, δίνοντας στην E-Type, περισσότερη δύναμη στις χαμηλές και μεσαίες στροφές.

Το block του νέου κινητήρα, ήταν πλήρως ανασχεδιασμένο, με μεγαλύτερο μήκος (για να χωρέσουν τα κατά 5 χιλιοστά φαρδύτερα πιστόνια) και ο εκκεντροφόρος ήταν επίσης νέος, για να συνδυαστεί με τα νέα έδρανα. Λοιπές αλλαγές στο μηχανικό κομμάτι, περιελάμβαναν ένα νέο δυναμό και ηλεκτρικό ανεμιστήρα για το ψυγείο.

Όλες οι E-Type, έφεραν ανεξάρτητη coil spring ανάρτηση στο πίσω μέρος, με αντιστρεπτικές ράβδους. Επίσης, η Jaguar ήδη απο την XK150 του 1958, είχε φρένα με δίσκους, εμπρός και πίσω, πράγμα που την έκανε πολύ ανώτερο σε επιδόσεις επιβράδυνσης, σε σχέση με τον ανταγωνισμό της.

Οι Series 1 E-Type, είναι εύκολα αναγνωρίσιμες απο τα καλυμένα φανάρια τους (έως το 1967), τη μικρή γρύλια στο εμπρός μέρος και τα φλας όσο και τα πίσω φώτα πάνω απο το προφυλακτήρα, καθώς και τη διπλή απόλυξη της εξάτμισης στο κέντρο, κάτω απο το σημείο τοποθέτησης της πινακίδας.

Τα 3.8 λίτρων αυτοκίνητα, είχαν δερμάτινα bucket καθίσματα, ταμπλό και κεντρική κονσόλα με αλουμινένιο διάκοσμο (η οποία άλλαξε σε δέρμα και βινύλιο απο το 1963 και μετά) και ένα Moss μηχανικό 4 σχέσεων κιβώτιο ταχυτήτων, χωρίς συγχρονιζέ γρανάζια για τη 1η σχέση. Τα 4.2 λίτρων αυτοκίνητα, είχαν πιο άνετα καθίσματα, αναβαθμισμένο σύστημα πέδησης και ηλεκτρικών και ένα all-synchronised 4ρι κιβώτιο ταχυτήτων. Τα 4.2 λίτρων αυτοκίνητα, έχουν στο πίσω μέρος ένα badge που αναγράφει ” Jaguar 4.2 Liter E-Type ” ενώ τα 3.8 φέρουν ένα απλό badge της Jaguar. Στα εξτρά, υπήρχε η δυνατότητα επιλογής ακτινωτών ζαντών σε χρώμιο και μεταλλική οροφή για την Roadster.

Το 1966, προστέθηκε και μία έκδοση 2+2, σε design fastback coupe. Στην έκδοση αυτή, η E-Type ήταν κατά 23 εκατοστά μακρύτερο και με διαφορετική κλίση οροφής. Επίσης, ήταν το μόνο μοντέλο της 1ης Σειράς, που υπήρχε η δυνατότητα επιλογής αυτόματου κιβωτίου (3 σχέσεων). Η κανονική Coupe καθώς και η Roadster, παρέμειναν διθέσιες.

Μία σε πολλούς άγνωστη εκδοχή της Series 1, πριν την μετάβαση στην Series 1.5 που θα αναφερθούμε παρακάτω, ήταν η “Series 1.25”. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν μεταξύ Ιανουαρίου 1967 και Ιουλίου 1968, με τη μοναδική τους διαφορά να είναι στα φωτιστικά σώματα του εμπρός μέρους τα οποία ήταν μήκους 14.3 εκατοστών αντί 16, που ήταν στην “Series 1.5”.

Επίσημα, δεν υπήρξε ποτέ “Series 1.5” κατά την ίδια τη Jaguar, ωστόσο είναι μία ονομασία που δόθηκε και κατωχυρώθηκε απο το E-Type Owners Club της Αγγλίας και έπειτα απο ολο το χώρο. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των Series 1 (1961-1967) και Series 1.5 (1968) αυτοκινήτων, ήταν η μείωση των καρμπυρατέρ απο 3 σε 2, με την απόδοση να μειώνεται απο τους 265 στους 245 ίππους και την ροπή απο τα 285 στα 265Nm.

Λόγω νέων κανονισμών στις ΗΠΑ, πέρα απο της αλλαγές στο κινητήρα και τα εμπρός φωτιστικά σώματα χωρίς κάλυμα, ήταν οι διαφορετικοί διακόπτες στο εσωτερικό (έγιναν μαύροι πλαστικοί, απο χρωμίου), η αλλαγή στα καρμπυρατέρ όπως προαναφέρθηκε (τοποθετήθηκαν 2 Zenith-Stromber στην θέση των 3 SU) για τα μοντέλα των ΗΠΑ, καθώς και μαύρο κάλυμα στη κεφαλή του κινητήρα, στη θέση του γυαλισμένου που υπήρχε παλιότερα, ήταν τα πιο διακριτά μεταξύ των διαφόρων αλλαγών που έγιναν.

Σταδιακά, άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερα στοιχεία της Series 2, δημιουργόντας την σειρά 1.5, σχεδιαστικά όμως πάντα απαράλλακτη. Ένα χαρακτηριστικό που συχνά περνά απαρατήρητο, ήταν η αλλαγή στο μπουλόνι των τροχών. Οι πρώτες E-Type, έφεραν το κλασσικό κεντρικό “knock-off” μπουλόνι με τα 2 “φτερά”. Καθώς όμως ο συγκεκριμένος σχεδιασμός απαγορεύτηκε στην Αμερική απο το 1968 και έπειτα, τοποθετήθηκε ένα εξάγωνο μπουλόνι με έναν αντάπτορα που έφερε το κάθε αυτοκίνητο, το οποίο υιοθετούσε την ίδια λογική τοποθέτησης και αφαίρεσης, απλά αντί το χτύπημα να γίνεται απευθείας στο μπουλόνι, γινόταν μέσω του αντάπτορας. Αξίζει να αναφέρουμε πως κάθε E-Type είχε από το εργοστάσιο ένα χάλκινο σφυρί, προκειμένου σε κάθε ανεφοδιασμό καυσίμου, να μπορεί κανείς να σφύξει το κεντρικό μπουλόνι. Αυτοί οι Αμερικανοί και οι βλακείες τους…

Το συγκεκριμένο design, πέρασε και στις Series 2 και Series 3 E-Type.

Η παραγωγή της “Series 1” E-Type σε αριθμούς :

15.490 3.8 λίτρων
17.320 4.2 λίτρων
10.930 2+2

FHC : Fixed Head Coupe, η κλειστή εκδοχή
OTS : Open Top Spider, η ανοιχτή εκδοχή

Series 2 (1968-1971)

Με την έλευση της “Series 2”, επίλθε μία πλυθώρα αλλαγών, τόσο σχεδιαστικά, όσο και μηχανικά, κυρίως λόγο των νέων νομοθεσιών στις ΗΠΑ. Το κύριο χαρακτηριστικό της Series 2, είναι η απουσία του καλύματος των φώτων, χαρακτηριστικό που επηρέασε και άλλα αυτοκίνητα που εισάγωνταν στις ΗΠΑ απο την Ευρώπη, όπως το Citroen DS. Εν αντιθέση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, οι αλλαγές αυτές επηρέασαν όλες τις E-Type, ασχέτως για το ποια αγορά προορίζονταν το αυτοκίνητο.

Άλλα χαρακτηριστικά σχεδιαστικά διαφοροποιημένα στοιχεία, είναι ο νέος wrap-around πίσω προφυλακτήρας, τα μεγαλύτερα και επανατοποθετημένα εμπρός φλας και πίσω φώτα, πλέον κάτω απο τους προφυλακτήρες και το νέο μεγαλύτερο “στόμα” της E-Type, με δύο πλέον ηλεκτρικούς ανεμιστήρες για τη ψύξη του ψυγείου της. Επιπλέον, στο εσωτερικό, οι toggle διακόπτες προερχόμενοι απο τη Series 1, αντικαταστάθηκαν με πλαστικούς (για λόγους υγείας, λόγω της αλλαγής του υλικού απο το οποίο ήταν κατασκευασμένοι).

Ενα σύστημα κλειδώματος με συνδυασμό και μίζα, ήταν επίσης αλλαγές που επίλθαν, με τη κλασσική μίζα, να είναι μέρος της απώλειας του χαρακτήρα. Άλλη η χάρη να γυρνάς το κλειδί, αλλά η εκκίνηση του κινητήρα αυτή καθ’ αυτή να γίνεται πιέζοντας το κουμπί εκκίνησης. Μία ακόμη αλλαγή, ήταν η τοποθέτηση μίας κολώνας τιμονίου με τμήμα θραύσης, προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού σε περίπτωση ατυχήματος.

Επίσης, διαφορετικά ήταν και τα καθίσματα, με τα νέου σχεδιασμού να φέρουν και προσκέφαλα πλέον, προκειμένου να περάσουν την νομοθεσία των ΗΠΑ του 1969, που τα έκανε πλέον υποχρεωτικά σε όλα τα καινούργια αυτοκίνητα. Επιπλέον, όπως προαναφέραμε, η αλλαγή των διακοπτών στο εσωτερικό, για λόγους Υγείας και Ασφάλειας στις ΗΠΑ, έκανε να χαθεί και η συμμετρία που είχαν τα toggle switches στο ταμπλό.

Η πρώτη διαφορά στο κινητήρα, είναι άμεσα αντιληπτή, καθώς το λείο, γυαλισμένο κάλυμα της κεφαλής, είναι πλέον ένα πιο τραχύ, βαμμένο σε μαύρο χρώμα κάλυμα. Επίσης, τα μοντέλα των ΗΠΑ, είχαν πλεον 2 καρμπυρατέρ αντί 3, με απώλεια 20 ίππων και περίπου 50Nm ροπής.

Στα εξτρά, ήταν διαθέσιμα η υδραυλική επιβοήθηση καθώς και το σύστημα air condition.

Η παραγωγή της Series 2 σε αριθμούς :

FHC : Fixed Head Coupe, η κλειστή εκδοχή
OTS : Open Top Spider, η ανοιχτή εκδοχή

Series 3 (1971-1975)

Η “Series 3”, ήταν η τρίτη και τελευταία σειρά της E-Type. Παρουσιάστηκε το 1971, με ένα νέο V12 κινητήρα, χωρητικότητας 5.3 λίτρων, αναβαθμισμένο σύστημα πέδησης και πλέον με το υδραυλικό τιμόνι στο βασικό της εξοπλισμό. Προαιρετικά, υπήρχε ως επιλογή ένα αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων.

Ο κινητήρας είχε αρχικά σχεδιαστεί για τις 24 ώρες του Le Mans, έφερε 4 καρμπυρατέρ της Zenith και είχε απόδοση 272 ίππους, αριθμός ο οποίος μειώθηκε ωστόσο στο πέρασμα των ετών. Με περισσότερη ροπή, πέραν της ιπποδύναμης, η E-Type ήταν πλέον ικανή να κάνει το sprint του 0-100 σε κάτω απο 7 δευτερόλεπτα.

Άλλη μία αλλαγή που επίλθε, ήταν η διακοπή της παραγωγής του Coupe τύπου αμαξώματος, με μοναδικές διαθέσιμες επιλογές την 2+2 και την Roadster.

Το νέο, μεγαλύτερο μεταξόνιο, αύξησε το διαθέσιμο χώρο στο εσωτερικό, προς κάθε κατεύθυνση. Η Series 3 ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά απο τα flared φτερά τους, την εμπρός γρύλια τους, τα φαρδύτερα ελαστικά τους, καθώς και το badge στο πίσω μέρος τους που υποδεικνύει πως πρόκειται για την 12κύλινδρη έκδοση.

Υπήρξαν και μερικές, ελάχιστες, 6κύλινδρες Series 3 E-Type, οι οποίες ωστόσο λόγω της αμιδρής ζήτησης που είχαν, σύντομα αποσύρθηκαν απο τη παραγωγή.

Η Series 3 σε αριθμούς :

FHC : Fixed Head Coupe, η κλειστή εκδοχή
OTS : Open Top Spider, η ανοιχτή εκδοχή

Περιορισμένες Εκδόσεις

Δύο περιορισμένες εκδόσεις της E-Type, έχουν κατασκευαστεί, η Low Drag Coupe και η Lightweight E-Type, με σκοπό τις δοκιμές και τη συμμετοχή τους σε αγώνες.

Low Drag Coupe (1962)

Λίγο μετά την παρουσίαση της E-Type, η διοίκηση της εταιρείας, ήθελε να δει τι δυαντότητες έχει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ως αγωνιστικό. Μία E-Type κατασκευάστηκε για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Με άλλη κλίση σε παρμπρίζ και οροφή, perspex παράθυρα (μόνο το παρμπρίζ έμεινε κανονικό γυαλί), κολλημένο πίσω πορτμπαγκάζ, αλουμινένιο πλαίσιο και ένα κινητήρα απο τις αγωνιστικές D-Type, γέννησαν την Low Drag Coupe.

Το μοναδικό αυτό αυτοκίνητο, βγήκε απο το εργοστάσιο το 1962, αλλά πωλήθηκε ένα χρόνο μετά στον οδηγό αγώνων της Jaguar, Dick Protheroe και έκτοτε έχει αλλάξει ένα μεγάλο αριθμό κατόχων, και στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Η ειρωνεία είναι πως δεν συμμετείχε ποτέ σε κανέναν απολύτως αγώνα.

Ο εισαγωγέας και διανομέας της Jaguar στη Γερμανία, Peter Lindner, έστειλε για μετατροπή στο εργοστάσιο της δική του Lightweight προκειμένου να μετατραπεί σε Low Drag Coupe, με σκοπό να συμμετάσχει στη κατηγορία GT Class του Le Mans, πράγμα που και έκανε με μεγάλη επιτυχία απέναντι στη πανίσχυρη 250 GTO, όμως εγκατέλειψε λόγω μηχανικών προβλημάτων. Αργότερα, ο Lindner σκοτώθηκε σε αγώνα, με την Lightweight του να διαλύεται και να ανακατασκευάζεται πρόσφατα απο την ίδια τη Jaguar.

Lightweight E-Type (1963-1964, 2014-Σήμερα)

Κατά μία έννοια, η Lightweight ήταν μία εξέλιξη της Low Drag Coupe. Μόλις 12 κατασκευάστηκαν αρχικά, συν 2 επιπλέον σώματα. Η εκτενής χρήση αλουμινίου σε διάφορα εξαρτήματα, ο ειδικά επανασχεδιασμένος και βελτιώμένος 3.8 λίτρων εν-σειρά 6κύλινδρος κινητήρας της, με απόδοση πλέον στους 300 αντί 265 ίππους, τροφοδοτούμενος απο 3 45DCO3 καρμπυρατέρ της Weber, με μηχανική τροφοδοσία καυσίμου απο τη Lucas, γέννησαν την Lightweight E-Type.

H Lightweight ήταν αρχικά διαθέσιμη με ένα πιο κοντό 4ρι κιβώτιο της συμβατικής E-Type και έπειτα με ένα νέο 5ρι μηχανικό της ZF.

Παρόλο που συμμετείχε σε μεγάλους αγώνες, όπως οι 24 Ώρες του Le Mans και οι 12 Ώρες του Sebring, η Lightweight E-Type δεν κατάφερε να καερδίσει κάποιον απο αυτούς. Ήταν ωστόσο άκρως επιτυχημένη στα χέρια ιδιωτών, που συμμετείχαν σε μικρότερες κατηγορίες αγώνων, στο πέρασμα των χρόνων.

Στις 14 Μαϊου του 2014, η Jaguar Heritage Business, ανακοίνωσε πως θα κατασκευάσει τις “εναπομείνουσες” 6 Lightweight, μίας και το αρχικό πλάνο ήταν να κατασκευαστούν 18 αυτοκίνητα, αντί 12 που κατασκευάστηκαν τότε.

Φυσικά, τηρήθηκε σειρά προτεραιότητας, με τη Jaguar να τα προσφέρει στους συλλέκτες της που έχουν συλλογές κυρίως με αγωνιστικά μοντέλα της και συμμετέχουν με αυτά σε αγώνες ιστορικών αυτοκινήτων.

All in all

H E-Type είναι κατά πολλούς, ίσως το ομορφότερο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε ποτέ. Είχε ένα design πολύ διαφορετικό απο την εποχή της, τόσο σχεδιαστικά, όσο και μηχανικά, με το monocoque και τα εμπρός και πίσω υποπλαίσια που ενώνονται με αυτό.

Η Series 1 της φωτογραφίας, είναι μία Roadster 4.2 του 1966, φωτογραφημένη απο τον Patrick Ernzen (μπορείτε να δείτε την υπόλοιπη άκρως εντυπωσιακή δουλειά του στο Flickr πατώντας ΕΔΩ).

Νομίζω, τα λόγια είναι περιττά. Θα κλείσω αφήνωντας απλά να απολαύσετε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες. Μέχρι την άλλη Κυριακή…