Στο πέρασμα του χρόνου, ο χώρος του μηχανοκίνητου αθλητισμού έχει δει πολλά μεγάλα ονόματα και πολλούς σπουδαίους οδηγούς. Ένας εξ’ αυτών, είναι ο θρυλικός βρετανός, Sir Stirling Moss, ο οποίος, μέλος και του Motorsport “Hall Of Fame”, απεβίωσε στις 12 Απριλίου, σε ηλικία 90 ετών.
Πρώιμη Ζωή
Ο Moss, στο Αεροδρόμιο της Κοπενγχάγης, το 1958
Ο Stirling Moss, γεννήθηκε στο West Kensington του Λονδίνου, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1929. Ο παππούς του, Εβραίος στη καταγωγή, είχε αλλάξει το επίθετο του απο Moses σε Moss. Ο Stirling, μεγάλωσε στο Long White Cloud house, που βρισκόταν στις οχθες του ποταμού Τάμεση. Ο πατέρας του, Alfred Moss, οδοντίατρος στο επάγγελμα, ασχολούνταν ερασιτεχνικά με το μηχανοκίνητο αθλητισμό και είχε λάβει την 16η θέση στον αγώνα του Indianapolis 500, το 1924. Η μητέρα του, Aileen Moss, είχε επίσης ανάμειξη με το μηχανοκίνητο αθλητισμό, έχοντας συμμετάσχει σε αγώνες αναβάσεων πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγόντας μία Singer Nine. Ο Stirling είχε κλίση και στην ιππασία, όπως και η μικρότερη αδερφή του, Pat Moss, η οποία εξελίχθηκε σε μία επιτυχημένη οδηγό αγώνων Rally και αργότερα παντρεύτηκε τον Σουηδό οδηγό Rally, Erik Carlsson.
O Moss είχε αλλάξει μία πληθώρα ανεξάρτητων/ιδιωτικών σχολείων. Δεν του άρεσε το σχολείο, γεγονός που είχε αντίκτυπο στις ακαδημαϊκες του επιδόσεις. Στο σχολείο Haileybury, είχε δεχθεί συστηματικό και επαναλαμβανόμενο εκφοβισμό, λόγω της Εβραϊκής του καταγωγής. Ο ίδιος ωστόσο, δήλωνε πως αυτό “ήταν κίνητρο για την επιτυχία”. Το πρώτο του αυτοκίνητο, ήταν ένα Austin 7, το οποίο του έκανε δώρο ο πατέρας του όταν ήταν μόλις 9 ετών, το οποίο οδηγούσε στους αγροτικούς δρόμους γύρω απο το Long White Cloud house. Στην ηλικία των 15 ετών, όπου και απέκτησε το δίπλωμα του, απέκτησε το δικό του αυτοκίνητο. Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Moss δεν εξέτησε την υποχρεωτική 2ετή στρατιωτική θητεία, καθώς έπασχε απο νεφρίτη.
Η καριέρα του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό
Ο Moss συμμετείχε σε 529 αγώνες, εκ’ των οποίων κέρδισε τους 212, απο το 1948 έως το 1962, κερδίζοντας μεταξύ άλλων, 16 Grand Prix στη Formula 1. Το ρεκόρ συμμετοχών του είναι 62 αγώνες (διαφόρων κατηγοριών) σε μία σεζόν, ενώ οδήγησε σε όλη τη καριέρα του, αυτοκίνητα 84 διαφορετικών κατασκευαστών. Ο ίδιος προτιμούσε να τρέχει με Βρετανικά αυτοκίνητα καθώς ήταν “προτιμότερο να χάσεις με περηφάνια τρέχοντας με ένα βρετανικό αγωνιστικό, παρά να κερδίσεις με ένα ξένο”, όπως συνήθιζε να λέει. Όταν αγωνίστικε με τη Vanwall, έσπασε το “μονοπώλιο” των Ιταλών & Γερμανών οδηγών στη Formula 1, όπως έκανε και ο Jack Brabham με την Cooper. Ο Moss παρέμεινε ο βρετανός οδηγός με τις περισσότερες νίκες μέχρι και το 1991, όπου και τον πέρασε ο Nigel Mansell, με περισσότερες ωστόσο συμμετοχές.
1948 – 1954
Ο Moss ξεκίνησε τη πορεία του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, οδηγόντας τη 328 BMW & DPX 653 του πατέρα του. Ο ίδιος, ήταν ένας απο τους πρώτους πελάτες της Cooper Car Company, αγοράζοντας το πρώτο του αγωνιστικό, ένα Cooper 500, με τα χρήματα που κέρδισε απο τους ιππικούς αγώνες και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του πατέρα του, ο οποίος ήθελε το Moss να γίνει οδοντίατρος, όπως ήταν και ο ίδιος. Ο Moss, σύντομα έδειξε τις οδηγικές του ικανότητες, κερδίζοντας τόσο εγχώριους όσο και διεθνείς αγώνες, συνεχίζοντας να αγωνίζεται στη Formula 3 με τη Cooper και τη Kiefts, ακόμη και όταν συμμετείχε σε μεγαλύτερες διοργανώσεις.
Η πρώτη νίκη του σε διεθνή διοργάνωση, ήρθε ανήμερα των 21ων γενεθλίων του, όπου κέρδισε το θεσμό RAC Tourist Trophy, το 1950, ο οποίος λάμβανε χώρα στη πίστα του Dundrod, στη Βόρεια Ιρλανδία, με μία δανεική Jaguar XK120. Ο ίδιος, κέρδισε το συγκεκριμένο θεσμό άλλες 6 φορές, το 1951 (με τη Jaguar C-Type), το 1955 (με την Mercedes-Benz 300SLR), το 1958 και 1959 (με τη Aston Martin DBR1) και το 1960 & 1961, με τη Ferrari 250 GT. O Enzo Ferrari, είχε προσφέρει στο Moss, μία συμμετοχή στο θεσμό της Formula 2, στο Grand Prix του Bari, το 1951, πριν μία πλήρη συμμετοχή στη σεζόν του 1952. Όταν ωστόσο ο Stirling μαζί με το πατέρα του πήγαν στη Puglia, έμαθαν επιτόπου οτι το αγωνιστικό θα οδηγήσει ο πιο έμπειρος, Piero Taruffi.
Ο Moss, υπήρξε και επιτυχημένος οδηγός Rally, καθώς ήταν ένας απο τους μόλις τρεις οδηγούς, που έχουν κερδίσει το Coupe d’Or (Χρυσό Κύπελλο), με 3 συνεχόμενες penalty-free συμμετοχές στο Rally Alpine (Coupe des Alpes). Ο ίδιος, τερμάτισε στη 2η θέση στο Monte Carlo Rally του 1952, οδηγόντας ένα Sunbeam-Talbot 90, με co-pilot τους Desmond Scannell και το συντάκτη του περιοδικού Autocar, John Cooper.
To 1954, o Moss θα γινόταν ο πρώτος μη-Αμερικανός οδηγός, που θα κερδίσει το θεσμό των 12 Ωρών του Sebring, μοιραζόμενος το τιμόνι του O.S.C.A. MT4 της Cunningham, με τον αμερικανό Bill Lloyd.
Στα τέλη του 1953, ο αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes Benz, Alfred Neubauer, ήρθε σε επαφή με το manager του Moss, Ken Gregory, έχοντας δει το πόσο ικανός οδηγός ήταν. Ο Neubauer, ήθελε το Moss να είναι μέρος της ομάδασ Grand Prix της Mercedes, έχοντας δει τις ικανότητες του, οδηγόντας μέτρια αγωνιστικά, και θέλοντας να δει τι θα μπορούσε να επιτύχει οδηγόντας ένα καλύτερο. Ο Neubauer, πρότεινε στο Moss να αγοράσει μία Maserati για τη σεζόν του 1954. Έτσι και έγινε, ο Moss συμμετείχε με μία 250F και παρόλο που δε μπόρεσε να συγκεντρώσει αρκετούς βαθμούς στο πρωτάθλημα λόγω των μηχανικών προβλημάτων που παρουσίαζε η Maserati του, πάντα κατάφερνε να βρίσκεται ανάμεσα στς πρώτες θέσεις στην εκκίνηση και αγωνιζόταν στο 100% των ικανοτήτων του μέχρι το τέλος κάθε αγώνα. Ο Moss πήρε τη πρώτη νίκη του στον non-championship αγώνα του Oulton Park International Gold Cup της Maserati.
Στο Ιταλικό Grand Prix, στη Monza, ο Moss πέρασε τους τότε κορυφαίους οδηγούς, Juan Manuel Fangio (ο οποίος έτρεχε με τη Mercedes) και τον Alberto Ascari (ο οποίος έτρεχε με τη Ferrari). O Ascari εγκατέλειψε λόγω μηχανικών προβλημάτων, ενώ ο Moss παρέμεινε στη 1η θέση μέχρι και τον 68ο γύρο, όπου και ο ίδιος εγκατέλειψε λόγω μηχανικών προβλημάτων. Ο Fangio κέρδισε τον αγώνα, ενώ ο Moss έσπρωξε τη Maserati του μέχρι το τερματισμό. O Neubauer, ήδη εντυπωσιασμένος με τις ικανότητες του Moss, υπέγραψε αμέσως μαζί του μετά τις δοκιμές που έγιναν στο Hockenheim, με την Mercedes Benz W196.
1955
Η πρώτη νίκη του Moss σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ήρθε το 1955 στο Βρετανικό Grand Prix, το οποίο έλαβε χώρα στο Aintree, έναν αγώνα στον οποίο ήταν ο πρώτος Βρετανός οδηγός που κατέκτησε τη 1η θέση. Leader του 1-2-3-4 που πέτυχε η Mercedes, και η πρώτη φορά όπου κέρδισε σε αγώνα το Fangio, ο Moss είχε ρωτήσει ευθέως το Fangio (ο οποίος ήταν φίλος και μέντορας του), αν τον άφησε σκοπίμος να κερδίσει, όπως είχε υπονοηθεί, λόγω της χώρας διεξαγωγής και της υπηκοότητας του Moss. Ο Fangio είπε πως κέρδισε με την αξία του, καθώς ήταν ο καλύτερος εκ’ των δύο εκείνη τη μέρα. Την ίδια χρονιά, ο Moss κέρδισε το RAC Tourist Trophy, το Targa Florio (μαζί με τον Peter Collins) και το Mille Miglia.
Mille Miglia
Στο τερματισμό του Mille Miglia, στη Brescia
Το 1955, έμελε να γίνει μία ιστορική χρονιά για το Moss, στον αγώνα των 1000 μιλίων του Mille Miglia. O Doug Nye, χρησιμοποίησε την εξής φράση : “Η σπουδαιότερη μία μέρα, στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού”. Ο Moss, με συνοδηγό τον Denis Jenkinson, ολοκλήρωσε τη διαδρομή σε 10 ώρες και 7 λεπτά (10:07). Το MotorTrend έγραψε “The Most Epic Drive. Ever”. Πριν τον αγώνα, ο Fangio του έδωσε το “μαγικό χάπι”, ο ίδιος είπε πως παρόλο που δε γνώριζε τι περιείχε, είπε “πιστεύω οτι ήταν Dexidrine και Benzedrine, φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιούνταν συχνά στους αγώνες αντοχής. Ο μόνος στόχος είναι να παραμείνεις σε εγρήγορση, σαν πλήρωμα βομβαρδιστικού”. Μετά την ιστορική νίκη, ο Moss πέρασε τη νύχτα, οδηγόντας παρέα με τη φιλενάδα του προς τη Κολωνία, με στάση για πρωϊνο ΄στο Μόναχο και μεσημεριανό στη Στουτγαρδη.
1956 – 1962
Το 1956 & 1957, ο Moss κερδίζει το Nassau Cup, στα πλαίσια του Bahmas Speed Week. Επιπλέον, το 1957, κερδίζει και το Grand Prix που έλαβε χώρα στο Pescara Circuit της Ιταλίας, με μήκος 25 χιλιόμετρα, τη μεγαλύτερη σε μήκος πίστα στην οποία έλαβε ποτέ χώρα, αγώνας της Formula 1 μέχρι και σήμερα. Για άλλη μία φορά, ο Moss ανέδειξε τις ικανότητες και τη δεξιοτεχνία του στους αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Ο αγώνας, διήρκησε 3 ώρες, με τον Moss να τερματίζει 3 λεπτά μπροστά απο το Fangio, ο οποίος εκκίνησε απο τη pole position.
H Vanwall VW5, με την οποία ο Moss και ο Brooks κέρδισαν το Βρετανικό Grand Prix, 1957
Το 1958, ο Moss για άλλη μια φορά, άφησε το στίγμα του στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού και άλλαξε τη “καθιερωμένη” εικόνα. Κέρδισε το πρώτο αγώνα της χρονιάς, με τη Maserati του να έχει το κινητήρα στο κέντρο, αντί μπροστά, τοποθέτηση που υιοθετήθηκε απο όλους τους κατασκευαστές μέχρι το 1961. Η ριζική αλλαγή ωστόσο, ήταν άλλη. Μέχρι και το 1958, όλα τα αυτοκίνητα έφεραν ένα χρώμα, καθορισμένο απο την FIA. Με χορηγό την Eldorado Ice Cream Company, η Maserati του Moss έφερα τα χρώματα απο το λογότυπο της εταιρείας, όχι της FIA. Επίσης, η Eldorado ήταν η πρώτη εταιρεία που δεν είχε σχέση με το μηχανοκίνητο αθλητισμό, και έγινε χορηγός σε αυτόν.
Το πνεύμα του δίκαιου ανταγωνισμού, κόστισε ωστόσο στον Moss, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1958. Όταν ο συναθλητής του, Mike Hawthorn, κινδύνεψε να μη λάβει βαθμούς μετά το Πορτογαλικό Grand Prix, o Moss τον υπερασπίστηκε απέναντι στους αγωνοδίκες. Όταν ο Hawthorn είχε βγει εκτός πίστας, στο ανηφορικό κομμάτι της πίστας της Πορτογαλίας, έκανε όπισθεν στη προσπάθεια του να ξαναμπει σε αυτή. Κατά την όπισθεν ωστόσο, του έσβησε ο κινητήρας και ο Moss του φώναξε να κινηθεί ανάποδα στη ροή του αγώνα, κατηφορικά, προκειμένου να μπορέσει να τον επανεκκινήσει. Χάρη στη γρήγορη παρέμβαση του πριν τους αγωνοδίκες, ο Hawthorn διατήρησε τους 6 βαθμούς του, έχοντας τερματίσει δεύτερος, πίσω απο το Moss. Το 1958, ο Hawthorn ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής, με μόλις ένα πόντο περαπάνω απο τον Moss. Ένα ατυχές συμβάν, ήταν ίσως και στη διάρκεια ενός εκ των αγώνων, όταν υπήρξε μία παρερμήνευση μεταξύ του Moss και του pit crew του. Ο οδηγός με το ταχύτερο γύρο, κέρδιζε σε κάθε αγώνα, έναν επιπλέον πόντο στο πρωτάθλημα. Σε έναν αγώνα λοιπόν, ο Hawthorn ήταν ταχύτερος απο το Moss και το pit crew του έγραψε στη πινακίδα “HAWT REC”, θέλοντας να του πει οτι ο Hawthorn έχει το χρόνο-ρεκόρ. Ο Moss ωστόσο, επειδή η ομάδα του δεν ανέγραψε το χρόνο του Hawthorn, το παρερμήνευσε για “HAWT REG”, όπου το REG, σήμαινε regular laps, δηλαδή οτι δε χρειαζόταν να προσπαθήσει να κινηθεί πιο γρήγορα.
Ο Moss, αγωνιζώμενος στις 12 Ώρες του Sebring, με την Aston Martin DBR1, 1958
Το ταλέντο του Moss, ξεπερνούσε ωστόσο τα Grand Prix. Με τις υπάρχουσες νίκες του στο Tourist Trophy, τις 12 Ωρες Του Sebring και το Mille Miglia, o Moss ήρθε να προσθέσει 3 σερί νίκες (1958,1959,1960) στo Nurburgring 1000km, αγώνα τον οποίο κέρδισε 2 φορές με Aston Martin (1958,1959) και μία φορά με την Maserati Tipo 61 “Birdcage”, με 2ο οδηγό τον αμερικανό Dan Gurney. Οι δυο τους, έχασαν χρόνο όταν έσκασε ένας σωλήνας λαδιού, αλλά παρόλο το σχετικά βροχερό αγώνα, κατάφεραν να πάρουν τη 1η θέση.
Στη σεζόν του 1960 στη Formula 1, o Moss κέρδισε το Grand Prix του Μονακό, αλλά τραυματίστηκε σοβαρά, κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών στο Spa Francorshamps (στα πλαίσια του Βελγικού Grand Prix), όταν έχασε τον έλεγχο στη στροφή Burnerville, με αποτέλεσμα να χάσει τους επόμενους 3 αγώνες. Πρόλαβε ωστόσο, να συμμετάσχει στο τελευταίο αγώνα της χρονιάς, στο Αμερικανικό Grand Prix, στο οποίο και έλαβε τη 1η θέση.
O Moss (αριστερά), με τον Innes Ireland, Ολλανδικό Grand Prix, 1961
Για τη σεζόν του 1961, με τον νέο περιορισμό στα 1500cc, ο Enzo έριξε στην αρένα την Ferrari 156, με το νέο V6 κινητήρα. Η Climax-engined Lotus του Moss, παρόλο που υστερούσε σε δύναμη, του έφερε τη νίκη στο Grand Prix του Μονακό, τερματίζοντας 3.6 δευτερόλεπτα μπροστά απο το σερί 2-3-4 της Ferrari, με τους Richie Ginther, Wolfgang von Trips & Phil Hill. Εν συνεχεία, ο Moss έλαβε τη 1η θέση και στο μερικός βροχερό, Γερμανικό Grand Prix.
O Moss, με τη νικητηρια Lotus-Climax του, στο Γερμανικό Grand Prix, 1961
Στις 23 Απριλίου 1962, στα πλαίσια του Glover Trophy στη πίστα του Goodwood, ο Moss τράκαρε με τη Lotus του με τόση σφοδρότητα, που ήταν σε κόμμα για ένα μήνα και για άλλο μισό χρόνο, είχε μερική παράλυση στο αριστερό μέρος του σώματος του. Την επόμενη χρονιά, με το personal best χρόνο του να είναι μερικά εκατοστά πίσω απο αυτόν της περσινής χρονιάς, στα πλαίσια των δοκιμών με τη Lotus, ο Moss αποφάσισε και επίσημα, να αποσυρθεί απο την ενεργό δράση, καθώς θεωρούσε πως δεν θα μπροούσε να αποκαταστήσει την “επικοινωνία” που είχε με το αυτοκίνητο του παλιότερα.
Ρεκόρ Ταχύτητας
1950
Στο Autodrome de Montlhery, μία οβάλ πίστα με μεγάλη κλίση, που βρισκόταν λίγο έξω απο το Παρίσι, ο Moss μαζί με τον Leslie Johnson, οδήγησαν εναλλάξ επί 24 ώρες τη Jaguar XK120 του Johnson, με στάσεις μόνο για ανεφοδιασμό και αλλαγή ελαστικών (και οδηγού ανά 3 ώρες). Το αποτέλεσμα ; Μία μέση ωριαία ταχύτητα των 172.94 χιλιομέτρων/ώρα και συνολική απόσταση 4150.75 χιλιόμετρα. Η XK120, ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής, που κατάφερε να πιάσει μέση ωριαία ταχύτητα, πάνω απο 160 χιλιόμετρα / ώρα.
1952
H Jaguar XK120 του ρεκόρ, στο Goodwood Festival Of Speed, 2008
Το 1952, ο Moss μαζί με τους Johnson και Bert Hadley, Jack Fairman, ξαναγύρισαν στο Autodrome de Montlhery, με μία XK120 που ανήκε στην ίδια τη Jaguar και επί 7 24ωρα, οδηγούσαν ακατάπαυστα. Με μέση ωριαία ταχύτητα 161.43 χιλιόμετρα / ώρα, κέρδισαν 4 Παγκόσμια Ρεκόρ και 5 International Class C ρεκόρ. Η συνολική απόσταση που διύνησαν ήταν 27120.23 χιλιόμετρα.
1957
Το 1957, ο Moss, στο Bonneville Salt Flats, με το ειδικά κατασκευασμένο MG EX181, κατάφερε να επιτύχει μία μέση ταχύτητα, 395.31 χιλιόμετρα / ώρα (η μέση ταχύτητα με κίνηση προς και στις δύο αντίθετες κατευθύνσεις), σπάζοντας 5 International Class F ρεκόρ.
Η καριέρα του ως σχολιαστής
Μετά την απόσυρση του απο την ενεργό δράση, το 1962, ο Moss είχε ρόλο σχολιαστή στην εκπομπή Wide World Of Sports του καναλιού ABC, για τους αγώνες του NASCAR και της Formula 1, μέχρι το 1980. Ο Moss, συμμετείχε στην επίσημη εκπομπή της Formula 1,για την ανασκόπηση της σεζόν του 1988, μαζί με τον Tony Jardine.
O Moss, είχε ρόλο αφηγητή στη παιδική σειρά Roary the Racing Car.
Επιστροφή στους αγώνες
Στις 2 δεκαετίες που ακολούθησαν την αποχώρηση του απο την ενεργό δράση, ο Moss έκανε μερικές one-off εμφανίσεις σε κάποιες διοργανώσεις.
Το 1974, συμμετείχε στο London-Sahara-Munich World Cup Rally με τη Mercedes Benz (όπου εγκατέλειψε στην Αλγερία).
To 1976, συμμετείχε μαζί με τον Jack Brabham στο Bathurst 1000, όπου το Holden Torana τους χτυπήθηκε στο πίσω μέρος, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν με μηχανική βλάβη. Ο ίδιος σχολιάστηκε αρνητικά όταν στη προσπάθεια του να επιστρέψει στα pit αφότου ο V8 κινητήρας του Holden τον άφησε απο μηχανική βλάβη, έκανε τα 2/3 του γύρου (η πίστα του Buthurst έχει μήκος 6.17 χιλιόμετρα) χάνοντας λάδια.
Το 1979, συμμετείχε μαζί με τον Denny Hulme, στο Benson & Hedges 500, με Volkswagen Golf GTi, στη Νέα Ζηλανδία.
Το 1980, επέστρεψε επίσημα στην ενεργό δράση, στο British Saloon Car Championship, σαν δεύτερος οδηγός της ομάδας Audi GTi Engineering Team του Richard Lloyd (ο οποίος ήταν και ο βασικός οδηγός).
Το 1981, o Moss παρέμεινε στην ομάδα της Audi, το management της οποίας είχε πλέον αναλάβει η Tom Walkinshaw Racing, με κύριο οδηγό τον Martin Brundle.
Moss & OSCA MT4 Spider, Sliverstone Classic, 2006
Καθόλη τη διάρκη της αποχής τους απο την ενεργό δράση, ο Moss κατά διαστήματα συμμετείχε είτε ως καλεσμένος, είτε ως εκπρόσωπος διαφόρων κατασκευαστών σε αγώνες ιστορικών αυτοκινητων, ακόμα και με το δικό του, OSCA FS 372.
Moss & OSCA FS 372 Spider Morelli, Bahamas Speed Week, 2011
Στις 9 Ιουνίου 2011, μετά τις κατατακτήριες δοκιμές του αγώνα Le Mans Legends, o Moss δήλωσε στο Radio Le Mans, την πλήρη και οριστική απόσυρση του απο την ενεργό δράση, λέγοντας πως τρόμαξε τον εαυτό του εκείνο το απόγευμα, σε ηλικία 81 ετών !
Η καριέρα μετά την απόσυρση απο την ενεργό δράση
Moss & Whittaker (Lister Cars CEO)
Τον Ιούνιο του 2016, η Lister Cars ανακοίνωσε τη κατασκευή και πώληση του Lister Knobbly Stirling Moss, στο Royal Automobile Club του Λονδίνου.
Το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε στις ακριβής προδιαγραφές αυτού του 1958 και είναι το μοναδικό αυτοκίνητο μέχρι σήμερα, με αμάξωμα κατασκευασμένο απο μαγνήσιο. Είναι επίσης, το μοναδικό αυτοκίνητο που εγκρίθηκε για το σχεδιασμό του, απο τον ίδιο το Moss. Η σχέση του Moss με τη Lister Cars, πάει πίσω στο 1954, όπου ο Brian Lister, είχε καλέσει τον Moss να οδηγήσει τα αυτοκίνητα του στο Goodwood το 1954, στο Sliverstone το 1958 και στο Sebring το 1959.
Για να τιμήσει αυτούς τους αγώνες, η Lister κατασκεύασε 10 special-edition lightweight Lister Knobbly, τα οποία παρέδιδε ο ίδιος ο Moss στους εκάστοτε ιδιοκτήτες.
Διακρίσεις
- To 1990, o Moss έγινε μέλος του International Motorsports Hall Of Fame
- Το 2000, ο Moss ήταν Knight Bachelor για το μηχανοκίνητο αθλητισμό, στη New Year Honours 2000 List
- Το 2005, του απονεμήθηκε, το Segrave Trophy
- Το 2006, η FIA, το απένημε το χρυσό μετάλλιο, ως αναγνώριση της εκπληκτικής συνεισφοράς του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό
- Το 2008, η Mercedes Benz, παρουσίασε τη τελευταία εκδοχή της SLR McLaren, SLR Stirling Moss, η οποία παραπέμπει έντονα, στο σχεδιασμό της αγωνιστικής 300 SLR
- Το 2016, σύμφωνα με το πόρισμα ενός πανεπιστημιακού μαθηματικού μοντέλου για την αξιολόγηση των οδηγών του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ο Moss έλαβε την 29η θέση στη λίστα των κορυφαίων οδηγών της Formula 1
Βιογραφίες
Το 1957, ο ίδιος ο Moss, δημοσίευσε μία αυτοβιογραφία, με τίτλο “In the Track Of Speed”.
Το 1963, ο σχολιαστής και δημοσιογράφος του μηχανοκίνητου αθλητισμού, Ken Purdy, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο “All But My Life”, με βάση τις συνεντεύξεις που είχε πάρει ο ίδιος απο τον Moss.
Το 2015, σε ηλικία 85 ετών, δημοσίευσε ένα δεύτερο αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο “My Racing Life”, γραμμένο μαζί με το συγγραφέα μηχανοκίνητου αθλητισμού, Simon Taylor.
Προσωπική Ζωή
Τον Απρίλιο του 1960, ο Moss παίρνει κλήση ύψους 50 λιρών για επικίνδυνη οδήγηση, στα πλαίσια ενός test drive που έκανε, με ένα Mini.
Στην Αγγλία, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά απο ένα συμβάν όπου τον σταμάτησε ένας αστυνομικός ο οποίος αρχικά δεν πίστευε οτι ήταν ο ίδιος, έμεινε να ρωτάνε “Ποιος νομίζετε οτι είστε, ο Stirling Moss ; ¨”, όταν σταματούσαν κάποιων οδηγό που κινούνταν με υπερβολική ταχύτητα.
Το 2009, τα 80α του γενέθλια, συνέπεσαν με το 3ήμερο του Gooodwood, όπου και τις 3 μέρες, ένα convoy 80 αυτοκινήτων με 1ο οδηγό τον ίδιο, ανέβηκε το Goodwood Hillclimb. Ο Moss οδήγησε ένα διαφορετικό αυτοκίνητο, κάθε μέρα : μία Mercedes W196 “Monoposto“, τη Lotus 18 με την οποία κέρδισε το Grand Prix του Μονακό το 1961 και μία Aston Martin DBR3.
Στις 7 Μαρτίου 2010, ο Moss έσπασε και τους 2 του αστραγάλους και 4 κόκκαλα στο ένα του πόδι, όταν έπεσε στο κενό του φρεάτιου του ανελκυστήρα του σπιτιού του.
Το Δεκέμβριο του 2016, ο Moss εισήχθη με σοβαρή λοίμωξη σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης. Ως αποτέλεσμα αυτής της ασθένειας και της μακράς αποκατάστασης, ο ίδιος ανακοίνωσε την απόσυρση του απο το δημόσιο βίο τον Ιανουάριο του 2018.
Η σχέση του με τη Mercedes Benz και το τέλος της ζωής του
Mercedes Benz 300 SLR, Nurburgring, 1977
Ο Moss υπήρξε μεγάλος οπαδός της γερμανικής εταιρείας, με την οποία διατηρούσε σχέσεις και μετά απο το πέρας της συμμετοχής του σε αγώνες με τα αυτοκίνητα της. Ο ίδιος υπήρξε ένας απο τους σπουδαιότερους Brand Ambassador της εταιρείας, αλλά και συλλέκτης των αυτοκινήτων της, με δύο εκ’ των κορυφαίων αυτοκινήτων της συλλογής του να είναι μία Mercedes W113 και μία SLR Stirling Moss.
Ο Stirling Moss, μετά απο μία μακρά ασθένεια που τον ταλαιπώρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, απεβίωσε στο σπίτι του στο Mayfair του Λονδίνου, στις 12 Απριλίου 2020.
Rest In Peace, Sir Moss.
