Η Lotus, το τελευταίο
διάστημα teasάρει σε κίτρινο φόντο ότι “κάτι έρχεται“. Κάποιοι, λένε
ότι μπορεί να είναι… κίτρινα μπλουζάκια. Κάποιοι άλλοι, όμως, λένε ότι μπορεί να είναι
το νέο της hypercar, το project που δουλεύει η Lotus με τη Williams, με την κωδική ονομασία Omega.
Μιας και δεν ξέρουμε πολλά για το hypercar που ετοιμάζει η βρετανική μάρκα -εκτός του ότι θα είναι ηλεκτρικό, τετρακίνητο και με τετραψήφιο αριθμό ιπποδύναμης και αναμένεται το 2020– η κωδική ονομασία και μόνο του project, είναι ένα γεγονός που μας δίνει την ευκαιρία να
ασχοληθούμε με μια παλιά δόξα, συνεργασία της Lotus με την Opel, από τα μακρινά 90s: Το Lotus Omega!
Rendering του Autocar για το “Project Omega”, το hypercar που ετοιμάζει η Lotus με τη Williams
Το Opel Lotus Omega
(γνωστό και ως Lotus Carlton,
Vauxhall Lotus Carlton και Lotus Omega) ήταν ένα super saloon,
το οποίο δημιούργησε η Open
(Vauxhall στο Ηνωμένο Βασίλειο) σε συνεργασία με τη Lotus. Η βάση του ήταν το Opel Omega
A /
Vauxhall Carlton
με τη Lotus να κάνει τα «μαγικά»
της στο μηχανολογικό κομμάτι, δημιουργώντας ένα οικογενειακό αυτοκίνητο, ικανό
να αναπτύξει ταχύτητες, όμοιες με αυτές των sports cars
της εποχής του.
To Lotus Omega είχε τον κινητήρα εμπρός και την κίνηση πίσω
Πόσο όμοιες; Το πισωκίνητο τέρας με τον εν σειρά, biturbo εξακύλινδρο των 382 ίππων, εκτόξευε τα 1.663 λίτρα του βάρους του από στάση στα 100 χ.α.ω. σε μόλις 5,1 δευτερόλεπτα και η φρενιασμένη βελόνα του κοντέρ σταμάταγε περίπου στα 280…
Όπως όλα τα μοντέλα της
Lotus, έτσι και αυτό απέκτησε το δικό του μοναδικό «τίτλο»,
τον Type 104. Σε πρώτη όψη, πέραν του bodykit, των αεραγωγών στο καπό και των λογότυπων στα φτερά
και στο πίσω μέρος, δεν υπήρχε κάτι κραυγαλέο, πέραν των φαρδύτερων φτερών, που
έκανε ένα Lotus Omega να
ξεχωρίζει. Και αυτό, ήταν ένα από τα ατού του, αφού ήταν “sleeper”. Όλα τα Lotus Omega, ήταν ένα και μόνο χρώμα, το Imperial Green, χρώμα παρόμοιο με το British Racing Green.
Τα μαγικά της Lotus, στα μηχανικά
Στο μηχανικό κομμάτι, η Lotus πήρε
τον 3λιτρο εν-σειρά εξακύλινδρο κινητήρα από το Omega GSi, τον υπερκύβισε
στα 3600 κυβικά, και πρόσθεσε δύο τούρμπο Garret T25, τα οποία δούλευαν στα 0,7
bar (10 psi) ήδη από τις 1500
σ.α.λ. Το αρχικό σύστημα ανάφλεξης, αντικαταστάθηκε
από ένα τύπου three-coil wasted spark system, προκειμένου να μπορεί να
ανταπεξέλθει στις ανάγκες του ανανεωμένου κινητήρα. Στο κομμάτι της ψύξης,
τοποθετήθηκε ένα σύστημα water-air intercooler, με το intercooler, κατασκευής της Behr, να μειώνει τη θερμοκρασία του αέρα στην εισαγωγή, από τους 120 στους 60 βαθμούς Κελσίου, πράγμα
πολύ σημαντικό για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής απόδοσης του κινητήρα.
Επιπλέον, η Lotus ενίσχυσε το block κινητήρα,
προκειμένου να είναι ικανός ο θάλαμος καύσης να αντέξει την πίεση των
95 bar. Επίσης, ο στροφαλοφόρος άξονας ήταν διαφοροποιημένος,
με το αρχικό σχέδιο να είναι της Lotus
και να κατασκευάζεται από μία εταιρεία
στην Ιταλία, ωστόσο στα αυτοκίνητα παραγωγής, τον κατασκέυαζε η Opel και
τον έστελνε στην Maschinenfabrik Alfing Kessler, για το φινίρισμα και την
τελική επεξεργασία πριν τοποθετηθούν. Ο κινητήρας έμεινε κατά τα άλλα σε
γενικές γραμμές… απείραχτος, με διαφοροποιήσεις στη συμπίεση, η οποία μειώθηκε από
10,0:1 σε 8,2:1, τοποθετήθηκαν πιστόνια της Mahle και μπιέλες,
σχεδιασμού και κατασκευής της Lotus.
Το κιβώτιο ταχυτήτων, ήταν
το ίδιο μηχανικό 6 σχέσεων, κατασκευής της ZF, με αυτό που τοποθετούνταν στη Chevrolet Corvette ZR-1
( γενιά C4), ενώ το μπλοκέ
διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης, ήταν το ίδιο με αυτό του V8 Holden
Commodore.
Σασί, φρένα και σύστημα διεύθυνσης
Το σύστημα ανάρτησης
πολλαπλών συνδέσμων του Omega, το οποίο μάλιστα
είχε λάβει πολύ θετικές κριτικές από τον Tύπο, τροποποιήθηκε από τη Lotus κατάλληλα,
προκειμένου να γίνει το αυτοκίνητο όχι μόνο σταθερό σε υψηλές ταχύτητες, αλλά
και ευέλικτο και σταθερό και στις στροφές. Λόγω της σημαντικής αλλαγής στο camber σε
υψηλές ταχύτητες και με το αυτοκίνητο φορτωμένο, η Lotus έπρεπε να βρει μία
λύση για αυτό. Και τη βρήκε, από το parts
bin της
Opel. Συγκεκριμένα, τοποθέτησε την self–leveling
ανάρτηση από το Opel Senator.
Στο κομμάτι του συστήματος
διεύθυνσης, οι μηχανικοί της Lotus
θέλησαν αρχικά να τοποθετήσουν ένα
σύστημα διεύθυνσης rack and pinion, το οποίο ωστόσο δεν ήταν εφικτό, λόγω
χωροταξίας και κόστους, οπότε αρκέστηκαν στο να τοποθετήσουν το Servotronic
σύστημα, πάλι από το Opel
Senator. Ο λόγος που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο σύστημα, ήταν
ότι παρείχε μεγάλη υποβοήθηση σε χαμηλές ταχύτητες, όπως σε κίνηση σε αστικό
κύκλο ή στο παρκάρισμα, η οποία όμως μειωνόταν αρκετά καθώς αυξανόταν η
ταχύτητα του αυτοκίνητου, δίνοντας καλύτερη αίσθηση στον οδηγό.
Στο Lotus Omega, τοποθέτησαν
ζάντες 17 ιντσών, κατασκευής της Ronal, με ελαστικά Goodyear
Eagle, με γόμα ίδια με αυτή που χρησιμοποιούσαν σε αυτά που τοποθετούνταν στις Lotus Esprit
Turbo SE, με σκοπό ένα αυτοκίνητο που είναι και σταθερό, αλλά έχει και καλή
οδηγική συμπεριφορά στο βρεγμένο.
Τα φρένα είναι δίσκοι 328
mm με 4πίστονες δαγκάνες της AP
Racing μπροστά
και 300 mm με 2πίστονες δαγκάνες πίσω.
Επιδόσεις
Το Lotus Omega, με το κινητήρα C36GET
( όπως ονομάστηκε ) απέδιδε 382 ίππους στις 5200σαλ και 568Nm ροπή
στις 4200σαλ , με τα 470 από αυτά να είναι ήδη διαθέσιμα από τις 2000σαλ .
Το 0-100 επιτυγχάνονταν σε
5,1 δευτερόλεπτα, ενώ το 0-160-0χλμ/ώρα, σε λιγότερο από 17 δευτερόλεπτα. Η
τελική του ταχύτητα άγγιζε τα 280+ χλμ/ώρα.
Στο εσωτερικό δέσποζαν τα δερμάτινα και το ξύλο. Και το καραβοτίμονο της Opel, με τα διακριτικά της Lotus
Το Lotus Carlton/Omega,
κατείχε για αρκετά χρόνια το τίτλο του δεύτερου ταχύτερου saloon αυτοκινήτου,
πίσω από την Alpina B10 Bi-Turbo.
Παραγωγή
Η παραγωγή του Lotus
Carlton/Omega, ξεκίνησε το 1990, 4 χρόνια μετά την αρχή της παραγωγής του Omega, με στόχο να κατασκευαστούν μόλις 1100 αντίτυπα. Με
την οικονομική ύφεση στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 και τη τιμή των 48.000
λιρών, η παραγωγή του στο εργοστάσιο της Lotus τερματίστηκε το Δεκέμβριο του 1992, έχοντας
κατασκευαστεί 950 αντίτυπα, 320 Carlton και 630 Omega.
Το Lotus Omega
σίγουρα έκανε θραύση στην εποχή του, και έχει μείνει στην ιστορία για τις εκπληκτικές
του επιδόσεις, δείχνοντας πως ο καρπός της συνεργασίας μεταξύ Opel και
Lotus ήταν
άκρως επιτυχημένος, απλά σε κακή εποχή. Το “όνομα” που φέρει το hypercar της Lotus, είναι πολύ “βαρύ”. Θα καταφέρει να ανταποκριθεί;
