Το Nissan Juke έχει κάτι που λίγα αυτοκίνητα διαθέτουν: Είναι πραγματικά ξεχωριστό. Σχεδιαστικά, έχει φιλοσοφία που διαφέρει από οτιδήποτε άλλο θα βρεις εκεί έξω. Άλλωστε, η σχεδίασή του, είναι εμπνευσμένη από μοτοσικλέτες και… διαστημόπλοια και είναι ικανό να σου αλλάξει τη μέρα, να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν κυκλοφορείς με ένα ακόμα άχρωμο copy/paste τετράτροχο κουτί.
Αν το παρατηρήσεις επί μέρους, τα φουσκώματα, οι “μύες” του, οι γραμμές του, “λένε” ότι πρόκειται για ένα σπορ αυτοκίνητο. Στην περίπτωσή μας, ένα sport compact SUV, σε μια κατηγορία που η Nissan ποντάρει πολλά για το μέλλον. Και, για να το κλείσουμε, έχω την αίσθηση ότι αν από το εμπρός μέρος έλειπαν τα στρογγυλά φωτιστικά σώματα, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα είχαν “αντιρρήσεις” στο σχεδιαστικό κομμάτι. Αυτό είναι και όλο το ζουμί. Γιατί, από εκεί και πέρα, έχεις τη γνωστή ποιότητα Nissan, με μια γκάμα αποδοτικών κινητήρων, εκ των οποίων δοκιμάζουμε τον 1,5 πετρελαίου με τους 110 ίππους.
Χωμένος στο -με άριστη πλευρική στήριξη- κάθισμα, πιάνεις το τριάκτινο τιμόνι και απολαμβάνεις το πανοραμικό view. Βλέποντας, στο χαμηλό σημείο του οπτικού σου πεδίου, το “φούσκωμα” του καπό με τις δυο μαύρες λωρίδες.
Αυτή, ειναι μόνο η αρχή. Γιατί, γενικά, το Juke, παρά τα 180 χλστ. της απόστασής του από το έδαφος και τα 1.370 κιλά του, φαίνεται πως είναι εστιασμένο στη σπορ οδήγηση. Ουσιαστικά, σε προκαλεί να “παίξεις”. Αν επιλέξεις το πρόγραμμα Sport (Eco και Normal είναι τα άλλα δύο) Ο diesel κινητήρας, κινεί με προθυμία και άνεση το αμάξωμα, συνδυασμένος με το άριστο, τόσο σε αίσθηση, όσο και σε κλιμάκωση 6άρι κιβώτιο, το οποίο σου επιτρέπει να μην καταφεύγεις σε αυτό ψάχνοντας για ροπή.
Δεν θα μπορούσα παρά να έχω μόνο καλά λόγια για τη συμπεριφορά του στο δρόμο, η οποία κάθε άλλο παρά σε SUV παραπέμπει. Όταν το πιέσεις, οι κλίσεις που παίρνει είναι ελάχιστες, με την ανάρτηση να ελέγχει αποτελεσματικά τις αντιδράσεις του αμαξώματος ακόμη και σε απότομες αλλαγές κατεύθυνσης. Το τιμόνι του, είναι άλλη μια έκπληξη για όχημα του είδους, καθώς προσφέρει άριστη αίσθηση και επικοινωνία του οδηγού με το δρόμο. Η συμπεριφορά του, γενικά, είναι ουδέτερη και, το ESP απενεργοποιείται πλήρως, αν θέλεις να “παίξεις”. Τα δε φρένα του, συνεργάζονται άψογα με το υπόλοιπο σύνολο.
Το Juke είναι τόσο φιλικό και συνάμα δυναμικό, που σε προκαλεί να κινηθείς γρήγορα και να διασκεδάσεις. Παρόλα αυτά, η δυναμική αίσθηση οδήγησης και ο πραγματικά σπορ χαρακτήρας του, δεν επηρρεάζουν την ποιότητα κύλισης, η οποία είναι άνω του μέσω όρου και θυμίζει Qashqai, παρά το γεγονός ότι στις μικρές ταχύτητες, ο πίσω άξονας δυσανασχετεί στις εγκάρσιες ανωμαλίες.
Ούτως ή άλλως, το Juke είναι ένα καθημερινό αυτοκίνητο για όλες τις δουλειές, το οποίο όμως, πέρα από τη χρηστικότητα, είναι βαθιά εστιασμένο στο να σου φτιάχνει τη μέρα. Γιατί, αν δεν σε προδιαθέτουν οι χρωματικές επιλογές, οι ζάντες και τα… άλλα του εξωτερικού, σίγουρα θα το κάνουν οι ακραίες επιλογές του εσωτερικού.
Το οποίο εσωτερικό, όχι τυχαία, είναι εμπνευσμένο από τον κόσμο της μοτοσικλέτας, όπως μπορείς να καταλάβεις κοιτάζοντας το καντράν με το κοντέρ και το στροφόμετρο να δεσπόζουν και το -σε χτυπητό κίτρινο- γυαλιστερό σκληρό πλαστικό που διατρέχει την καμπίνα, από το κέντρο του ταμπλό, ως τους πίσω επιβάτες.
Στην κεντρική κονσόλα, δεσπόζει μια μικρή, αλλά υπερπλήρης οθόνη αφής με το σύστημα πλοήγησης/ψυχαγωγίας και το Nissan Safety Shield, όπου το σύστημα Δυναμικού Ελέγχου με τα προγράμματα οδήγησης της Nissan, είναι έξυπνα “συγχωνευμένο” με του air condition/καλοριφέρ. Πέρα από τα άριστα βελούδινα καθίσματα, από εκεί και πέρα, το “μενού” στο εσωτερικό έχει “πινελιές” στο χρώμα του αμαξώματος, ένα ωραίο, σκληρό στην αφή τριάκτινο τιμόνι και μόνο τους άκρως απαραίτητους χώρους αποθήκευσης μικροαντικειμένων και ποτηροθήκες.
Οι χώροι για τους επιβάτες, εμπρός, όπως θα περίμενε κανείς είναι επαρκέστατοι, όπως είναι και ο χώρος αποσκευών, που φτάνει τα 354 λίτρα. Και αυτά, παρά το κόμπακτ των διαστάσεών του (4.135 Χ 1.765 Χ 1.565χλστ.). Για τους πίσω, τα πράγματα είναι πιο κλειστοφοβικά.
Το Juke της δοκιμής μας είναι προσθιοκίνητο και φοράει τον τον κινητήρα πετρελαίου 1.5 dCi των 110 ίππων, που του ταιριάζει… κουτί. Γιατί, δεν παραλλάσσει τη γενικότερη φιλοσοφία του Juke, που, κατά κάποιο τρόπο, ομοιάζει με αυτή της μοτοσικλέτας. Δηλαδή, καταφέρνει να το κινεί σε σβέλτους ρυθμούς, με την κατανάλωση να κινείται σχεδόν… κατά κανόνα σε χαμηλά επίπεδα. Για την ακρίβεια, σε όλη τη διάρκεια της δοκιμής, κινούμενο σε γρήγορους ρυθμούς (με το γνωστό βαρύ δεξί πόδι μου) η κατανάλωση κυμάνθηκε από τα 5,5 ως τα 6,1 λτ./100 χλμ.
Ο κινητήρας είναι αρκετά ελαστικός, ιδιαίτερα από τις 1.750 σ.α.λ. και μετά, όπου αποδίδεται η ροπή των 260 Nm. Ο 1.500άρης diesel “ζωντανεύει” ουσιαστικά πάνω από τις 1.500 σ.α.λ. και από εκεί και μετά υπάρχει αρκετό τράβηγμα, λόγω και της άριστης κλιμάκωσης του 6αριού κιβωτίου και, μάλιστα, εάν το επιδιώξεις, μπορείς να “παίξεις” βυθίζοντας το πόδι στο πεντάλ και χάνοντας στιγμιαία την πρόσφυση των κινητηρίων τροχών. Στις χαμηλές στροφές, ο diesel κάνει το χαρακτηριστικό κροτάλισμα που μεταφέρεται στο εσωτερικό, γεγονός που δεν θα ενοχλήσει, εάν ο ιδιοκτήτης του έχει στο νου του τη φιλοσοφία που λέγαμε, της μοτοσικλέτας.
Εν κατακλείδι, αν αφήσεις στην άκρη τη σχεδίαση, η οποία είναι hate or love και τη θέση στην οποία έχει τοποθετηθεί το πανέξυπνο gadgetάκι με τη διπλή λειτουργία, κάτω από την οθόνη αφής (θα έπρεπε να είναι ψηλότερα και πιο άμεσα προσβάσιμη στον οδηγό), το Juke είναι ένα αυτοκίνητο που θα ήθελες να το χρησιμοποιείς για τις καθημερινές σου μετακινήσεις, ώστε να μην αισθανθείς ποτέ ότι… γέρασες, χωρίς να ξοδεύεις ένα κάρο λεφτά.
