Αυτή τη BMW, την είχα βάλει στο μάτι από καιρό. Εντάξει, είναι κοινό μυστικό ότι μου αρέσουν οι BMW, όμως η Σειρά 4 είναι κάτι καινούριο. Δεν είναι ούτε πολύ μεγάλη, ούτε πολύ μικρή. Είναι σπορ, νεανική, αλλά ταυτόχρονα πολυτελής και σοβαρή. Αναρωτιόμουν λοιπόν, εαν η 420i Coupe που δοκιμάζω αυτή την εβδομάδα, μπορεί να μεταφέρει το thrill της οδήγησης μιας BMW, για έναν τόσο απαιτητικό φαν, όπως εγώ.
Στα κεντρικά της BMW, απ όπου την παρέλαβα, ήταν λες και το είχαν προγραμματίσει: Μου έδωσαν το κλειδί και με άφησαν να πάω μόνος μου στο γκαράζ να την παραλάβω. Και τότε, την είδα.
Με ένα προκλητικό λευκό χρώμα, με τα σχιστοειδή εμπρός φωτιστικά σώματα, το, σχεδόν σφηνοειδές, επιθετικό εμπρός μέρος, τις απίθανες 19άρες ζάντες, τις αρμονικές γραμμές της ως τα πίσω της, το πανέμορφο, αθλητικό οπίσθιο, με έκανε να μη μπορώ να κρατηθώ. Και να αναφωνήσω: Ωωωωωωω!
Εντάξει, όμορφη είναι εξωτερικά. Μέσα; Βυθίζομαι στο δερμάτινο κάθισμά της και κλείνω την πόρτα, ακούγοντας αυτό το στιβαρό ήχο που κάνουν τα ποιοτικά μηχανήματα της BMW όταν κλείνεις. Από αριστερά μου, ένας πλαστικός βραχίονας κινείται, ερχόμενος από πίσω μου και προτείνοντάς μου τη ζώνη. Έτσι κι αλλιώς θα την έβαζα, οπότε, τι ευγενικό που ο κατασκευαστής με σκέφτηκε και δε χρειάζεται να κάνω τη Νάντια Κομανέτσι για να τραβήξω τη ζώνη. Έτσι πρέπει.
Το ταμπλό, είναι ακριβώς ό,τι περίμενες από μια ακριβή BMW και χωρίς να ξεφεύγει απο τη φιλοσοφία της φίρμας, που φέτος κλείνει τα 100 χρόνια ζωής και εύχομαι να συνεχίσει να μας προσφέρει τέτοιες δημιουργίες επ’ άπειρον. Άριστα υλικά, καταπληκτική συναρμογή, φινέτσα, υπερπλήρης εξοπλισμός, χώροι, έξυπνες λύσεις, απόλυτη εργονομία. Έψαξα όλο το εσωτερικό, από το ντουλαπάκι, ως τα σκιάδια, μέχρι κάτω από τα καθίσματα, για να βρω ένα μέτριο ποιοτικά υλικό. Ακόμα ψάχνω…
Πώς πάει;
Αφού τη χάιδεψα απ’ άκρη σ’ άκρη, έφτασε η ώρα να πατήσω το start/stop. Ο δίλιτρος twin scroll turbo παίρνει μπρος με ένα διακριτικό γουργουρητό, και, κάθε φορά που βυθίζω το δεξί πεντάλ στο πάτωμα, τον αισθάνομαι να κινείται κάτω από το καπό, όπως κάθε τοποθετημένος εγκάρσια κινητήρας. Λύνω το ηλεκτρονικό χειρόφρενο, το γυρνάω στη θέση D με το πορωτικό λεβιεδάκι M/S της BMW και αρχίζω να ρολάρω.
Παίρνεις ξηροκάρπιο και ποτό (εκτός αν θα την οδηγήσεις μετά, οπότε μόνο ξηροκάρπιο) και κάθεσαι και τη θαυμάζεις με τις ώρες…
Η 4άρα αρχίζει να κινείται νωχελικά και με αυτοπεποίθηση, σαν μια καλλονή που περνά μπροστά από τις καφετέριες και αφήνει τους άλλους να τη θαυμάζουν όσο περπατά, αργά και βασανιστικά. Από τα τρία προγράμματα οδήγησης που έχει, Eco, Comfort, Sport, διαλέγω το δεύτερο. Κινούμαι τώρα στην Εθνική, με βροχή. Στο εσωτερικό, δεν περνά ούτε στο ελάχιστο θόρυβος που θα μπορούσε να με κουράσει. Από την άριστη και άνετη θέση οδήγησης, με την πολύ καλή ορατότητα, απλά απολαμβάνω τη διαδρομή, ακούγοντας χαμηλά μουσική. Έτσι, θα μπορούσα να ταξιδεύω για μήνες, ασταμάτητα. Σε όποια ταχύτητα και αν ταξιδεύω, η BMW ακούει, είτε θέλω να επιταχύνω, είτε να φρενάρω, είτε να αλλάξω κατεύθυνση, χωρίς δισταγμό. Αναμενόμενο κι αυτό.
Το ίδιο και στο κέντρο, φτάνοντας στα γραφεία του TopSpeed.gr. Ούτε η κίνηση με νοιάζει, ούτε τα νεύρα των άλλων. Ούτε και οι πολυάριθμες λακούβες, τις οποίες καταπίνει χωρίς καν να καταλαβαίνω σε τι τριτοκοσμικό οδόστρωμα κινούμαι (εντάξει, εσύ θα την προτιμούσες χωρίς τη 19άρα). Κλειστά τζάμια και απόλαυση. Και, όταν την παρκάρω, πριν ανέβω στο γραφείο, γυρνώ να την ξαναδώ μια φορά ακόμα.
Όπως όλα τα ωραία οπίσθια, έτσι και αυτό, κινείται αν το θελήσεις
Καλά όλα αυτά, αλλά επειδή έχω κι έναν εθισμό (στην αδρεναλίνη), είναι ένα ερώτημα το αν μπορεί να καλύψει σπορ ανησυχίες, αυτή η τεσσάρα. Με δεδομένο το βάρος της, τα 184 άλογά της, δεν βάζουν φωτιά στο δρόμο, αν σκεφτείς και τα 1.530 κιλά της. Όμως, μπορούν να με κάνουν να χαμογελάσω;
Εν αρχή, ην ο ήχος της. Όταν τη γυρνάω στο Sport, όσο βυθίζω το πόδι στο γκάζι, όσο το στροφόμετρο πλησιάζει στα κόκκινα, τόσο πιο πολύ ηδονίζει τον εγκέφαλό μου αυτός ο απίθανος ήχος του κινητήρα. Και επιταχύνει ομαλά μεν, γρήγορα δε, προς απαγορευτικές ταχύτητες, χωρίς να δείχνει να ξεμένει από δύναμη.
Τα πρώτα 100 χ.α.ω. από στάση, έρχονται σε κάτι παραπάνω από 7,5 δευτερόλεπτα και το χιλιόμετρο διανύεται σε κάτι λιγότερο από 29 δευτερόλεπτα. Δεν είναι άσχημα.
Στις στροφές, ίσως να βοηθά το μακρύ μεταξόνιο, ίσως και οι 19άρες, όμως η 420 συμπεριφέρεται κάτι παραπάνω από άψογα. Χωρίς να αφήνω το καταπληκτικό σε αίσθηση τιμόνι, ανεβοκατεβάζω σχέσεις στο τέλειο σειριακό κιβώτιο και ορμάω στις στροφές, φρενάροντας ακριβώς στο σημείο που θέλω, ξεζουμίζοντας όλες τις δυνατότητές της και παίζοντας στα όριά μου. Τόσο φιλική είναι. Η προοδευτικότητά της, δε, θα έλεγα ότι είναι ονειρική, αλλά την… περίμενα.
Σε κλειστά κομμάτια, όταν την πιέζω αρκετά πάνω από το όριο, υπερστρέφει ελαφρά και, πριν προλάβω να τρομάξω, τα ηλεκτρονικά επεμβαίνουν και την κρατούν στην προκαθιόρισμένη τροχιά. Ακόμα και στην προσπάθειά μου να την “εκθέσω“, βάζοντάς την άτσαλα σε απότομη στροφή, ώστε να μου υποστρέψει, τα ηλεκτρονικά επεμβαίνουν έγκαιρα. Άρα, αν ήμουν άπειρος και έκανα το λάθος, θα με συγχωρούσε.
Και τώρα, το σημείο που περίμενες: Τα ηλεκτρονικά απενεργοποιούνται πλήρως, αν αποφασίζεις να παίξεις. Παρότι δεν έχει συμπλέκτη, η 4άρα μου, κάνει πρόθυμα φίδια με τις τρεις πρώτες σχέσεις (αν έκανε και με την 8η θα είχε θέμα) και σε αφήνει να πλαγολισθήσεις όσο θέλεις, όπως θέλεις, με “όπλα” την πληροφόρηση και αμεσότητα του τιμονιού, τη γραμμικότητα του κινητήρα και το μακρύ μεταξόνιο, που την κάνουν τόσο εύκολη και φιλικη, ώστε να τη ντριφτάρει και η γιαγιά μου (δε θα της αρέσει αυτό που γράφω). Εντάξει, λίγο πιο δυνατή θα την ήθελα (μήπως να κοίταζα την πετρελαιοκίνητη;), αλλά δεν μπορώ να πω ότι με… στέρησε.
Εν κατακλείδι, με τη φιλικότητα και την πολυτέλεια αυτού του αυτοκινήτου, με τα τόσα κρυφά χαρίσματα, με αυτή την εμφάνιση, με την πρακτικότητα του εσωτερικού του, με την κατανάλωση που για εμένα κινήθηκε περίπου στα 9,5 lt/100 km, με τόσους που με ρώτησαν “πόσο κάνει” (από 39.700 ευρώ με απόσυρση), με τόσες που με γλυκοκοίταζαν στο φανάρι (εντάξει, τη BMW κοίταζαν και εγώ κοίταζα αυτές), με τόσους που μου είπαν ότι “αυτό το αυτοκίνητο πρέπει να πάρεις Γιώργο, ακριβώς όπως είναι” και με πολλά ακόμα που έζησα στην εβδομάδα που είχα την 420i Coupe, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: Αυτό ακριβώς το μοντέλο, αν δεν ήταν η ηλίθια ελληνική φορολογία και η ρημάδα η κρίση να έχει στερέψει τα πορτοφόλια μας, θα έκανε τις πωλήσεις των 316 και 318 των ετών προ κρίσης, να φαντάζουν σαν ψίχουλα. Γιατί, αναμφίβολα, το αξίζει να γίνει ένα best seller…
ΥΓ: Λυπήθηκα πολύ όταν την επέστρεψα. Πάρα πολύ.
