“…The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.”
Robert Frost, “Stopping by Woods on a Snowy Evening.”
Γράφει ο Ξένιος Κοφτερός
Είμαστε στη μέση του Χειμώνα, κυριολεκτικά, και μεταφορικά όσον αφορά το εγχείρημα 1750 GTV και, όπως και ο ποιητής, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι την «ξεκούραση».
Με τον φίλο Βασίλη, σας αφήσαμε κάπου στο καλοκαίρι, πριν τις διακοπές, όταν, θέλοντας και μη, οι ρυθμοί χαλαρώνουν, το παζάρι νεκρώνει και ξεκινάει η αναγόμωση ψυχών και μηχανών.
Με την επιστροφή στην καθημερινότητα, η 1750 βρέθηκε στην γωνιά ενός φανοποιείου να περιμένει υπομονετικά τον μερακλή μάστορα που θα της φερόταν με τρυφερότητα και θα επανέφερε τις καμπύλες τις στις σωστές διαστάσεις, θα έδιωχνε τα σκουριασμένα μέρη και θα αποκαθιστούσε την χαμένη αίγλη της.
Η δουλειά ξεκίνησε σιγά σιγά, στα χέρια ενός μάστορα παλιάς κοπής (όλως τυχαίως και αυτός Βασίλης), Σαλονικιού. Αργά, αργά, με το μέτρο στο χέρι, δειλά δειλά με το κοπίδι, απαλά απαλά με την κόλληση άρχισε να της δίνει μορφή.
Τα πεντηκοστά της γενέθλια τα πέρασε κει μέσα, ανώνυμα, σκονισμένα και γυμνή με την ελπίδα τα πεντηκοστά-πρώτα να είναι, όπως τότε, καινούρια.
Το πίσω μέρος, το πιο δύσκολο μέρος του εγχειρήματος, ήθελε ολοκληρωτική αλλαγή, γι’ αυτό και άργησε σχετικά, για να γίνουν όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι, μετρήσεις και κολλήσεις. Μετά σειρά πήραν τα πατώματα, που και αυτά, αφού αλλάχτηκαν και τα τέσσερα ήθελαν δόσεις μαστοριάς στο ράψιμο.
Στη σειρά τώρα είναι η μουσούδα, που έχει και αυτή πολλές αμαρτίες. Θα αλλαχθεί με άλλη, αφού γίνουν πάλι όλες οι απαραίτητες μετρήσεις και κολλήσεις.
Ο Βασίλης ανυπομονεί από τη μια να την πάρει πίσω, για να αρχίσει το μαγικό στήσιμο, κομματάκι κομματάκι σαν παζλ, να πάρει σάρκα και οστά.
Εγώ από την άλλη, κοιμάμαι και μετράω τα πράγματα που ακόμα λείπουν, τα πράγματα που ακόμα δεν βρήκαμε, τα πράγματα που δεν πρόκειται να βρούμε. Στον ξύπνιο απλά σκέφτομαι πού θα βρω τα λεφτά για όλα αυτά.
Χρονικά, τα ταξίδι φαντάζει μικρό, τέσσερις-πέντε μήνες ακόμη, ψυχολογικά; Τεράστιο. Το θέμα αναπαλαίωση το κάνεις όταν έχεις βαθιές τσέπες και πολύ χρόνο. Ιδανικά και τα δύο αλλά χωρίς το πρώτο δύσκολα. Τουλάχιστον για σωστή αναπαλαίωση.
Στην δική μου περίπτωση, όπως πάντα, μετράει ο έρωτας, ο τυφλός, που σε παρασέρνει, χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες. Για ελάχιστα αυτοκίνητα θα έκανα αυτό που κάνω τώρα, μ’ αυτήν. Επειδή ακριβώς είναι ΑΥΤΗ!
Ευελπιστώ, φίλοι μας, να τα ξαναπούμε στο τέλος του χειμώνα, όταν θα έχει τελειώσει από το φαναρτζίδικο και θα έχουμε τουλάχιστον μια σωστή καρότσα στα χέρια μας.
Tip: Το πρώτο και το δεύτερο μέρος του “ταξιδιού” της αναπαλαίωσης, μπορείς να τα διαβάσεις εδώκαι εδώ
Tip2: Ευχαριστούμε τον ιδιοκτήτη της 50άρας, πια, “κυρίας”, κ. Κοφτερό και τον κ. Βασίλη Καρίκα του οίκου Past Forward Restorations
