Τα Α112 της Autobianchi, είναι απο τα πλέον εμβληματικά super-mini του 20ου αιώνα, με πολλούς απο τους πιο παλιούς να έχουν σίγουρα κάποιες αναμνήσεις με αυτά, ενώ οι νεότεροι, που λίγο πολύ έχουμε ασχοληθεί με τα automotive icons της κάθε χώρας, προφανώς με την Ιταλία να είναι μία απο αυτές, έχουμε ακούσει, δει, διαβάσει κάτι για αυτά. Το Α112, παρουσιάστηκε το Νοέμβριο του 1969 και παρέμεινε στη παραγωγή μέχρι και το 1986. Στο πέρασμα του χρόνου, αρκετά απο αυτά, άρχισαν σταδιακά να χάνονται (και) απο τους ελληνικούς δρόμους. Ένας άνθρωπος ωστόσο, σε ένα δρόμο της Ηλιούπολης, τα διατηρεί ζωντανά. Ας γνωρίσουμε λοιπόν, τον Μάνθο Δήμα. Τον τελευταίο “γιατρό” των Autobianchi στην χώρα μας.
- Πότε γεννήθηκε το πάθος για το αυτοκίνητο;
Το μικρόβιο για το αυτοκίνητο, γεννήθηκε κάπου στην 6η Δημοτικού, όταν ένας γείτονας έφυγε για Αμερική και μου, χορήγησε ουσιαστικά, 4 κούτες με περιοδικά AutoExpress. Τα διάβασα περισσότερο από ότι είχα διαβάσει κάθε άλλο βιβλίο από το σχολείο.
- Πείτε μου 5 πράγματα για εσάς
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ασχολούμαι με τα αυτοκίνητα. Ασχολούμαι γενικότερα με οτιδήποτε έχει βίδες, έχω μεγάλη αγάπη για εργαλεία και οτιδήποτε μπορείς να αποσυναρμολογήσεις, περιεργαστείς και ξανασυναρμολογήσεις (ελπίζοντας να μη περισσέψουν βίδες), γενικότερα. Το μαγαζί μου, το ξεκίνησα το 1990, μετά από μία πρόταση εταιρείας εισαγωγής λιπαντικών, σαν κάτι πρωτόγνωρο (για τα τότε δεδομένα) στο χώρο του, καθαρά σαν λιπαντήριο, που εκείνη την εποχή λειτουργούσαν μόνο στο Καναδά. Σιγά σιγά στη πορεία, και λόγω του ότι οι πελάτες είχαν και περαιτέρω ανάγκες, έγινε γενικό συνεργείο αυτοκινήτων.
- Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα στον χώρο των αγώνων;
Από το 1990 και έπειτα, οι αγώνες δεξιοτεχνίας ήταν το “εκκολαπτήριο” για όλους τους νεοεισερχόμενους στους επίσημους αγώνες. Συμμετείχαμε, λίγο πολύ με ότι αυτοκίνητο είχε ο καθένας μας. Πηγαίναμε κατά βάση με ελάχιστη ή και καθόλου προετοιμασία, για να κάνουμε σβούρες, χειρόφρενά ή τον απόλυτο χρόνο. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα, με ένα ακατάλληλο για τους αγώνες αυτοκίνητο, μία Lancia Beta Berlina. Ήταν 1300 κυβικά, πολύ μεγάλο, πολύ βαρύ, πολύ λίγα τα άλογα του, αλλά παρόλα αυτά, προσπαθούσαμε να επιτύχουμε ότι καλύτερο μπορούμε.
- Πως προέκυψε η ενασχόληση με τα Autobianchi;
Το Autobianchi (το μπορντό Α112), το συγχωρεμένο όπως τείνουμε να το αποκαλούμε, βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου.
Ανήκε σε ένα πελάτη, το συντηρούσα με ιδιαίτερη αγάπη μίας και μου άρεσε ανέκαθεν ως αυτοκίνητο και όταν κάτι δε το κάνεις στην ηλικία που πρέπει, καταλήγεις να το κάνεις μεταγενέστερα, με πολλές βλακείες και πολλές θυσίες, με ότι αυτό καμιά φορά συνεπάγεται. Από τα χέρια του πελάτη – φίλου, πέρασε στη κατοχή ενός άλλου φίλου, ο οποίος το κράτησε μόλις μία εβδομάδα, καθώς δε του άρεσε και δε το ήθελε και κατέληξα να το πάρω σαν βοηθητικό αυτοκίνητο για το μαγαζί.
Στη πορεία ωστόσο, καθότι οι αγώνες δεξιοτεχνίας ακόμη υφίσταντο, όντας κάτοχος ενός Fiat Ciquecento Sporting το οποίο δεν ήθελα να ζορίζω με τους αγώνες κατέληξα να χρησιμοποιώ το μπορντό Autobianchi. Αυτό ήταν η “αρχή του κακού”, το πρώτο από τα καμιά 35ρια που έχουν περάσει μέχρι σήμερα από τα χέρια μου.
- Πως ήρθε το σημερινό, πρόσφατα νικητήριο, γκρι A112 στη κατοχή σας;
Το γκρι μου δόθηκε ως δώρο από ένα φίλο, μαζί με άλλα δύο για ανταλλακτικά, αφότου είχε τουμπάρει το “συγχωρεμένο” μπορντό σε έναν αγώνα που είχε λάβει χώρα σε μία πίστα καρτ. Μετά από το τουμπάρισμα του, η λέσχη μας υποχρέωσε μάλιστα, να τοποθετήσουμε κλωβό για λόγους ασφαλείας. Το γκρι έγινε η βάση πάνω στην οποία εξελίξαμε όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα. Ο κλωβός ήταν το πρώτο μέρος του, ο οποίος έκανε 3 μήνες για να μας έρθει, από τη Sparco (πληρώντας βεβαίως και τις προδιαγραφές ασφαλείας που έχει ορίσει η FIA), με τις αναρτήσεις, τη γεωμετρία αυτών, να ακολουθούν. Επιπλέον, έχουμε ασχοληθεί με το μοτέρ στα βασικά του μέρη και κάπως έτσι ξεκίνησε ουσιαστικά το σταδιακό ξεψάχνισμα της κάθε σκοπιάς του Α112.
- Τι σημαίνει για εσάς να προετοιμάζετε, να ρυθμίζετε, να δοκιμάζετε και να συμμετάσχετε σε αγώνες με το γιο σας;
Χαχαχαχαχα, πολύ μεγάλο θέμα, τεράστιο θα έλεγα ζήτημα, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο συνοπτικό γίνεται. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι συγκινημένος, καθώς είναι χαρά μου και τιμή μου, που ακολουθεί τα βήματα μου, θεωρώντας με πέρα από πατέρα, φίλο, δάσκαλο, παρότι δε με ακούει πάντα, γεγονός που ωστόσο είναι θετικό, καθώς είναι άνθρωπος με δική του προσωπικότητα, γνώσεις, απόψεις, γεγονός που σέβομαι και με χαροποιεί. Συνεργαζόμαστε σε ένα ποσοστό 80%, με το υπόλοιπο 20% να δίνει μία πινελιά “δημιουργικής διαφωνίας”. Φυσικά, όπως όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις, δουλεύεται και πιστεύω ότι βελτιώνεται διαρκώς.
- Πάνο (γιος Μάνθου, συ παρουσιαστής στο TSF1 Greece podcast), τι σημαίνει αντίστοιχα για εσένα, από τη σκοπιά του γιου;
Μπορεί να μην ακούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ, είπαμε υπάρχει ένα 20% δημιουργικής διαφωνίας εξάλλου, είναι πατέρας, φίλος και καθοδηγητής. Τα βρίσκουμε, η σχέση είναι “αλατοπίπερο”, δε πάει το ένα δίχως το άλλο. Θα ήθελα να συνεχίσω όσο αυτό είναι εφικτό, να συμμετάσχω μαζί του, παρόλο που έχω και εγώ υπόψη μου να φτιάξω κάτι δικό μου, τόσο σε επίπεδο εργασιακό, όσο και σε επίπεδο αγώνων.
- Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για το χρόνο σας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω και τα 2 περάσματα της 3ης Ανάβασης Ριτσώνας, όπου πατέρας και γιος, κατέκτησαν 2 πρωτιές, μία στη Γενική Κατάταξη και μία στη κατηγορία Μέχρι 1000cc, καθώς και τις υπόλοιπες φωτογραφίες απο αρχείο του κυρίου Μάνθου.
