Ανεβάσαμε πρόσφατα στο Topspeed.gr ένα ρεπορτάζ για τη μεγάλη ετήσια asta που έγινε στο Παρίσι από τον οίκο RM Sothebys. Το θέμα της δημοπρασίας που έγινε στα πλαίσια του Retromobile Week ήταν, τι άλλο, τα auto! Εμείς, ξεχωρίσαμε 15 κλασικά, σπάνια αυτοκίνητα τα οποία θεωρήσαμε ότι θα έπιαναν “ταβάνι” στις τιμές και, στις περισσότερες περιπτώσεις πέσαμε μέσα. Εκατομμύρια ευρώ άλλαξαν χέρια και μεγιστάνες, συλλέκτες και “κοινοί θνητοί”, αναμετρήθηκαν ως προς το ποιος θα αποκτήσει το αυτοκίνητο που είχε βάλει στο “μάτι”.
Οι αναλυτές διεθνώς λένε ότι ότι το next big thing στην παγκόσμια επενδυτική αγορά είναι τα συλλεκτικά αυτοκίνητα. Πλέον, οι δισεκατομμυριούχοι, δεν επενδύουν μόνο σε χρυσό, αλλά και σε κλασικά τετράτροχα τα οποία αναμένεται να ανεβάσουν την αξία τους. Η αγορά των κλασικών παίρνει μια τροχιά ανάλογη με αυτή που είχε η αγορά των έργων τέχνης πριν σκάσει η φούσκα και τα σκάνδαλα πλαστογραφιών και κυριολεκτικά γίνεται παζάρι εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ γύρω μας.
Ο λόγος που ανεβαίνει αυτή η αγορά, είναι επειδή πολλοί αναλυτές δεν αποκλείουν ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ και επί της ουσίας, οι έχοντες διασφαλίζουν τα χρήματά τους. Το παράδειγμα της Κύπρου con il κούρεμα καταθέσεων και η οδηγία για το bail in, δηλαδή να πληρώνουν οι πελάτες των τραπεζών, οι καταθέτες, τις όποιες ζημιές των πιστωτικών ιδρυμάτων, οδηγούν σε μια ατέρμονη φημολογία περί κουρέματος καταθέσεων, αρχής γενομένης στην Grecia. Έτσι, σε όλη την Ευρώπη και εδώ, στην Ελλάδα, οι έχοντες προσπαθούν να ξεφορτωθούν το ρευστό, τα λεφτά τους και να τα μετατρέψουν σε κάτι που θα κρατήσει, ή θα ανεβάσει αξία. Η τέχνη είναι κάτι επίφοβο, το χρυσάφι για άλλους λόγους, το ίδιο, το αυτοκίνητο, είναι κάτι πιο “καθημερινό”.
Και πιο κερδοφόρο, έτσι; Μιλάμε για αυτοκίνητα που σήμερα πωλούνται σε εξωφρενικά ποσά. A Παρίσι, την προηγούμενη εβδομάδα, μια Alfa Romeo Tipo B του 1934 πουλήθηκε για 3,9 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά, ας αφήσουμε τα προπολεμικά αυτοκίνητα που είναι πολύ ιδιαίτερα. Μια Ferrari 365 GTB Daytona του 1973, πουλήθηκε για 2,1 εκατομμύρια ευρώ, a Porsche 959 Sport του 1989 για 1,9 εκατομμύρια. Και υπάρχουν δεκάδες παρόμοια παραδείγματα. Σκέψου το: Μια Alfa Romeo Giulietta Spider του 1957 πουλήθηκε για περισσότερα λεφτά da un Mercedes SLS AMG Black Series.
Α! Ανάμεσα στα αυτοκίνητα αυτά που πουλήθηκαν στο Παρίσι ήταν και ένα ελληνικό! Ένα γνωστό ελληνικό! Un Renault 5 Turbo Group B του 1981 που ανήκε στον γνωστό οδηγό αγώνων Δημήτρη Μανωλόπουλο. Και, όπως θα διάβασες στο topspeed.gr, το αγωνιστικό αυτό Mostro που μας ξύπναγε μνήμες από τη χρυσή εποχή του Group Β, πουλήθηκε για 267.500 ευρώ!
Βέβαια, πρέπει να ξέρεις πού να επενδύσεις. Μπορεί να πάρεις, για παράδειγμα, μια Gullwing, για κάπου 1 εκατομμύριο ευρώ. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα σηκώσει τιμή, αλλά το πολύ να την κρατήσει. Να σου δώσουμε ένα παράδειγμα επένδυσης και μάλιστα ελληνικό: Ανεβάσαμε στο Topspeed.gr, στην κατηγορία “Ρετρό“, μια Mercedes 230 SL Pagoda του 1965. Αυτή η Benz πωλείται για 70 χιλιάδες ευρώ. Πριν από 3 με 4 χρόνια, η τιμή της κινείτο στα 30 με 40 χιλιάδες ευρώ. Η εκτίμηση που ακούγεται ότι σε μια τετραετία, θα κινείται περίπου στις 100 χιλιάδες ευρώ, έχει μια λογική και γι’ αυτό βλέπουμε κάποιον που θέλει να επενδύσει τα λεφτά του να κατευθύνεται σε τέτοια μοντέλα. Εάν, αντίστοιχα, παρατηρήσουμε την πορεία του χρυσού, όλα αυτά τα χρόνια, θα δούμε ότι έχει διακυμάνσεις. Ναι, δηλαδή, τώρα έχει ανέβει, όμως είχε κάνει μια μικρή βουτιά τους προηγούμενους μήνες. Και, ο χρυσός είναι η πιο ασφαλής επένδυση που μπορεί να κάνει κανείς για τα χρήματά του.
Δεν είναι βέβαια όλα τα μοντέλα έτσι και, φυσικά, μπορεί να δεις και σε αυτή την αγορά να σκάει μια παταγώδης φούσκα, όπως έγινε με άλλες, πιο “ασφαλείς” (πχ τα ακίνητα). Δηλαδή, μπορείς να δεις Ferrari Testarossa να μένουν απούλητες ή να μην πιάνουν τιμές. Ή, αν πεις “θα επενδύσω σε κλασικά αυτοκίνητα”, μπορεί να σου παρουσιάζουν άλλα αντί άλλων. Η τιμή των Lancia Delta Integrale ας πούμε, σκαρφαλώνει με απίστευτους ρυθμούς. Και, το ακούει αυτό ο άλλος και αγοράζει μια κανιβαλισμένη, κατασκουριασμένη Delta για να επενδύσει και τελικά βρίσκεται να κλαίει τα λεφτά του. Γιατί διαπιστώνει ότι είναι μια κακοσυντηρημένη, προχειροφτιαγμένη μετατροπή, η οποία απλά δεν μπορεί να μεταπωληθεί. Θέλει προσοχή λοιπόν, θέλει έλεγχο, χαρτιά αυθεντικότητας, τους σωστούς ανθρώπους. Μην ακούς Youngtimer και το παίρνεις με κλειστά μάτια, επειδή σου είπαν ότι θα ανεβάσουν τιμές. Θα ανεβάσουν, ναι, όπως φαίνεται, όμως το δικό σου;
Ο χώρος του κλασικού άλλωστε, επειδή ακριβώς τραβάει διεθνώς, έχει αρχίσει και κανιβαλίζεται, γενικώς. Οι λέσχες κλασικών αυτοκινήτων, έχουν έναν σκοπό. Να προστατεύσουν την κουλτούρα e il κληρονομιά των παλιών, καλών αυτοκινήτων. Γι’ αυτό το λόγο και οι ιδιοκτήτες των κλασικών αυτοκινήτων απαλλάσσονται από διάφορες υποχρεώσεις που έχουμε οι υπόλοιποι, όπως τα τέλη κυκλοφορίας. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, βλέπουμε όλο και συχνότερα, αυτοκίνητα με ιστορικές πινακίδες, συνήθως όχι ιδιαίτερης αξίας, να σουλατσάρουν καθημερινά για ψώνια και άλλα τέτοια.
Βέβαια, υπάρχουν περιορισμοί για τα χιλιόμετρα συντήρησης, τις ώρες, τις μέρες που κινούνται. Και αυτό πρέπει να το δουν καλά οι λέσχες e οι ιδιοκτήτες κλασικών αυτοκινήτων, γιατί στο τέλος θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Δηλαδή, αν ο εξυπνάκιας με το παλιό αυτοκίνητο -δεν λέμε ένα μοντέλο για να μην έχουμε παρεξηγήσεις- που έχει πινακίδες κλασικού και το κυκλοφορεί ως καθημερινό αυτοκίνητο, εμπλακεί σε ένα σοβαρό τροχαίο, το θέμα θα πάρει έκταση. Και θα βγει ο κάθε άσχετος, θα λέει το μακρύ του και το κοντό του, οι ιδιοκτήτες κλασικών και οι λέσχες θα στοχοποιηθούν, θα δυσφημιστούν. Και θα την πληρώσουν, αδίκως, με αλλαγή του καθεστώτος που τους διέπει. Αυτό δεν είναι και απίθανο για την Ελλάδα, ε;
