Πέσανε όλοι από τα σύννεφα -λέμε τώρα- με το γιγαντιαίο σκάνδαλο της Volkswagen και της Audi (η τελευταία εμπλέκεται με περίπου 2,1 εκατομμύρια αυτοκίνητα) για τους ρύπους. Όμως, ήταν μόνο αυτό; Η αποκάλυψη του σκανδάλου των ρύπων είναι η τέλεια αφορμή για να μάθουμε κάποια στιγμή οι καταναλωτές, τους τρόπους, ή καλύτερα τα “παραθυράκια” που εκμεταλλεύονται οι αυτοκινητοβιομηχανίες για να προωθούν καλύτερα τα προϊόντα τους στους πελάτες.
Και επειδή ζούμε σε εποχές… μιζέριας, εκτός από τους ρύπους (παρότι η αυτοκίνηση είναι μικρό πρόβλημα μπροστά στους ρύπους που προκαλούν άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες), βασικό θέμα για τους αγοραστές σήμερα, είναι η κατανάλωση. Οι εταιρείες διαφημίζουν τρομερές καταναλώσεις, οι οποίες ωστόσο, δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα που ζούμε. Δηλαδή, ένα αυτοκίνητο που σου διαφημίζεται ότι έχει, ας πούμε, κατανάλωση 3 λίτρα/ 100 χιλιόμετρα, σε πραγματικές συνθήκες θα έχει διπλάσια. Για να επιτύχει αυτό το νούμερο, θα πρέπει να υπάρχουν οι συνθήκες με τις οποίες το πέτυχαν οι δοκιμαστές της αυτοκινητοβιομηχανίας. Παρακάτω θα δούμε αυτές τις συνθήκες που δημιουργούν οι εταιρείες -εντάξει, κάποιες από αυτές- και κάνουν τη “χαμηλή κατανάλωση” που διαφημίζουν… άπιαστο όνειρο.
Υπάρχουν εννέα βασικοί τρόποι με τους οποίους, όπως γράφει και η βρετανική εφημερίδα Guardian, οι αυτοκινητοβιομηχανίες πετυχαίνουν (πολύ) χαμηλότερες καταναλώσεις, από αυτές που πετυχαίνεις εσύ, οδηγώντας το “καμάρι” σου καθημερινά, ή εγώ, δοκιμάζοντάς το για να σου πω τη γνώμη μου. Ας τους δούμε:
1: Το wrap:
Όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται, ακόμα και οι κατασκευαστές χρησιμοποιούν μονωτική ταινία ή νάυλον στη διάρκεια των δοκιμών κατανάλωσης. Με ταινία, κλείνουν όλες τις ενώσεις και τα κενά στο αυτοκίνητο. Σκοπός, να πετύχουν καλύτερη αεροδυναμική και άρα να μειώσουν την κατανάλωση καυσίμου.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να πετύχεις αεροδυναμική (True story) και ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα
2: Αποσύνδεση του εναλλάκτη.
Με μια πλήρως φορτισμένη μπαταρία, ένα αυτοκίνητο θα λειτουργήσει όσο ακριβώς χρειάζεται για να ολοκληρώσει το τεστ. Και, μιας και οι νόμοι για το τεστ δεν υποχρεώνουν τον κατασκευαστή να έχει εναλλάκτη που λειτουργεί, μπορούν να τον αποσυνδέσουν και έτσι, να μειώσουν τα φορτία στον κινητήρα.
Βγάλε τον εναλλάκτη, μάστορα. Περιττό βάρος είναι
3. Διαφορετικά λιπαντικά.
Χρησιμοποιώντας λιγότερο ιξώδη λιπαντικά από αυτά που “φοράει” η εταιρεία όταν σου παραδίδει το αυτοκίνητό σου, ή σου προτείνει, ή σου βάζει το εξουσιοδοτημένο, μειώνεται η τριβή σε μέρη του κινητήρα, με αποτέλεσμα να μειωθεί η ποσότητα του καυσίμου που χρησιμοποιείται.
…Και βάλε λάδι για το βράδυ, μάστορα
4.Η μείωση της τριβής των φρένων.
Τα δισκόφρενα που δημιουργούν μικρότερη τριβή από τα στάνταρ μπορούν να κάνουν πιο οικονομική την φάση φρεναρίσματος της δοκιμαστικής οδήγησης, μειώνοντας τις πιθανότητες over-braking.
Η πανάρχαια ελληνική τέχνη του τσαρουχώματος των φρένων δεν βοηθά στην κατανάλωση, λένε καινούριες μελέτες
5.Η θερμοκρασία της δοκιμής.
Οι κατασκευαστές επιλέγουν να διεξάγουν το τεστ όταν οι καιρικές συνθήκες είναι οι ιδανικές για μικρότερη κατανάλωση. Αυτές οι συνθήκες, τους δίνουν τη δυνατότητα να μειώσουν κατά 2-3% την κατανάλωση καυσίμου.
“Ιδανικές συνθήκες οδήγησης”
6. Η πίεση των ελαστικών.
Εδώ, οι κατασκευαστές, φουσκώνουν σχεδόν όσο πάει τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Με αυτό τον τρόπο μειώνουν την επιφάνεια επαφής του ελαστικού με το οδόστρωμα και άρα, την τριβή που δημιουργείται από αυτή. Παρότι αν το έκανες εσύ αυτό στο αυτοκίνητό σου, θα κατέληγες στο ΚΑΤ (στην καλύτερη) και το αυτοκίνητό σου στα σκουπίδια, καθώς η adhésion που δημιουργείται με αυτό τον τρόπο είναι ελάχιστη, οι αυτοκινητοβιομηχανίες μπορούν να διεξάγουν τα τεστ κατανάλωσης με… μπαλόνια στις ρόδες και να περνάνε νόμιμα.
Μην τολμήσεις να δοκιμάσεις αυτή την “τεχνική” για εξοικονόμηση καυσίμου. Σκοτώνει. Στην κυριολεξία
7.Η τεχνική οδήγησης.
Είναι φυσικό ότι ένας πιο smooth τρόπος οδήγησης μπορεί να μειώσει την κατανάλωση για κάθε οδηγό. Όμως, στη διάρκεια των τεστ, οι οδηγοί- δοκιμαστές των βιομηχανιών οδηγούν τόσο προσεκτικά που δεν πλησιάζουν καν σε… υποψία ρεαλιστικών συνθηκών οδήγησης. Για παράδειγμα, ξεκινούν και επιταχύνουν τόσο αργά, που σε πραγματικές συνθήκες, θα ήταν επικίνδυνο. Δηλαδή, ανάβει το φανάρι πράσινο και, κάνεις τόση ώρα να επιταχύνεις μέχρι τα 10 χαω που έχει σβήσει το φανάρι, έχει ανάψει αυτό της διασταύρωσης και ετοιμάζεται να ξανανάψει το δικό σου. Πιο αργά απ’ ότι με τα πόδια δηλαδή, στην κυριολεξία.
Η κυρία της φωτό (κάνει τα 0-100 σε 5,5 λεπτά) οδηγεί ταχύτατα μπροστά στους ρυθμούς των δοκιμών των εταιρειών
8. Η μείωση του βάρους του οχήματος.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για έναν κατασκευαστή να μειώσει δραστικά το βάρος του δοκιμαστικού αυτοκινήτου (δεν μας δίνονται λεπτομέρειες), ακροβατώντας στα όρια του τεστ. Με τη μείωση του βάρους, πετυχαίνουν μείωση της κατανάλωσης κατά 4,4%.
Δεν έχει γίνει γνωστό ποια είναι τα επιτρεπόμενα “ελαφρώματα” στα τεστ. Εδώ, είναι ένα αυτοκίνητο σε ελάφρωμα πρώτου σταδίου.
9. Το “περιθώριο λάθους”.
Εδώ, υπάρχουν “παραθυράκια” που δίνουν στους κατασκευαστές το δικαίωμα να βελτιώσουν “στα χαρτιά” τις επιδόσεις του αυτοκινήτου τους, βασιζόμενοι σε ένα “περιθώριο λάθους” (όπως κάνουν στις δημοσκοπήσεις, ε;), για την περίπτωση που η δοκιμή είχε συνθήκες οι οποίες τυχόν… αύξησαν την κατανάλωση.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι μας εξαπατούν οι όλες αυτοκινητοβιομηχανίες, ή εν πάση περιπτώσει, ότι θέλουν να μας εξαπατούν όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Υπάρχουν κάποιες που το… παρακάνουν και κάποιες οι οποίες πλησιάζουν πολύ τις εργοστασιακές τιμές. Αυτός ειναι ακριβώς και ο λόγος για τον οποίο κάποιες αυτοκινητοβιομηχανίες οργανώνουν ταξίδια με συγκεκριμένα μοντέλα τους, καταγράφοντας την κατανάλωση σε πραγματικές συνθήκες.
