Υπάρχουν κάποιες φορές που τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν ορισμένα αντικείμενα, αλλά κυρίως, ορισμένα συναισθήματα που προκαλούν αυτά τα αντικείμενα. Μια από αυτές τις φορές, ήρθε όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο SUV της Alfa Romeo, τη Stelvio στην τετρακίνητη έκδοση με τον δίλιτρο βενζινοκινητήρα και τους 280 ίππους.
Φωτογραφίες: Johnfox Photography
Παράξενο. Ναι, αυτή είναι μια λέξη για να περιγράψεις το feeling της πρώτης γνωριμίας με τη Stelvio. Αν έχεις συνηθίσει να οδηγείς σπορ Alfa, η είσοδος στο επιβλητικό SUV που τραβάει τα βλέμματα με την εμφάνισή του, είναι μια διαφορετική εμπειρία. Αυτό, αφού βέβαια, την έχεις «επεξεργαστεί» εξωτερικά, θαυμάζοντας το επιθετικό ρύγχος, τις αρμονικές καμπύλες και τα οπίσθια με τις δύο ευμεγέθεις απολήξεις της εξάτμισης. Και φυσικά, τις ζάντες. Αυτές τις ζάντες…
Στο εσωτερικό, η εικόνα είναι πιο γνώριμη. Giulia. Ναι, αυτό θυμίζει το σαλόνι του πολυαναμενόμενου SUV της Alfa. Άριστη ποιότητα πλαστικών, μια αίσθηση σπορτίφ πολυτέλειας παντού, όπως και παντού έχει χώρους αποθήκευσης. Για τους χώρους ούτε λόγος, βέβαια, δεν χρειάζεται (525 λίτρα ο χώρος αποσκευών). Και, γενικά, είναι μάλλον λάθος να αναλωθείς σε αυτά. Γιατί, όπως θα καταλάβεις σε λίγο, ακόμα και αν βρεις «παρασπονδίες» στο εσωτερικό της Stelvio -που δεν θα βρεις, με εξαίρεση κάποια μικρά παράπονα για τη συναρμογή- θα τις αγνοήσεις όταν κάνεις τα πρώτα χιλιόμετρα μαζί της.
Βολεύομαι στο μπάκετ κάθισμα, λοιπόν, πιάνω το τιμόνι και πατάω το start/stop σε αυτό. Όχι τυχαία, η Stelvio, θυμίζει μια Giulia που έχει ψηλώσει. Λέω, όχι τυχαία, αφού βασίζεται στο ίδιο πλαίσιο, «απλά», εδώ, κάθεσαι μόλις… 19 πόντους ψηλότερα από ότι στο αδελφάκι. «Καλύτερα», σκέφτομαι, όσο τη βγάζω από το υπόγειο γκαράζ χωρίς το φόβο να τραυματίσω την «κοιλιά» της, αλλά και όσο περνάω πάνω από λακούβες και άλλες ανωμαλίες του ελληνικού οδοστρώματος χωρίς να… αγχώνομαι.
Στη θέση “Normal” του περιστροφικού διακόπτη DNA, η Stelvio συμπεριφέρεται ως ένα δυνατό, άνετο, πολυτελές SUV. Οι Ιταλοί έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στην ποιότητα κύλισης, η οποία είναι κορυφαία και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, σε κανένα σημείο, από τον γερμανικό -και σουηδικό- ανταγωνισμό. Ο κινητήρας είναι ήσυχος, οι αλλαγές γίνονται ομαλά, αεροδυναμικοί θόρυβοι δεν περνούν στην καμπίνα (με εξαίρεση κάποιους όχι ενοχλητικούς των καθρεφτών από τα 150 χ.α.ω. και άνω) και τα χτυπήματα και οι κραδασμοί στις ανωμαλίες του οδοστρώματος, είναι άγνωστες λέξεις. Παρόλα αυτά, στην ευθεία και στις σταθερές, υψηλές ταχύτητες, είναι «σφιχτή» και δεν εμφανίζει τάσεις κυματισμού.
Όμως, για να λέμε την αλήθεια (καλά, όχι ότι λέγαμε ψέματα ως τώρα), όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν λόγους για να επιλέξει κανείς μια βενζινοκίνητη, τετρακίνητη Stelvio με 280 ίππους. Και εδώ, αρχίζουν τα ωραία. Γιατί η Stelvio, στη θέση “Dynamic” και με… ορεξάτο οδηγό, στην κατάλληλη διαδρομή, μεταμορφώνεται και, σίγουρα, δεν θυμίζει σε τίποτα ένα πιο ράθυμο SUV. Ακόμα και αν τη «στύβεις» στην πίστα.
Έχω λοιπόν στα χέρια μου ένα εξαιρετικά άκαμπτο πλαίσιο, έναν ισχυρότατο κινητήρα και ένα σύνολο στο οποίο έχει γίνει οικονομία βάρους (άξονας από ανθρακόνημα, αλουμινένια κομμάτια, όπως το καπό και οι πόρτες) για να παραμείνει κάτω από 1.800 κιλά. Πώς μπορεί να συμπεριφέρεται η Stelvio όταν πιεστεί;
Εν πρώτοις, είναι η επιτάχυνση. Η Stelvio ξεκολλάει εντυπωσιακά και εκτοξεύεται προς τα πρώτα 100 χ.α.ω. από στάση σε μόλις 5,7 δευτερόλεπτα, με τη βοήθεια της εξαιρετικής τετρακίνησης και του άριστου -σε κλιμάκωση, απόκριση, αίσθηση και… ό,τι μπορείς να φανταστείς- οκτατάχυτου κιβωτίου της ZF. Και αν οι επιδόσεις είναι κορυφαίες (14 δευτερόλεπτα για το 400άρι), ακόμα πιο… κορυφαία είναι η οδική συμπεριφορά. Με «όπλο» το ακριβέστατο τιμόνι των 2,1 στροφών (!) που παρέχει άριστη πληροφόρηση για το μπροστινό σύστημα, επιτίθεμαι στην πρώτη στροφή.
Η Stelvio έχει εξαιρετικό turn-in και συμπεριφορά… GTi. Σημαδεύω την κορυφή και διαπιστώνω ότι στρίβω, με το αμάξωμα να παίρνει ελάχιστη, ανεπαίσθητη κλίση. Το διαφορικό, το οποίο λειτουργεί κατά βάση ως πισωκίνητο, στέλνει κίνηση εμπρός όταν αρχίζει να χάνεται η πρόσφυση και με τραβά προς τα μέσα, χωρίς… δράματα. Όταν δε, θέλω να «παίξω», μπορεί το ESP να μην απενεργοποιείται, όμως μου επιτρέπει να δώσω μεγαλύτερες γωνίες στην ουρά, παρεμβαίνοντας σαν να με… χτυπά στον ώμο, όταν τα πράγματα αρχίσουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου. Με σύμμαχο το άριστο κιβώτιο της ZF, που αλλάζει αστραπιαία από τα τεράστια αλουμινένια paddles του τιμονιού και με αφήνει να ανεβοκατεβάσω όποτε εγώ θέλω και τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ τετραπίστονα Brembo (36 μέτρα για την ακινητοποίηση από τα 100 χ.α.ω.) μπορώ να επιτεθώ… παντού.
Όμως, όλα τα παραπάνω, όπως και οι αριθμοί των επιδόσεων, δεν είναι αρκετά για να πουν την πλήρη αλήθεια. Την οποία πλήρη αλήθεια, είναι ικανή να πει μόνο η αίσθηση που αφήνει η Stelvio όταν την οδηγείς και, ειδικά, όταν την οδηγείς γρήγορα. Όταν επιταχύνεις με τον δίλιτρο να ουρλιάζει, ανεβάζεις από τα paddles και ακούς αυτό το υπόκωφο σκάσιμο από τη διπλή εξάτμιση, πλακώνεσαι στα φρένα και αισθάνεσαι σαν να έχεις ρίξει άγκυρα, στρίβεις με το θεϊκό τιμόνι και αισθάνεσαι ότι πατάς σε γραμμές τραίνου. Όταν η Stelvio σε αφήνει να κάνεις ό,τι θες, να παίξεις γυρνώντας την ουρά της, να μπεις «χύμα» στη στροφή για να την κάνεις να υποστρέψει και να σε κρατά «στον ίσιο δρόμο», να πλακωθείς στα φρένα επάνω στο apex και να μη σε αφήσει να χάσεις τη γραμμή σου. Γι’ αυτά και πολλά ακόμα που δεν περιγράφονται, τα 70+ χιλιάρικα που κοστίζει, τ’ αξίζει και με το παραπάνω. Γιατί αποδεικνύει το λόγο για τον οποίο κάποτε γράφονταν ποιήματα για την Alfa Romeo, επειδή αποτελεί απόδειξη του γιατί αυτή η μάρκα, έχει τόσους φανατικούς, είναι τόσο ονομαστή. Μόνο που τώρα, δεν την θέλεις επειδή είναι μια Alfa Romeo, αλλά επειδή είναι ένα πραγματικά εθιστικό αυτοκίνητο…
To TopSpeed.gr έδωσε το “παρών” με τη Stelvio στο meet των Ελλήνων petrolheads , όπου το διασκεδάσαμε όλοι με την ψυχή μας
Tip: Η κατανάλωση, σε ρυθμούς νορμάλ, κινήθηκε περίπου στα 12 lt/100 km. Αλλά, λογικά, αυτό δεν (θα έπρεπε να) ενδιαφέρει κανέναν.
