Στις 26 Φεβρουαρίου 2017, η Ελλάδα παγώνει στη θέα ενός βίντεο. Μια Porsche 911 turbo, που οδηγεί ο γιος του ιδιοκτήτη των Jumbo, Γιώργος Βακάκης, μπαίνει με τα πλάγια στο πάρκινγκ της “ευθείας της Θήβας” στην Αθηνών- Λαμίας και προσκρούει με τρομακτική ταχύτητα στο Honda Civic Type R που ήταν σταθμευμένο εκεί. Ο ιδιοκτήτης του, Υπάτιος Πατμανόγλου, βγαίνοντας από την τουαλέτα, βρίσκεται μπροστά σε μια κόλαση φωτιάς, στην οποία νεκροί κείτονται η σύζυγός του, το μόλις τριών ετών παιδάκι τους, ο 24χρονος οδηγός της Porsche και ο συνεπιβάτης του. Σήμερα, βγαίνει στη δημοσιότητα το πόρισμα για εκείνο το φρικτό τροχαίο. Το “ζουμί”, είναι ότι ο Βακάκης έχασε τον έλεγχο με την ταχύτητα των 320 χ.α.ω.
Τέτοιες φρικτές, σοκαριστικές εικόνες έχουν γίνει, δυστυχώς, καθημερινότητα στην Ελλάδα. Μπορεί να σταματήσει;
Για μια ακόμα φορά, οργισμένοι Έλληνες -και άτυχοι αλλοδαποί που χρησιμοποιούν τους δρόμους μας- εκφράζουν, κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων, τη λύπη και την αγανάκτησή τους για το συγκεκριμένο τροχαίο, αλλά και τη γενοκτονία που συντελείται στους δρόμους. Όμως, η κατάσταση που επικρατεί σε αυτή τη χώρα, είναι τόσο αλλοπρόσαλλη, όσο και τα υπόλοιπα που ζούμε.
Το λογικό, μετά από ένα τόσο φρικτό τροχαίο που είχε όλα τα “συστατικά” για να γίνει πρωτοσέλιδο και θέμα συζήτησης μέσα σε χιλιάδες παρόμοια (σχετικά) περιστατικά, θα ήταν να αλλάξει κάτι. Η κοινή γνώμη να συγκλονιστεί και ο τρόπος που οδηγούν (οδηγούμε) οι Έλληνες να αλλάξει δραματικά. Στην πραγματικότητα όμως, το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων αντέδρασε σαν να έλεγε το κλασικό: “Ε, και τι έγινε”;
Ο άλλος μπερδεύτηκε και πήγαινε ανάποδα στην Εθνική Οδό. Από τύχη δεν πήρε μαζί του καμια οικογένεια. Αφού δεν μπορεί, γιατί συνεχίζει να οδηγεί;
Αν κινείσαι στους δρόμους αυτής της χώρας, θα το έχεις διαπιστώσει: “Οδηγοί” που “ήπιαν ένα ποτηράκι“, το “πάτησαν λίγο παραπάνω“, “γονείς” που πάνε “βόλτα” το παιδιά με το μηχανάκι… τετρακάβαλο (ακόμα και βρέφος είδαμε να κρατούν), που τα αφήνουν να γυρνάνε άδετα στα πίσω καθίσματα. Μοτοσικλετιστές και ποδηλάτες που πνίγουν χωρίς αύριο τα κόκκινα φανάρια και τα στοπ, ή πάνε ανάποδα, ΙΧήδες με τροχοφόρα ερείπια που βγαίνουν παγανιά και όποιον πάρει ο Χάρος, που παρκάρουν σε θέσεις, ή μπροστά σε ράμπες αναπήρων, που κλείνουν ο ένας τον άλλο, που μιλάνε στο κινητό, πεζούς που περπατούν στη μέση του δρόμου ή που σνομπάρουν τις διαβάσεις, που, που, που…
Όταν η λογική πάει βόλτα
Το χάος των ελληνικών δρόμων παρέμεινε απαράλλαχτο. Έχουμε 2017 και υπάρχουν μοτοσικλετιστές που δεν φορούν κράνος, οδηγοί αυτοκινήτων που δεν φορούν ζώνη, ποδηλάτες που περνάνε με κόκκινο. Και, σε όλους αυτούς, αν τολμήσεις και κάνεις μια παρατήρηση, την απάντηση την έχουν: “Ε, και τι έγινε”; Και σε πιο hardcore, το “και τι έγινε;” συνοδεύεται από το all time classic “μπάτσος είσαι ρε;” ή “γαλλικά”, χειρονομίες και θα-σου-ρίξω-μια-μπουνιά-να-μάθεις. “Άφησέ τους”, λένε κάποιοι φίλοι μου. “Αδίκως ασχολείσαι. Είναι η φυσική επιλογή“. Και εγώ διαφωνώ και τους λέω ότι όλοι ξέρουν, όλοι καταλαβαίνουν, απλά “κάτι” πάει στραβά. Κάτι στο οποίο φταίμε όλοι μας, που δεν έχουμε κάνει κουλτούρα να θεωρείται τριτοκοσμικός, γελοίος, βλάκας, αυτός που, πχ, περνάει με κόκκινο. Γιατί, τον/την βλέπουμε να το κάνει και λέμε “ε, και τι έγινε”;
Γιατί σκοτωνόμαστε; Η Τροχαία μας εξηγεί στατιστικά
Το σιχαίνομαι αυτό, αλλά τα λεγα. Και τότε και νωρίτερα, με τον Παντελίδη. Η συντριπτική πλειοψηφία, χέστηκε. Δεν δίνει δεκάρα. Τον Ιαβέρη τον αντιμετωπίζει σαν κάποιον που απλά φωνάζει δίπλα και ας τους βρίζει δικαίως μες στα μούτρα τους. Και, άντε να ήμασταν ένας αγενής και απαίδευτος λαός στα οδικά πράγματα. Αλλά να μη συνεχίζαμε να τα πληρώνουμε σε αίμα. Δυστυχώς, τα στοιχεία ακόμα και μετά από το συγκλονιστικό τροχαίο, δείχνουν πως οι Έλληνες σκοτωνόμαστε με την ίδια ένταση. Η γενοκτονία είναι ασταμάτητη. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ο Ιαβέρης, ατέλειωτη η δουλειά που έχουν μπροστά τους φορείς και ιδρύματα, όπως το ΙΟΑΣ Πάνος Μυλωνάς.
Το 2016, οι νεκροί από τροχαία δυστυχήματα σε όλη τη χώρα, αυξήθηκαν ελαφρώς
τον Αύγουστο και μόνο στην Αττική, θρηνήσαμε 16 νεκρούς, 22 σοβαρά τραυματίες και 379 ελαφρά, σε 15 τροχαία δυστυχήματα και 344 ατυχήματα. Τα κυριότερα αίτια για τις τραγωδίες αυτές, σύμφωνα με την Τροχαία ήταν η οδήγηση χωρίς σύνεση και προσοχή, η παραβίαση προτεραιότητας και η παραβίαση των κανόνων κυκλοφορίας από πεζούς, ενώ η μη χρήση προστατευτικού κράνους από τους οδηγούς και επιβάτες των δικύκλων.
Και, φυσικά, ήμασταν τυχεροί που ήταν τόσοι λίγοι οι νεκροί. Τον ίδιο μήνα, η Τροχαία και πάλι μόνο στην Αττική έπιασε 432 μεθυσμένους οδηγούς, 295 που παραβίαζαν το κόκκινο, 1.655 για υπερβολική ταχύτητα, 196 που δε φόραγαν ζώνη και 1.317 που δεν φόραγαν κράνος.
Οι αριθμοί, δεν είναι τυχαίοι. ούτε έχουν, φυσικά, εντοπιότητα. Τον Ιούλιο στην Αττική είχαμε 12 τροχαία δυστυχήματα με 13 νεκρούς, 27 ατυχήματα με αντίστοιχους σοβαρά τραυματίες και 456 με 570 ελαφρά τραυματίες.Τον Ιούνιο είχαμε 15 νεκρούς και 566 τραυματίες. Και, είπαμε, δεν υπάρχει εντοπιότητα. Στην Κρήτη, για παράδειγμα, από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο, είχαμε 36 νεκρούς. Σε όλη τη χώρα, οι νεκροί από τροχαία αυξήθηκαν κατά 2% το 2016 (75 ανά εκατομμύριο, έναντι 73), ενώ ο αντίστοιχος δείκτης της Ε.Ε. κατέγραψε ισόποση μείωση (2%) στους θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκων.
Πρόσεξε: Σύμφωνα με την επεξεργασία των στοιχείων των τροχαίων από την ΕΕ, οι Έλληνες έχουμε τριπλάσιες πιθανότητες σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και δη τους Σουηδούς, να χάσουμε τη ζωή μας στην άσφαλτο. Και, παρόλα αυτά, δεν αλλάζουμε. Ό,τι και να γίνει, ό,τι και να δούμε σε βίντεο ή στο δρόμο μας, ό,τι και να μας συμβεί, σαν λαός, δεν αλλάζουμε. Λέμε αυτό το “ε, και τι έγινε”. Μοναδική ελπίδα, οι γενιές που έρχονται και είναι πιο συνειδητοποιημένες οδικά και οδηγικά. Αν μείνει βέβαια γενιά ζώσα σε αυτή τη χώρα που, στατιστικά, βρίσκεται στην υψηλότερη θέση θανάτων στην Ευρώπη ανά μονάδα πληθυσμού στα τροχαία ατυχήματα που αφορά την ηλικία 15-29.
Και, κάτι τελευταίο, προς εξυπνάκηδες και μη. Αντί να πείτε το μακρύ σας και το κοντό σας, συνειδητοποιήστε ότι το κράτος σας έχει χεσμένους (μια ματιά στο οδόστρωμα και τα πεζοδρόμια, ή, ακόμα καλύτερα στα νοσοκομεία, θα σας πείσει) και, την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να κουρελιάζει τον ΚΟΚ, κάντε εσείς κάτι γι’ αυτό. Μια παρατήρηση. Ευγενικά, μεν, κάντε τη δε και, αν θέλει, θα καταλάβει. Αν δεν θέλει, ας γίνει “φυσική επιλογή”. Επειδή, πραγματικά, είναι κρίμα να πάμε χαμένοι στους δρόμους. Αρκετοί πήγαν χαμένοι. Ας τη σταματήσουμε αυτή τη γενοκτονία.
