Ίσως αυτός, ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη, να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ίσως, οι περισσότεροι Έλληνες να αισθανθήκαμε ότι έφτασε η ώρα να πούμε “ως εδώ“. Αρκετές ζωές χάθηκαν. Είκοσι νέα παιδιά χάθηκαν μόνο τις τελευταίες οκτώ μέρες. Δεν φτάνουν; Και, με την συζήτηση επί του άρθρου μου στο TopSpeed.gr (νοιώσε ελεύθερος να συμμετέχεις και να καταθέσεις τις απόψεις σου qui) να έχει φουντώσει, φαίνεται πως όλοι (εντάξει, πάρα πολλοί, εν πάση περιπτώσει) συμφωνούμε: Έφτασε ο καιρός να κάνουμε κάτι για να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος στην άσφαλτο. Να σταματήσουμε να θρηνούμε ανθρώπους, να καταστρέφουμε ζωές, να ξεκληρίζουμε οικογένειες.
Αφού αναλύσαμε (;) μερικούς από τους παράγοντες που φταίνε, θα πρέπει λοιπόν, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Πέρα από το να εξελίξουμε τους εαυτούς μας σαν ανθρώπους και, κατά συνέπεια, σαν οδηγούς (γιατί αν συνηθίζεις να περνάς με κόκκινο, ή να οδηγείς μεθυσμένος, δεν είσαι νορμάλ άνθρωπος, είσαι εν δυνάμει δολοφόνος), προφανώς είναι δύσκολο να τα βάλουμε με τα λαμόγια που φτιάχνουν δρόμους- σκοτώστρες (θα φτάσει η ώρα και γι’ αυτό, μην ανησυχείς), αυτούς που λαδώνονται και λαδώνουν για να δώσουν διπλώματα οδήγησης και είναι δύσκολο να παίρνουμε στο κυνήγι τον καθένα που μας έχει χεσμένους όταν κινείται στο δρόμο. Τι θα κάνουμε;
Σε αντίθεση με αυτό που νομίζουν πολλοί σε αυτή τη χώρα και, ιδιαίτερα η πολιτική σκηνή της, εμείς, εδώ, στο TopSpeed.gr πιστεύουμε ότι τις λύσεις θα τις δώσουν οι γενιές που έρχονται. Γιατί λοιπόν κι εμείς, να μην δώσουμε σε αυτές τις γενιές τα εφόδια για να καταφέρουν ότι οι σημερινές και οι προηγούμενες δεν κατάφεραν;
-Και τι είναι αυτός που περνάει με κόκκινο, Γιωργάκη, παιδί μου;
-Μοσχάρι, κυρία!
Η ιδέα, λοιπόν, έχει ως εξής; Να καθιερωθεί μόνιμα και σε όλες τις τάξεις των σχολείων, ένα μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής! “Καλή ιδέα”, θα σκεφτείς, “αλλά ανεφάρμοστη. Πού θα βρεθούν λεφτά/καθηγητές/ειδικοί/πάρκα, για να γίνει κάτι τέτοιο”; Καθόλου ανεφάρμοστη, σου απαντώ. Καθόλου δύσκολη, για την ακρίβεια. Δύο πράγματα χρειάζεται να γίνουν: Να αποφασίσει το Υπουργείο Παιδείας να διαθέσει μία ώρα κάθε εβδομάδα in cui θα διδάσκεται την κυκλοφοριακή αγωγή κάθε μαθητής, αφαιρώντας τη από ένα άλλο μάθημα. Και, εν δευτέροις, να γραφτεί ένα βιβλίο, πάνω στο οποίο θα βασίζουν οι εκπαιδευτικοί την παράδοση του μαθήματος.
Για το δε βιβλίο, σας βεβαιώ πως το μόνο κόστος θα είναι η εκτύπωσή του. Ο γράφων, για παράδειγμα, θα το θεωρούσε Prezzo να βοηθήσει (αφιλοκερδώς εννοείται) στη συγγραφή του σχολικού αυτού βιβλίου. Και, σίγουρα, υπάρχουν δεκάδες ειδικοί (πραγματικοί ειδικοί) οι οποίοι θα κοπιάσουν για να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο για κάθε τάξη, χωρίς να ζητούν οποιαδήποτε αμοιβή.
Το μάθημα -ας το ονομάσουμε “οδική παιδεία“- θα μπορούσε να έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα, καθώς θα μπορεί να δημιουργήσει έναν ατέρμονο κύκλο καλού. Πρώτα- πρώτα, μπορεί να αποτελεί μια ευχάριστη διακοπή από τον συνεχή αγώνα των παιδιών με τα μαθήματά τους (γιατί, ποιο παιδί δεν θα θέλει να γυρίσει σπίτι και να πει στον μπαμπά e il μαμά che αυτό που κάνουν στο τιμόνι είναι λάθος;). Έπειτα, βήμα- βήμα, χρονιά με χρονιά, μπορεί να τα διδάσκει τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος. Να τα μάθει ότι αν σεβόμαστε τον εαυτό μας, για παράδειγμα, όταν διασχίζουμε το δρόμο, το κάνουμε πάντα και μόνο από τη διάβαση, μόνο με τον “Γρηγόρη” και αφού έχουμε ελέγξει ότι δεν κινδυνεύουμε. Το ίδιο, πιο μετά, όταν του μάθουμε τους βασικούς κανόνες κυκλοφορίας με το ποδήλατο. Τα σήματα, τα STOP, σαν παιχνίδι. Σίγουρα θα αρέσει στα παιδιά αυτό. Και σίγουρα, θα τα κάνει να σκέφτονται αλλιώς, ώστε, όταν πάρουν το δίπλωμα, να γίνουν καλύτεροι οδηγοί.
Φαντάσου μια γενιά οδηγών που θα είναι καταρτισμένη στα θέματα οδικής ασφάλειας από τα γεννοφάσκια της. Κάπως έτσι και θα σταματήσει ο αποδεκατισμός στους δρόμους και έχουμε βάσιμες ελπίδες να δούμε κάποιον Έλληνα οδηγό αγώνων να πρωταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο.
Έπειτα, θα αλλάξει τη θεώρηση των παιδιών προς τη ζωή την ίδια. Όταν διδάσκεις ένα παιδί να σέβεται τους γύρω του e να προστατεύει τις ζωές των άλλων, δημιουργείς έναν σκεπτόμενο, πολιτισμένο, χρήσιμο, ικανό πολίτη του αύριο. Και, νομίζω, πως τέτοιους πολίτες χρειάζεται η Ελλάδα για το “αύριό” της, που σήμερα φαντάζει συννεφιασμένο.
“Καλά όλα αυτά”, θα (ξανα)πεις, “αλλά φαντάζουν πολύ θεωρητικά”. Σωστό. Μπορούν όμως να γίνουν πράξη. Αρκεί να το θέλουμε εμείς. Πώς;
Ο γράφων θέτει εαυτόν στη διάθεση του Υπουργείου Παιδείας e il Υπουργείου Μεταφορών A βοηθήσει αφιλοκερδώς, με οποιοδήποτε τρόπο του ζητηθεί, στον σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Il TopSpeed.gr θα καταθέσει αυτή την πρόταση στο Υπουργείο Παιδείας και το -συναρμόδιο- Υπουργείο Μεταφορών, θέτοντας επίσης εαυτόν στη διάθεση του ελληνικού κράτους για την προάσπιση της οδικής ασφάλειας και τη δημιουργία μιας νέας, υπεύθυνης οδηγικά γενιάς.
Αλλά, για να ακουστεί η φωνή μας, πρέπει να γίνει πιο δυνατή. Το TopSpeed.gr, ζητά τη συμπαράστασή σου, να γίνει η δύναμή σου δύναμή του και η φωνή του, φωνή σου.
Αν συμφωνείς με την ιδέα μας, κοινοποίησε αυτή τη δημοσίευση, ή τη δική σου πρόταση στο προφίλ σου στο Facebook.
ΥΓ: Κοίταξε, τώρα, αν κάνεις και ένα like στη la nostra pagina Facebook, θα σου είμαστε κάτι παραπάνω από ευγνώμονες. Άλλωστε και αυτό, όπως και i sogni sono liberi... (Το τελευταίο, είναι το μότο μας, αν δεν το ξέρεις)
