Φωτογραφίες: Άγγελος Λουκίσσας
Δεν εξηγείται αλλιώς: Κάποιο ξόρκι έχει κάνει η Alfa Romeo σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, για να λατρεύουν σαν θεϊκά δημιουργήματα όλα τα μοντέλα της. Να ριγούν στη θέα μιας GTA, να ονειρεύονται μια Sprint να σηκώνει με θράσος ρόδα στη στροφή, να υστεριάζονται στη θέα μιας φωτογραφίας της Giulia.
Το παραδέχομαι: Το ξόρκι έπιασε πάνω μου διπλά. Ερωτεύτηκα τη Giuletta Quadrifoglio Verde από τότε που μου την παραχώρησαν για δόκιμη οι -ευγενέστατοι και επαγγελματίες- άνθρωποι της Alfa Romeo. Τι έχω πάθει; Γιατί ποθώ έτσι μια Alfa; Πώς μπορεί να ερωτεύτηκα ένα προσθιοκίνητο;
“Είναι το τιμόνι. Αυτό το feeling που σου δίνει το τιμόνι μιας Alfa, δεν θα στο δώσει τίποτε άλλο”, μου λέει ο Σταυρός, συνάδελφος και ένας εκ των φανατικών Alfisti και σφίγγει τα χέρια του παρατεταμένα, σα να κρατά το τιμόνι της 159 του.
Έχει δίκιο, αλλά εν μέρει: Είναι το γενικότερο feeling που μου είχε δώσει εκείνη η 147 GTA, που με χάραξε μια για πάντα, που με έκανε και μένα φαν της Alfa και μάλλον μελλοντικό ιδιοκτήτη μιας. Αρκετά όμως με τις φλυαρίες.
Είναι ώρα να εξηγήσω γιατί η Giulietta QV είναι ένα θεϊκό αυτοκίνητο. Η λεπτομέρεια, είναι η χαώδης διάφορα με την προηγούμενη QV. Αυτή, είναι πολεμική μηχανή και φαίνεται.
Στα τετριμμένα: Έχει άριστο εσωτερικό, τελεία καθίσματα με δερματα, πωρωτικό τιμονάκι με paddles, σπορ πενταλιέρες, οθόνες, την κάθε λεπτομέρεια προσεγμένη. Εξωτερικά είναι κούκλα, το ματ χρώμα της είναι ερεθιστικό, έχει σπόιλερ χωρίς να βρίσκει ποτέ, diffuser, βαβουροεξατμισεις, φρενάρες Brembo και κυρίως ζανταρες. Όλα τα λεφτά αυτή η ζάντα…
Κινητήρας από την 4C
Το μοτέρ των 1,8 λίτρων με τους 240 ίππους, στη θέση “Normal” είναι πολύ ήσυχο, οι αλλαγές από το κιβώτιο ανεπαίσθητες. Στο Dynamic, μεταμορφώνεται σε supercar. Λογικό, αφού είναι ακριβώς το ίδιο μοτέρ, με την ίδια ρύθμιση και το ίδιο κιβώτιο που φορά η φοβερή και τρομερή 4C.
Η Quadrifoglio Verde αυτή, δικαιολογημένα λοιπόν, αφού έχει «γονίδια» 4C, είναι το πρώτο αμάξι που μου θύμισε 147 GTA στη βία της επιτάχυνσης και τον τρόπο που μάζευε χιλιόμετρα. Όμως με μια ουσιώδη διαφορά: Παρά τη δύναμη που σε κόλλαγε ουρλιάζοντας και ξεφυσώντας στο κάθισμα, το Q2 κάνει τρομερή δουλεία. Δεν ψαρεύει, δεν ξεκολλάει. Το TCT με το διπλό συμπλέκτη και τα paddles στο τιμόνι πιο γρήγορο από τη σκέψη. Και στα ανεβάσματα και στα κατεβάσματα.
Και πώς στρίβει;
Απλά αρκεί να το αποφασίσεις. Θα δυσανασχετήσει, θα ουρλιάξει, θα σε τρομάξει -σπανίως, ομολογώ-,αλλά,ως αυθεντική Alfa θα μπει, με όσα και να μπουκάρεις. Προσπάθησα να τη βγάλω, αλλά άδικα. Όσο και να την πίεσα, μου έβγαζε τη γλώσσα στρίβοντας όπως έπρεπε.
Διαβολικά γρήγορη, νόμιζα ότι με κοροϊδεύει. Ότι χασκογελαει, σαν εκείνο το κορίτσι της νιότης που όλη η τάξη το ποθούσε και κατέληγε στα χέρια σου μετά από ανελέητο κυνηγητό.
Νόμιζα ότι μετά από κάθε στροφή μου γελαγε περιπαικτικά και μου λεγε: “Τι; Μόνο αυτό έχεις; Στην επόμενη, πίεσε με πιο πολύ, να δεις”. Και το κανα. Κι έστριβε με προθυμία. Και τα Brembo δε ζεσταίνονταν, ούτε σε μανιασμένη ανάβαση στην κάψα του καλοκαιρινού μεσημεριού. Κι εγώ ήθελα κι άλλο. Και η Giuletta κι άλλο. Και με κολλαγε με βία στο κάθισμα. Και την έβαζα με μανία στα στροφιλίκια.
Έτσι καταλαβαίνεις γιατί, όσο είχα την Giulietta QV στα χέρια μου, έκανα κοπάνες από τη δουλεία και χανόμουν στα στροφιλίκια της Πάρνηθας. Γιατί τις νύχτες εξαφανιζόμουν από το συζυγικό κρεβάτι και χανόμουν στα στροφιλίκια της παραλιακής. Γιατί η σύζυγος έφτασε στο σημείο να τη ζηλεύει, γιατί όλοι οι φίλοι μου παρακαλούσαν να τους τη δανείσω “για μια νύχτα μόνο κι από μένα ό,τι θες”. Γιατί απολάμβανα τον σεβασμό όλων των petrolheads με ένα οικογενειακό (;) στο δρόμο.
Η Giulietta Quadrifoglio Verde, είναι μια πολεμική μηχανή που θα σε κάνει να την ερωτευτείς παραφορά. Θα σε κάνει εθισμένο στο γκάζι της, τις ατέλειωτες δυνατότητες της. Είναι ακριβή, λίγο πάνω από τα 30 χιλιάρικα; Όχι, γι αυτό που προσφέρει. Είναι φτηνή, αν σκεφτείς ότι είναι μια Alfa από τη νέα χρυσή εποχή της Alfa Romeo. Και ότι αύριο, θα αξίζει χρυσάφι. Όπως αξίζει σήμερα μια Veloce, GTA,Giulia Sprint της παλιάς χρυσής εποχής…
“Μα καλά”, θα αναρωτηθείς, αγαπημένε αναγνώστη: “Αυτό το αυτοκίνητο δεν έχει κάτι στραβό“; Στα δικά μου τα μάτια, εκτός του ότι έχει την κίνηση σε λάθος άξονα, κανένα. Φταίει ο έρωτας, που με τύφλωσε…
