Monza: la storia del "tempio della velocità"

 

Η πίστα της Monza, επίσημα “Autodromo Nazionale di Monza”, γνωστής και ως “Ναός Της Ταχύτητας”, κλείνει φέτος έναν αιώνα “ζωής”. Αποτελεί τη 3η κατά σειρά πίστα “ειδικής χάραξης” μετά από αυτές του Brooklands και της indianapolis και είναι η παλαιότερη της Ευρώπης. Η Monza στο πέρασμα του χρόνου γνώρισε πολλές μεγάλες στιγμές του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τόσο με τη καλή έννοια όσο και με την αρνητική, καθώς σε αυτή έλαβαν χώρα μία πληθώρα αγώνων, αλλά και πολλά ατυχήματα με, δυστυχώς, πολλούς νεκρούς και ακόμα περισσότερους τραυματίες. Ας δούμε λοιπόν την ιστορία της εμβληματικής πίστας από το 1922, μέχρι και σήμερα.

 

Από τη κατασκευή μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1922-1948)

La costruzione iniziale di Monza iniziò nel maggio 1922 e fu completata nel luglio 1922, con l'assistenza di 3.500 operai. La sua costruzione è stata finanziata dal Automobile Club di Milano (Automobile Club di Milano), che ha creato l'associazione Società Incremento Automobilismo e Sport (Motor Sport & Sports Support Company), che ne avrebbe rilevato la gestione.

Il tracciato originale aveva una lunghezza totale di 10 km ed era composto da una pista in asfalto di 5,5 km e da un ovale in cemento di 4,5 km. L'inaugurazione ufficiale avvenne il 3 settembre 1922 e il circuito ospitò il Gran Premio d'Italia una settimana dopo, il 10 settembre 1922. Inizia così la storia di Monza nella storia mondiale dell'automobilismo. Naturalmente, alcuni incidenti che si verificarono negli anni successivi avrebbero macchiato il suo nome per qualche tempo.

Nel 1928 si verifica il più grave incidente della storia dell'automobilismo italiano, con la morte di Emilio Materassi e di altri 27 spettatori durante il Gran Premio d'Italia del 1928. Dal 1929 al 1932, la gara si svolse solo sulla sezione ovale del circuito. Purtroppo, però, nel 1933, nella gara di supporto al Gran Premio d'Italia, altri 3 sfortunati piloti (Giuseppe Campari, Baconin Borzacchini, Stanislaw Czaykowski) morirono in incidenti. Dal 1934 al 1948, furono apportati diversi cambiamenti e modifiche successive al tracciato del circuito al fine di eliminare gli incidenti mortali, come mostrato nelle fotografie successive qui sotto:

 

 

Tra il 1938 e il 1939, il circuito di Monza fu sottoposto a estesi lavori di riparazione e miglioramento, con la costruzione di nuove tribune e ingressi alla pista, la stesura di nuovo asfalto, nonché l'aggiunta di due curve nella parte meridionale del tracciato e la rimozione dell'anello ovale dal tracciato utilizzato. Dal 1939 al 1954, il tracciato per il Gran Premio era lungo 6,3 chilometri, come mostrato nell'immagine sottostante.

 

Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1948, έγιναν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και επισκευής στη Monza, από φθορές που προήλθαν τόσο από τη χρήση που έκανε ο στρατός όσο και από την απουσία των εργασιών τακτικής συντήρησης, σε διάστημα μόλις 2 μηνών, με τη πίστα να είναι έτοιμη και να φιλοξενεί στις 17 Οκτωβρίου του 1948, ξανά, το Ιταλικό Grand Prix.

 

Η Monza στη δεκαετία του ’50 και του ’60

Nel 1954 ricominciarono i lavori per modificare (sì, ancora una volta) il tracciato della pista e per realizzare infrastrutture aggiuntive per accogliere meglio gli spettatori e le squadre. Seguirono modifiche al tracciato, che consisteva in due parti separate, la pista principale e l'ovale, lunghe rispettivamente 5,75 km e 4,25 km, con la possibilità di essere unite per ricreare il tracciato di 10 km, come mostrato nelle fotografie.

Η Automobile Club Italiano οργάνωσε τον Ιούνιο του 1957 και τον Ιούνιο του 1958, τον αγώνα “Race Of Two Worlds”, όπου για πρώτη φορά υπήρξε μία ευθεία αναμέτρηση των Indycar από τις ΗΠΑ με τα μονοθέσια της Formula 1 της Ευρώπης. Ο αγώνας είχε συνολική διάρκεια 189 γύρους ή 800 χιλιόμετρα, μοιρασμένα σε 3 heat-races των 63 γύρων έκαστο. Αξίζει να σημειωθεί πως το ανώμαλο οβάλ κομμάτι της πίστα δημιούργησε πολλές δυσκολίες στα αγωνιστικά των ευρωπαίων, με αποτέλεσμα και τις δύο χρονιές, ο συγκεκριμένος αγώνας να κερδηθεί από τα Indycar.

La FIA scelse il tracciato di 10 chilometri per gli anni 1955, 1956, 1960 e 1961 nel contesto della Formula 1, con Stirling Moss e Phil Hill (che divenne il primo pilota americano a vincere un Gran Premio di Formula 1) sul primo gradino del podio. Tuttavia, nel 1961 si verificò un altro incidente sul circuito di Monza.

Όταν το μονοθέσιο του Wolfgang von Trips συγκρούστηκε με τη Lotus του Jim Clark, το μονοθέσιο του Trips εκτοξεύτηκε προς την εξέδρα των θεατών, παρασύροντας στο θάνατο, τόσο τον ίδιο όσο και 15 θεατές. Παρότι το συμβάν δεν έλαβε χώρα στο οβάλ ring της Monza, η Formula 1 περιορίστηκε στην ασφάλτινη χάραξη του σιρκουί, με το οβάλ να κάνει τη τελευταία του εμφάνιση στη ταινία “Grand Prix”. Μετά το Grand Prix του 1966 και άλλο ένα ατύχημα στα πλαίσια του αγώνα “1000 km Of Monza” το 1968, έγιναν επιπλέον προσθήκες δύο chicane προκειμένου να μειωθεί η ταχύτητα των αγωνιστικών.

Το 1969, το γνωστό banking του οβάλ χρησιμοποιήθηκε για μία τελευταία φορά στον αγώνα “1000 km Of Monza” πριν αυτός μεταφερθεί εξ’ ολοκλήρου στο ασφάλτινο circuit. Πλέον, χρησιμοποιείται μία φορά το χρόνο στο “Monza Rally”, ενώ το 2021, έπειτα από μισό και πλέον αιώνα, αποτέλεσε μέρος διαδρομής αγωνιστικού θεσμού διοργανωμένο από την FIA.

 

Dal 1970 a oggi

Καθώς η τεχνολογία και η αεροδυναμική εξελίσσονταν από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, αλλά και με διάφορες επιφυλάξεις και μέτρα βελτίωσης της ασφάλειας στις πίστες να έχουν αρχίσει να λαμβάνονται από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα από τους θανάτους των Ayrton Senna και Roland Ratzenberg, η Monza δέχτηκε ξανά αλλεπάλληλες αλλαγές στη χάραξη της προκειμένου να έλθει στη μορφή που έχει σήμερα. Παρακάτω, απεικονίζονται οι διαδοχικές αλλαγές στη χάραξη της πίστας από το 1972 μέχρι και στη τελική της, σήμερα (η οποία παραμένει από το 2000 και έπειτα) :

 

Giro a Monza, con il più veloce di sempre