Με τους νέους κανονισμούς περί ασφαλείας των οχημάτων στις ΗΠΑ, να απαιτούν τη τοποθέτηση εμπρός προφυλακτήρα (για προστασία σε μικρό ατυχήματα σε χαμηλές ταχύτητες), η Porsche ενσωμάτωσε στο σχεδιασμό της G-Modell τον εμπρός προφυλακτήρα, για το MY 1974 μοντέλο, με τόσο μεγάλη επιτυχία, που ο σχεδιασμός αυτός παρέμεινε ίδιος για τα επόμενα 15 χρόνια. Επιπλέον, για το 1974, η χωρητικότητα του κινητήρα αυξήθηκε στα 2.7 λίτρα, με δύο εκ’ των τριών εκδόσεων (την 911 και 911S) να φέρουν το το K-Jeronic σύστημα ψεκασμού καυσίμου της Bosch. H Porsche, διατήρησε τα στενότερα πίσω φτερά της παλιότερης 2.4, με το κινητήρα των 911 και 911S, να είναι ουσιαστικά μία de-tuned εκδοχή αυτού της 2.7 RS, ο οποίος εδώ απέδιδε 150 και 175 ίππους, αντίστοιχα.
La Carrera 2.7 était mécaniquement assez proche de la RS 1973, reprenant son moteur MFI de 210 ch, ainsi que ses larges ailes arrière et son aileron en queue de canard (pas sur le marché allemand), le poids restant de 1075 kg. La Carrera 2.7 était disponible en coupé et en Targa, avec 113 coupés construits en série spéciale pour 1976. En outre, 30 Targa équipées d'un becquet arrière étroit ont été construites pour la police belge.
Η 2.7 στην Αμερικανική αγορά, έφερε τον 2.7 K-Jetronic κινητήρα, καθώς ο MFI απο την RS είχε απαγορευτεί λόγω των εκπομπών ρύπων του. H απόδοση της ήταν αρχικά 175 ίπποι, οι οποίοι μεταγενέστερα έγιναν 165 για την αγορά των ΗΠΑ συνολικά, και 160 για τη Καλιφόρνια.
Το γνωστό πρόβλημα των ελατωμματικών head studs με τον K-Jetronic κινητήρα, προέκυπτε σε θερμά κλίματα (με το πρόβλημα να πρωτοεμφανίζεται το 1975 στη Καλιφόρνια), όπου τα thermal reactors που είχε τοποθετήσει η Porsche για να μειώσει τους ρύπους, προκαλούσαν θερμοσυσώρευση, γεγονός που είχε αρνητική επίδραση στο στροφαλοφόρο άξονα (λόγω της χρήσης μαγνησίου για τη κατασκευή του), γεγονός που αμβλήνονταν ακόμη περισσότερο απο το “φτωχό” μείγμα αέρα-καυσίμου που δούλευε ο κινητήρας. Επιπλέον, η χρήση της φτερωτής με 5 πτερύγια αντί 11 στον ανεμιστήρα που έψυχε το χώρο του κινητήρα, επίσης, δεν βοηθούσε την όλη κατάσταση. Με την αγορά των ΗΠΑ να είναι η μεγαλύτερη του κόσμου για τη Porsche, οι επερχόμενες 3.0 και 930 Turbo, είχαν στρόφαλο κατασκευασμένο απο αλουμίνιο, γεγονός που οδηγούσε σε μία αύξηση του βάρους κατά 7 κιλά.
Το σύστημα ψεκασμού καυσίμου της Bosch, δημιουργούσε ένα περιορισμό στη χρήση πιο “άγριων” εκκεντροφόρων (εν αντιθέση με το σύστημα καρμπυρατέρ ή το MFI) με αποτέλεσμα η απόδοση του κινητήρα της 911S να ανέρχεται στους 175 ίππους, αντί 190, παρά την αύξηση στη χωρητικότητα του κινητήρα. Ένα θετικό που είχε το συγκεκριμένο σύστημα, βέβαια, ήταν οτι έκανε το αυτοκίνητο πιο προσιτό και χρηστικό, σε καθημερινή οδήγηση.
Επίσης, για το “model year” 1976 της αγοράς των ΗΠΑ, ήταν μία έκδοση με έναν 4-κύλινδρο boxer, σαν αυτό της 914, η 911E. Χρησιμοποιούσε το σασί της I Series 911 μαζί με το 2-λιτρο flat-4 της Volkswagen. Για αυτό το MY, κατασκευάστηκαν 2099 αυτοκίνητα, τα οποία εν συνεχεία αντικαταστάθηκαν απο την Porsche 924 (μέχρι το 1989, κατασκευάστηκαν κάτι λιγότερο απο 6000 αυτοκίνητα).
La Carrera 3.0 avait le même pédalier en aluminium que la 911 Turbo. Son 6 cylindres à plat de 3 litres, équipé du système K-Jetronic de Bosch, développait 200 ch (à peine plus que la 2.7), avec un couple de 255 Nm disponible à 4 200 tr/min, tandis que son poids augmentait de 45 kg par rapport à la 2.7, pour atteindre 1 120 kg.
Cette version particulière de la Carrera n'a eu qu'un cycle de vie de 2 ans, avec un total de 3687 exemplaires construits (2564 Coupé et 1123 Targa).
To 1974, η Porsche παρουσίασε τη πρώτη τούρμπο έκδοση της 911. Παρόλο που στην Ευρώπη είχε την ονομασία 911 Turbo, στις ΗΠΑ/Καναδά πωλούνταν ως Porsche 930, με το 930 να είναι η κωδική της ονομασία κατά τη Porsche. Ο σχεδιασμός της ξεχωρίζει απο τα φαρδιά πίσω φτερά, που τοποθετήθηκαν για να χωρέσουν οι φαρδύτεροι πίσω τροχοί της και η μεγάλη πίσω αεροτομή της, που έμεινε γνωστή ως “whale tail” στα πρώτα αυτοκίνητα και “tea tray” στα μετέπειτα. Απο το 1974 έως και το τέλος του 1977, ο κινητήρας της ήταν χωρητικότητας 3 λίτρων και απέδιδε 260 ίππους, ενώ απο το 1978 μέχρι και το 1989 ήταν χωρητικότητας 3.3 λίτρων, με απόδοση 300 ίππους. Τα πρώτα αυτοκίνητα ( με τον 3-λιτρο κινητήρα) έμειναν γνωστά για την συναρπαστική αίσθηση επιτάχυνσης που έδιναν (οχι τα μετέπειτα δεν έδιναν), σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη οδηγική τους συμπεριφορά και το μεγάλο turbo lag που είχαν.
Με αρκετές 911 Turbo να έχουν παραχθεί, η αγωνιστική της εκδοση, 934, πήρε το 1976 άδεια απο την FIA για να συμμετάσχει στο Group 4. Πολλές επίσης, συμμετείχαν στον αγώνα του Le Mans μεταξύ άλλων, και πρόσφεραν πολλές εντυπωσιακές μονομαχίες με τις BMW 3.0 CSL “Batmobile”. To 1976, η Porsche λανσάρει την 935, μία 2.1 λίτρων βελτιστοποιημένη 934, στην κατηγορία Group 5 της FIA. Παρόλο που η Porsche μετά τη σεζόν του 1978 απέσυρε η ίδια τις 935, η ιδιωτική ομάδα Kremer Racing συνέχισε να συμμετάσχει, μαζί και με άλλους ιδιώτες, σε μία πληθώρα διοργανώσεων μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Les normes antipollution devenant plus strictes, la 930 a été retirée du marché américain (et japonais) de 1971 à 1975, avant d'être rééditée par Porsche à partir de 1976.
Με τη ζήτηση για τη Turbo να σημειώνει κάθετη άνοδο μέσα στη δεκαετία του ’80, η Porsche πρόσφερε και κάποιες καινοτόμες εκδόσεις, όπως για παράδειγμα η “Slant-Nose” (option M505/M506), χωρίς να κάνει κάποιες διαφοροποιήσεις στα μηχανικά μέρη. Παρόλο που η έκδοση Turbo πωλούνταν για ένα σημαντικό premium, η άρνηση της Porsche να κάνει βελτιστοποιήσεις στα μηχανικά της μέρη, αποδείχθηκε σχεδόν μοιραίο λάθος, όχι μόνο για την 911 ως μοντέλο, αλλά για την Porsche στο σύνολο της.
Ce n'est qu'en 1989, dernière année de fabrication de la 930 Turbo, qu'une boîte de vitesses manuelle à 5 rapports a été installée. La 930 a été remplacée en 1990 par la 964 Turbo, qui était équipée du même 6 cylindres à plat de 3,3 litres.
Ξεκινώντας με την MY1978, η νέα 3.0 911 SC ήταν πλέον η βασική έκδοση της δεύτερης γενιάς της 911. Ήταν ουσιαστικά, μία Carrera 3 (η αντίστοιχη 911S στην αγορά της Αμερικής), de-tuned στους 180 ίππους. Η ονομασία “SC”, επανήλθε σε μοντέλο της Porsche για πρώτη φορά, με την 356SC. Δε κατασκευάστηκε καμία Carrera εκδοχή και η 930 Turbo παρέμεινε η κορυφαία έκδοση.
Les ingénieurs de Porsche ont estimé que le poids supplémentaire par rapport aux anciennes 911, qui provenait de l'équipement plus luxueux, de l'équipement de sécurité et de l'équipement de réduction des émissions, se faisait au détriment de la performance. Ainsi, pour tous les modèles non destinés au marché américain, la puissance a été augmentée, d'abord à 188 ch en 1980, puis à 204 ch. Les voitures destinées au marché américain ont conservé le moteur à plus faible compression, compatible avec leur carburant à plus faible indice d'octane, avec une puissance de 180 chevaux.
Στη MY1980 911, η Porsche προσέφερε τη Weissach Special Edition SC (option M439), η οποία προσφερόταν σε 2 χρώματα και έφερε την “whale tail” αεροτομή & το εμπρός “chin” spoiler της Turbo, τις ζάντες Fuchs στο χρώμα του αμαξώματος και κάποια επιπλέον εξτρά, ως μέρος του βασικού εξοπλισμού. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 408 αυτοκίνητα για την αγορά των ΗΠΑ. Επιπλέον, το 1982, η Porsche δημιούργησε μία επετειακή έκδοση, τη “Ferry Porsche Edition”, με 200 αυτοκίνητα.
Οι SC που πωλούνταν στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου, είχαν στον εξτρά εξοπλισμό τους, το πακέτο “Sport Group Package”, το οποίο πρόσθετε μία πιο σκληρή ανάρτηση, τη πίσω αεροτομή και τις ζάντες Fuchs, σε μαύρο χρώμα.
En 1981, lors du salon de l'automobile de Francfort, Porsche a présenté le concept 911 Cabriolet, qui n'était pas seulement un cabriolet ordinaire, mais aussi un système à quatre roues motrices (qui n'a cependant jamais été produit en série). Malgré son prix plus élevé que celui de la version Targa, la 911 Cabriolet est entrée en production en 1983, et Porsche a vendu 4 214 voitures cette année-là.
C'est à ce moment-là que Posche commence à réfléchir à l'avenir de la 911. En 1979, Porsche avait l'intention de remplacer la 911 par la 928, mais comme la demande pour la 911 restait très élevée, Porsche décida de revoir sa stratégie en mettant à jour les versions de la 911.
Porsche a vendu un total de 58 914 911 SC.
L'avenir de la 911 étant désormais assuré, 1983 est l'année de l'arrivée de la remplaçante de la 911SC. En 1984, la 911 3.2 Carrera fait ses débuts, le nom Carrera étant à nouveau utilisé pour la première fois depuis 1977. La Carrera apporte une série d'optimisations et de nouvelles technologies au niveau du freinage, de l'électronique et de la suspension.
Un nouveau moteur de plus grande capacité, de 3200 cm3, a été utilisé. À l'époque, Porsche avait déclaré qu'il s'agissait d'un nouveau moteur 80%. La cylindrée de 3,2 litres provient de l'utilisation de l'alésage de 95 mm du moteur SC, combiné à l'utilisation de la course de 74,4 mm du moteur 3.3 Turbo de 1978. En outre, ses pistons redessinés ont porté le taux de compression à 10,3:1 (9,5:1 pour le marché américain). Un système d'admission redessiné et un nouveau système d'échappement ont également été installés. Enfin, pendant les trois premières années de production, la transmission était identique à celle de la SC. En 1987, la boîte de vitesses manuelle Getrag à 5 rapports (G50) a été installée, avec un système de synchronisation Borg-Warner. En raison de l'embrayage plus lourd, un embrayage à assistance hydraulique a été installé.
Avec le nouveau moteur, la puissance a été portée à 210 ch pour les voitures du marché américain et à 235 ch pour la plupart des autres marchés. Cette version particulière de la 911 a effectué le 0-100 en seulement 5,4 secondes, tandis que sa vitesse de pointe atteignait 240 km/h.
La taille des dalles a été augmentée afin de mieux gérer la chaleur produite. Afin d'améliorer le refroidissement de l'huile, les conduites en serpentin ont été remplacées par un refroidisseur d'huile. Cette conception a encore été optimisée en 1987, lorsqu'un ventilateur a été installé pour faciliter le refroidissement et activé par un thermostat.
L'amélioration de l'alimentation en carburant et du système d'allumage a permis d'améliorer le comportement routier, mais aussi la fiabilité. À partir d'octobre 1986, des modifications de la cartographie du carburant et de la programmation des puces ont permis d'augmenter la puissance à 220 ch pour le marché américain, mais aussi pour d'autres marchés, comme l'Allemagne, qui a fixé des limites d'émission plus strictes.
Du point de vue du design, la Carrera présentait peu de différences par rapport à la SC, la plus notable étant les phares antibrouillard plus grands. Pour le reste, très peu de modifications et d'optimisations ont été apportées au cours du cycle de vie de la Carrera, la plus notable étant le remaniement du tableau de bord en 1986, avec l'ajout d'entrées d'air plus grandes.
Η Carrera είχε 2 special editions. Πρώτη, ήταν η “Commemorative Edition” το 1988, για τον εορτασμό της κατασκευής 250.000 911. Δεύτερη, ήταν η “Anniversary Edition” το 1989, για τον εορτασμό των 25 χρόνων της 911. Και οι δύο εκδόσεις, ήταν cosmetic upgrade μοντέλα, περιορισμένης παραγωγής.
En 1984, Porsche a lancé l'option M491, officiellement connue sous le nom de Supersport. Il s'agit d'un pack qui reprend les roues plus larges, les ailes arrière et l'aileron arrière de la Turbo. En outre, elle reprend les freins et la suspension de la Turbo. La demande pour cette option était particulièrement élevée sur le marché américain, car la 930 Turbo a été réintroduite en 1986.
Un autre ensemble populaire, mais cette fois limité, était l'extra M503. Plus connu sous le nom de Speedster, ce modèle existe depuis 1983 (il est l'œuvre de Helmuth Bott). Ce modèle, qui existait depuis 1983 (œuvre de Helmuth Bott), a été construit à 2 104 exemplaires, certains à carrosserie étroite et les autres à carrosserie turbo.
En 1985, Porsche a construit la 340 Carrera Club Sport, pour ceux qui voulaient une voiture plus orientée vers la piste. La Club Sport pesait 50 kg de moins et ne disposait pas de la radio, de la climatisation, du toit ouvrant et des sièges arrière.
Le modèle G était une optimisation progressive et continue de la 911 originale (Ur-911), ce modèle ayant l'un des cycles de production les plus longs, de 1974 à 1989.
Cette génération a été remplacée en 1990 par la 964.
P.S. Vous pouvez lire notre hommage à la Ur-911, la première génération, en cliquant ICI
Droits d'auteur de la photographie : Porsche AG
Το 2024 είναι η χρονιά που επιταχύνεται η ενεργειακή μετάβαση για την DS Automobiles. Λίγο…
Ο διευθύνων σύμβουλος της Mercedes-Benz, Ola Källenius, επανέρχεται για να μιλήσει για τις στρατηγικές ηλεκτροκίνησης…
Η Ford Motor επανεξετάζει το σχέδιό της να πωλεί μόνο πλήρως ηλεκτρικά αυτοκίνητα στην Ευρώπη…
Avec le nouvel assistant de changement de vitesse automatisé (ASA), BMW Motorrad présente une solution technique innovante...
La nouvelle BMW M4 CS invite les conducteurs à faire l'expérience de l'incomparable sensation M dans une...
L'alternative au coupé quatre portes est une proposition plus sportive et plus jeune que le...