Ο Luca de Meo, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Renault και πρόεδρος της Acea, έχει ένα σχέδιο για την Ευρώπη. Ένα ακριβές σχέδιο, το οποίο περιέχεται σε μια «επιστολή προς την Ευρώπη» που απευθύνεται σε όλους τους επώνυμους μέσα και γύρω από τις Βρυξέλλες: «Εν όψει των συζητήσεων που θα τροφοδοτήσουν την προεκλογική εκστρατεία, θεωρώ σκόπιμο να ακουστεί η φωνή μου, όχι για να παίξω πολιτική, αλλά για να συμβάλω στις επιλογές της σωστής πολιτικής», γράφει ο de Meo. «Αυτή που θα επιτρέψει στην ευρωπαϊκή βιομηχανία να αντιμετωπίσει όλες τις τεχνολογικές και γεωπολιτικές προκλήσεις της στιγμής». Υπάρχουν πολυάριθμες προτάσεις και πάνω απ’ όλα μια ισχυρή πρόσκληση για «εντατικοποίηση των πρωτοβουλιών συνεργασίας» ώστε να τεθεί η αυτοκινητοβιομηχανία σε «δρόμο ανανέωσης», όπως έχει ήδη παρατηρηθεί στο παρελθόν με την Airbus, την αεροδιαστημική εταιρεία που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία γαλλικών, γερμανικών και ισπανικών εταιρειών. Έτσι, ο de Meo καλεί τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να κινητοποιηθούν «για την επιτυχή και συνεργατική επίτευξη της ενεργειακής μετάβασης της αυτοκινητοβιομηχανίας» και να καταστήσουν τη μετάβαση αυτή «εφαλτήριο για τη βιομηχανική ανανέωση της Ευρώπης, αναπτύσσοντας διατομεακές συνεργασίες και υλοποιώντας εκτεταμένα έργα μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα».
Διαπιστώσεις και προκλήσεις
Ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής ένωσης κατασκευαστών ξεκινά με μια ανάλυση του συνόλου της αυτοκινητοβιομηχανίας και τονίζει την κοινωνική και οικονομική συμβολή της: 13 εκατομμύρια εργαζόμενοι, 7% του συνολικού εργατικού δυναμικού, 102 εκατομμύρια εμπορικό πλεόνασμα, 17% των συνολικών δαπανών για Ε&Α. «Παρ’ όλα αυτά, παρατηρούμε αυξανόμενα σημάδια εξασθένησης, τα οποία, αν αφεθούν ανεξέλεγκτα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αιτία πραγματικής ανησυχίας», γράφει ο de Meo, δίνοντας έμφαση στη μετατόπιση του κέντρου βάρους προς την Ασία και στις επιπτώσεις της στροφής προς την ηλεκτροκίνηση, η οποία περιγράφεται ως «μια τεράστια πρόκληση που μεταμορφώνει βαθιά τη βιομηχανία». Για τον de Meo, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις του κλάδου «βρίσκονται υπό πίεση», αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα έξι προκλήσεις: την απεξάρτηση από τον άνθρακα, την ψηφιακή επανάσταση, τους κανονισμούς, την τεχνολογική αστάθεια, την αστάθεια των τιμών και την εκπαίδευση του προσωπικού. Επιπλέον, ο τομέας αντιμετωπίζει «μη ισορροπημένο ανταγωνισμό». Σε αυτό το μέτωπο, η περίληψη του de Meo είναι πολύ αποτελεσματική: «Οι ΗΠΑ δίνουν κίνητρα, οι Κινέζοι σχεδιάζουν, οι Ευρωπαίοι ρυθμίζουν».
Οι συστάσεις
Στη συνέχεια, ο κορυφαίος διευθυντής προχωρά στις συστάσεις, ξεκινώντας με μια παραδοχή: «Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία έχει κινητοποιηθεί, αλλά χρειάζεται επειγόντως την Ένωση για να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για την ανάδυση ενός πραγματικού οικοσυστήματος κινητικότητας με χαμηλές εκπομπές άνθρακα». Τα αιτήματα προς τα θεσμικά όργανα είναι σαφή: «Καθορίστε μια στρατηγική για την Ευρώπη στην οποία η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες- συγκεντρώστε όλους τους ενδιαφερόμενους γύρω από ένα τραπέζι για την ανάπτυξη αυτής της στρατηγικής- βάλτε τέλος στο σημερινό σύστημα που βασίζεται στη συνεχή εισαγωγή νέων κανονισμών, στον καθορισμό προθεσμιών και στην απειλή προστίμων για τη μη εφαρμογή- υιοθετήστε μια οριζόντια προσέγγιση- αναδημιουργήστε την ικανότητα προμήθειας πρώτων υλών και ηλεκτρονικών εξαρτημάτων- αναπτύξτε τις δεξιότητές μας στο λογισμικό- και καθιερώστε την ευρωπαϊκή κυριαρχία στο νέφος». Στην ουσία, «η Ευρώπη πρέπει να εφεύρει ένα υβριδικό μοντέλο» μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ. Επιπλέον, η αυτοκινητοβιομηχανία δεν αμφισβητεί την Πράσινη Συμφωνία ή την ανάγκη για κινητικότητα με χαμηλές εκπομπές ρύπων, αλλά «ζητά την αναθεώρηση των όρων εφαρμογής αυτής της παγκόσμιας στρατηγικής».
Πώς; Για παράδειγμα, υιοθετώντας μια «αρχή της τεχνολογικής και επιστημονικής ουδετερότητας», εμπλέκοντας τις 200 μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης στις στρατηγικές απαλλαγής των κατασκευαστών από τον άνθρακα, εγκαινιάζοντας «ένα είδος βιομηχανικού “Πρωταθλήματος” μέσω ενός συστήματος bonus malus που επιβραβεύει τους καλύτερους και τιμωρεί όσους δεν συμμορφώνονται, τη δημιουργία «πράσινων οικονομικών ζωνών», την κατανομή «ενός μεριδίου πράσινης και χαμηλού κόστους ενέργειας στη βιομηχανία», την επιτάχυνση «της ανάπτυξης έξυπνων και υπερσυνδεδεμένων αυτόνομων οχημάτων», τη συμμετοχή «του κοινού στην οικολογική μετάβαση» και τη δημιουργία «μιας νέας συμφωνίας μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα».
Σχέδια
Ωστόσο, ο De Meo δεν αρκείται σε απλές συστάσεις, αλλά περιγράφει επίσης έργα προτεραιότητας. Το πρώτο είναι η προώθηση προσιτών μικρών ηλεκτρικών αυτοκινήτων μέσω «συνεργασίας μεταξύ των κατασκευαστών» και μέσω μη χρηματικών κινήτρων και παραχωρήσεων. Το δεύτερο αφορά τη δημιουργία εταιρειών που ειδικεύονται σε ηλεκτροκίνητες λύσεις για τις αστικές παραδόσεις. Οι υπόλοιπες προτάσεις εστιάζουν σε πρωτοβουλίες για την επιτάχυνση της ανανέωσης του στόλου οχημάτων, την ανάπτυξη υποδομών φόρτισης για ηλεκτρικά οχήματα και την τεχνολογία V2G, τον στόχο της κυριαρχίας των πρώτων υλών, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας στον τομέα των ημιαγωγών, την τυποποίηση των οχημάτων που βασίζονται σε λογισμικό, τη δημιουργία ενός Ευρωπαίου πρωταθλητή του «βιομηχανικού metaverse», την ενοποίηση της ανακύκλωσης των μπαταριών και την αξιοποίηση του δυναμικού του υδρογόνου. «Οι προτάσεις που υποβάλλουμε στην παρούσα έκκληση είναι φιλόδοξες αλλά συγκεκριμένες. Δείχνουν ότι η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία μπορεί να γίνει γρήγορα η λύση στις προκλήσεις της ηπείρου. Γνωρίζουμε ότι αυτό απαιτεί αλλαγή παραδείγματος. Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι να εμπνευστούμε από τις βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών. Η συνεργασία είναι απαραίτητη, τόσο μεταξύ των ανταγωνιστών όσο και μεταξύ των τομέων της βιομηχανίας. Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλα τα θεσμικά όργανα και τους ενδιαφερόμενους φορείς για να προωθήσουμε αυτές τις ιδέες. Διακυβεύεται η ευημερία της Ευρώπης», λέει ο de Meo.
Με την πεποίθηση ότι «η οικολογική μετάβαση είναι ομαδικό άθλημα» και ότι «η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία μπορεί γρήγορα να γίνει η λύση στις προκλήσεις της ηπείρου», ο διευθυντής απευθύνει έκκληση στους πολιτικούς υπεύθυνους, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους ευρωπαίους πολίτες, τις ΜΚΟ, τους φορείς της ενέργειας, του λογισμικού, του ψηφιακού και άλλων τομέων να «αναλάβουν δράση για να συνεργαστούν για τη δημιουργία ενός νέου οικοσυστήματος κινητικότητας στην Ευρώπη». Κοινή λογική, ιδέες, προτάσεις: θα γίνει αυτό;
