Η Μεγάλη 5δα της Ferrari, απαρτίζεται απο της 288 GTO, F40, F50, Enzo και LaFerrari. Οι δύο ίσως πιο “αδικημένες”, είναι η 288 GTO και η F50. Περισσότερο όμως η F50, καθώς ακολούθησε την F40, η οποία έκανε πολύ μεγάλο κραχ, μετά και το θάνατο του Enzo και στη συνέχεια επισκιάστηκε απο την Enzo Ferrari (όπως είναι και η πλήρης και ορθή ονομασία της) που την ακολούθησε.
Η F50, είναι το σχεδιαστικό δημιούργημα των Lorenzo Ramaciotti και Pietro Camardella, του σχεδιαστικού οίκου Pininfarina. Ο σχεδιασμός της, αποτελεί ουσιαστικά, την εξέλιξη του concept car Ferrari Mythos, το οποιίο είχε παρουσιαστεί το 1989. Φαρδιά και χαμηλή, με τη καμπίνα της να μοιάζει απλά σαν κερασάκι στη τούρτα του αγωνιστικού της σχεδιασμού, η F50 φέρει σε μεγάλο βαθμό παρόμοια σχεδιαστικά στοιχεία με την F40. Στην F50, εμπρός μέρος φέρει δύο μεγάλα αεροδυναμικά κανάλια, τα οποία κατευθύνουν τον θερμό αέρα απο το εμπρός μέρος (που βρίσκονται τα ψυγεία της) προς τα πίσω, απο το πλάι του αυτοκινήτου.
Η αεροτομή της, αν και μεγάλη, είναι αρμονικά δεμένη με το σώμα του αυτοκινήτου και μοιάζει “σωστή” αισθητικά, ακόμα και σε πιο επικριτικά μάτια. Στο πίσω μέρος της, υπάρχει μία μεγάλη γρύλια, απο όπου απομακρύνεται η θερμότητα που δημιουργεί ο θηριώδης V12 κινητήρας της.
Ο κινητήρας που κινεί κάθε μία απο τις 349 F50, είναι ένας προερχόμενος απο τη Formula 1, ατμοσφαιρικός V12, με χωρητικότητα 4.7 λίτρα (Tipo F130B) ο οποίος αποδίδει 520 ίππους (~110 ίππους / λίτρο) στις 8000 σ.α.λ. (με το κόφτη να είναι στις 8640 σ.α.λ.) και 470 Nm ροπής στις 6500 σ.α.λ. . Με το βάρος της F50 να ανέρχεται στα 1230 κιλά (εκ των οποίων τα 230 είναι ο κινητήρας και το κιβώτιο απο μόνα τους), η απόδοση του είναι 2.7 κιλά / ίππο. Η F50 είναι εφοδιασμένη με ένα μηχανικό κιβώτιο 6 σχέσεων.
Το πλαίσιο της F50, είναι κατασκευασμένο απο ανθρακόνημα, με αλουμινένια υποπλαίσια για το κινητήρα και το σύστημα της ανάρτησης. Οι ζάντες τις είναι κατασκευασμένες απο μαγνήσιο, δημιούργημα της Speedline), ενώ το σύστημα πέδησης της είναι δημιούργημα της Brembo, με 4πίστονες δαγκάνες τόσο στον εμπρός όσο και στο πίσω άξονα.
Η ανάρτηση της είναι μεταβαλόμενης σκληρότητας (με αυτή να επηρεάζεται απο μία πληθώρα παραγόντων όπως γωνία τιμονιού, πίεση στο πεντάλ του φρένου, ταχύτητα αυτοκινήτου, δυνάμεις G και κατεύθυνση αυτών κ.α.), η οποία για την εποχή εκείνη είχε τον εντυπωσιακό χρόνο προσαρμογής των 0.14 δευτερολέπτων.
Copyright : Brendan Eirich (Flickr)
To εσωτερικό της F50, είναι σε παρόμοια λογική με αυτό της F40. Απλό, λιτό, λειτουργικό. Δεν υπάρχει κάτι που δεν χρειάζεται. Στην F50, η Ferrari έντυσε το εξωτερικό κομμάτι των bucket με δέρμα, καθώς και κάποια επιμέρους κομμάτια του εσωτερικού, ενώ το υπόλοιπο είναι επενδυμένο με alcantara. Στην F50, βλέπουμε ένα απο τα πρώτα εσωτερικά, όπου το ανθρακόνημα χρησιμοποιείται ως διάκοσμος (στην F50 αποτελεί το διάκοσμο του ταμπλό) και όχι απλά ως κομμάτι της κατασκευής του αυτοκινήτου.
Το περιοδικό Car and Driver, έκανε το 1997 μία δοκιμή όπου κατέγραψε τις παρακάτω δικές του μετρήσεις επιδόσεων της F50 :
- 0-48 km/h (30 mph): 1.7 sec
- 0-64 km/h (40 mph): 2.4 sec
- 0-80 km/h (50 mph): 3.0 sec
- 0–97 km/h (60 mph): 3.8 sec
- 0–110 km/h (70 mph): 4.7 sec
- 0–130 km/h (80 mph): 5.5 sec
- 0–140 km/h (90 mph): 7.5 sec
- 0–160 km/h (100 mph): 8.5 sec
- 0–180 km/h (110 mph): 10.1 sec
- 0–190 km/h (120 mph): 11.6 sec
- 0–210 km/h (130 mph): 13.4 sec
- 0–230 km/h (140 mph): 15.9 sec
- 0–240 km/h (150 mph): 18.8 sec
- 0–260 km/h (160 mph): 21.8 sec
- 0–270 km/h (170 mph): 26.8 sec
- 1/4 mile: 12.1 sec at 198 km/h (123 mph)
- Skidpad: 0.95g
- Επιβράδυνση: 70–0 mph (113–0 km/h): 176 ft (54 m)
- Τελική ταχύτητα: 312 km/h (194 mph) (325 km/h (202 mph) ισχυριζόμενη απο τη Ferrari)
Χρόνοι :
- Tsukuba Circuit: 1:05.81
- Suzuka Circuit (2000): 2:25.525
- Sugo: 1:38.573
- Nurburgring Nordschleife (2016, στα πλαίσια του Top Gear Nurburgring Nordschleife Challenge): 7:47.3
Απο τις 349 “συμβατικές” F50, 302 είναι κόκκινες (Rosso Corsa), 31 κίτρινες (Giallo Modena), 8 μπορντό (Rosso Barchetta), 4 ασημί (Argento Nurburgring) και 4 μαύρες (Nero Daytona).
F50 GT
H F50 GT (ή GT1 όπως είναι και η πιο σωστή ονομασία της), ακολούθησε το ίδιο motorsport theme με την F40 LM, με τη Ferrari να θέλει να την βάλει στο θεσμό BPR Global GT Series, κόντρα στις McLaren F1 GTR και Porsche 911 GT1. Η αγωνιστική F50, είχε ανασχεδιασμένο εμπρός μέρος, targa top delete (στη θέση τοποθετήθηκε το roof scoop που βλέπουμε και στη φωτογραφία), μεγαλύτερη πίσω αεροτομή, 5ακτινες Speedline ζάντες με slick ελαστικά, ενώ βαλτιώθηκε και ο V12, με την απόδοση του να αγγίζει τους 750 ίππους, στις 10500 σ.α.λ. ! Σε δοκιμή που πραγματοποιήθηκε το 1996, η F50 GT ήταν ταχύτερη ακόμη και απο την Ferrari 333SP, γεγονός που ωστόσο δεν φάνηκε ποτέ σε ευρεία κλίμακα, καθώς η διοργάνωση ακυρώθηκε και το project απο τη μεριά της Ferrari, πήρε και αυτό το δρόμο της ακύρωσης.
Η Ferrari πούλησε τα 3 αγωνιστικά εξέλιξης, καθώς και τα κανονικά αγωνιστική με αριθμό πλαισίου 002 και 003 (τα οποία ήταν σχεδόν πλήρως ολοκληρωμένα όταν πουλήθηκαν), ενώ τα υπόλοιπα 3 πλαίσια, καταστράφηκαν.
Tout compte fait
H F50 κατά κάποιο τρόπο, είναι ίσως η αδικημένη της όλης 5δας. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό αυτοκίνητο, με κινητήρα προερχόμενο απευθείας απο μονοθέσιο της Formula 1, targa top (ασύγκριτο το συναίσθημα της οδήγησης ενός ανοιχτού αυτοκινήτου) και έχει 3 πεντάλ αντί 2 paddle που έχει η Enzo. Είναι κατά κάποιο τρόπο, κάτι το μοναδικό, κάτι που δεν θα ξανακατασκευαστεί ποτέ. Είναι ίσως ένα απο τα καλύτερα analog supercar στην ιστορία της αυτοκίνησης. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, αρχίζει και έρχεται στο προσκήνιο και τελικά, θεωρώ οτι θα λάβει τα εύσημα που της αξίζουν. Όσο εντυπωσιακή και αν είναι η F40 ή η Enzo, σκεφτείται απλά το εξής : Ένας δρόμος κατάλληλος για οδήγηση, 3 πενταλ, ο μεταλλικός ήχος του κιβωτίου της Ferrari, ένας ατμοσφαιρικός V12 να ουρλιάζει μέχρι τις 8600 σ.α.λ. και μία οροφή να απουσιάζει, φέρνοντας τον οδηγό ακόμη πιο κοντά στο κινητήρα. Ξαφνικά, η F40, δεν είναι και τόσο “ανώτερη” πλέον, έτσι ;
Photo Copyright (Regular F50): Patrick Ernzen (Desert Motors), Flickr
