Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της τελευταίας μέρας του πρώτου μήνα του 2017, ένα (μεγάλο) μάτσο νεαροί μαζεύτηκαν στη Βάρκιζα και, λίγο πιο κάτω, στο Riba’s. Εκεί, είχαν δώσει ραντεβού μέσω Facebook, για κόντρες και για να “θυμηθούν τα παλιά”. Το αποτέλεσμα, ήταν αυτό που θα περίμεναν ακόμα και οι αμοιβάδες: Επεισόδια, με ρίψεις πετρών, φωτοβολίδων και μολότοφ, Καταιγίδα από κλήσεις, συλλήψεις, τραυματισμούς.
Από την ΕΛΑΣ μαθαίνουμε ότι έγιναν 320 έλεγχοι οδηγών. Βεβαιώθηκαν, σε αυτές τις λίγες ώρες της “βραδιάς” 197 παραβάσεις, 4 εξ αυτών για ζώνη ασφαλείας, 12 για κράνος, 9 για στέρηση άδειας οδήγησης, 17 για χρήση τηλεφώνου, 3 για στέρηση ΚΤΕΟ, 5 ανασφάλιστα. Από 47 αφαιρέθηκαν οι άδειες οδήγησης. Από 39, οι άδειες κυκλοφορίας. Από 26, οι πινακίδες
Έγιναν 30 συλλήψεις. Δύο αστυνομικοί τραυματίστηκαν. Αυτό, είναι δελτίο πολέμου.
Στο, “μετά”, λοιπόν, υπάρχουν τρεις κύριες “φυλές” σχολιαστών: Αυτοί που κράζουν τους οργανωτές/συμμετέχοντες, αυτοί που κράζουν τους “κακούς μπάτσους” και οι ιδιοκτήτες βελτιωμένων που τρέμουν ότι έχουν γίνει κόκκινο πανί για την Τροχαία.
Αλλά και εδώ, οι λεπτομέρειες μετράνε: Αντί να αρχίσουμε να λέμε για “κόντρες θανάτου” και τα άλλα κλασικά κλισέ, ας δούμε τις λεπτομέρειες:
-Ένα, ή περισσότερα τυπάκια κάλεσαν μέσω Facebook (!!!) για ένα meeting που είχε σκοπό τις κόντρες σε έναν δημόσιο δρόμο. Έκαναν like περίπου 4.500 άτομα σε αυτή τη “σελίδα”. Η Αστυνομία θα έπρεπε να ζει στο 1451 για να μην εμφανιστεί.
-Κάποιοι από τους περίπου 400 (τόσοι, ήταν, λέει η Αστυνομία) που πήγαν εκεί, είχαν μαζί τους πέτρες, φωτοβολίδες και μολότοφ. Αλλά αυτό, δεν προβλημάτισε κανέναν. Γιατί ο σωστός κοντράκιας, ξεκινάει να πάει στα “στέκια” με 2-3 μολότοφ στα χέρια.
Εδώ να σταθούμε λίγο: Αυτοί που έκαναν τα επεισόδια (και, γιατί όχι και αυτοί που οργάνωσαν το “meeting”) είχαν ως σκοπό να κάνουν μπάχαλο. Να γίνει χοντρό σκηνικό. Να πέσει ξύλο, να τρομάξουν οι περίοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής, να καεί και κανένα περιπολικό, ή, αν δεν βρισκόταν εύκαιρο, κανένα αυτοκίνητο περαστικού. Το αποτέλεσμα, το ξέρουμε όλοι. Ό,τι έγινε και με τη “Βούτα”, ό,τι έγινε και με τη “Μαύρη”, μετά από τέτοια “meeting”. Τέλος για το στέκι.
-Αναρωτιέμαι αν κάποιος είχε κέρδος από όλη αυτή την ιστορία. Αν κάποιος, ο δημιουργός της σελίδας, για παράδειγμα, έβγαλε έστω και ένα ευρώ. Γιατί, αν ειναι κάποιος οικονομικά κερδισμένος (εκτός απ’ τα δημόσια ταμεία που σε μια βραδιά εισέπραξαν τις κλήσεις του μισού έτους) αλλάζει κάπως το πράγμα, ε;
-Αναρωτιέμαι αφού κάποιοι ήθελαν να κάνουν “meeting” στη συγκεκριμένη περιοχή, αν το προσπάθησαν να το κάνουν νόμιμα και οργανωμένα. Δηλαδή να κάνουν τις ανάλογες αιτήσεις, να πάρουν τις ανάλογες άδειες και να το οργανώσουν, γενικά. Ε, δεν το έκαναν, επειδή κοστίζει. Αφού υπάρχει το τσάμπα, που πληρώνουν όλα τα κορόιδα μαζί, γιατί να πληρώσουμε εμείς;
-Και κανείς να μην είχε κέρδος, είναι το παράλογο του πράγματος. Πώς, ρε άνθρωπε, οικειοποιείσαι έναν δημόσιο δρόμο για να κάνεις το κέφι σου; Τι σου φταίει η οικογένεια που έχει την ατυχία να μένει στην περιοχή; Τι σου φταίει ο άνθρωπος που έτυχε να περάσει από εκεί την ώρα που εσύ ήθελες να κάνεις “το κέφι” σου; Τι θα έκανες αν σκοτωνόταν κάποιος; Ό,τι έκανες και τις άλλες φορές που κάποιο αμάξι/μηχανάκι/μηχανή κατέληξε στραπατσαρισμένο, στα λιμανάκια. Θα έτρεχες να δεις το αίμα. Να γουστάρεις, να ευχαριστηθείς. Γιατί τέτοιος είσαι. Χέστηκες άμα ο άλλος μείνει ανάπηρος μια ζωή. Ή και να πεθάνει.
-“Δεν έχουμε πίστες. Φτιάχτε μας μία”, θα πει κάποιος από αυτούς που συμμετείχε. Εντάξει, αν πραγματικά γουστάρεις την ταχύτητα, τα αυτοκίνητα, τις μηχανές, θα ξέρεις ότι υπάρχουν κάμποσες πίστες. Δεν μπορεί να σου περισσεύουν 3,5 χιλιάρικα για ένα turbo kit και να μη σου περισσεύουν 100 ευρώ να πας να ξεδώσεις στα Μέγαρα. Δεν μπορεί να κοκορεύεσαι ότι ξέρεις να οδηγείς και να μην θέλεις να αναμετρηθείς σε μια πίστα, όπως οι επαγγελματίες οδηγοί αγώνων. Δεν μπορεί να κοκορεύεσαι ότι έχεις γρήγορο μηχάνημα και να μην τολμάς να κατέβεις σε ένα dragster.
-Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, οι νέοι, που έτσι κι αλλιώς παίρνουν τη σκυτάλη από άλλες απαίδευτες γενιές οδηγών, δεν παραινούνται ακριβώς να συμμετάσχουν στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Οι αγώνες έχουν γίνει ένα κλειστό κλαμπ, η συμμετοχή σε μηχανοκίνητα αθλήματα είναι πανάκριβο σπορ, τα events στα οποία μπορούν να αναμετρηθούν οι “κοινοί θνητοί” με ένα κράνος μόνο και με ένα μικρό παράβολο συμμετοχής είναι ανύπαρκτα, ή είναι αστεία οργανωμένα. Οι αγωνιστικές λέσχες -λυπάμαι πολύ που το λέω- ενώ έχουν πολύ υλικό στα χέρια τους και ενώ έχουν τα φόντα να κάνουν τον κόσμο “να πάρει τα βουνά”, δουλεύουν κάπως σαν δημόσιες υπηρεσίες. Και κάπως έτσι, ερήμωσαν τα βουνά, ξέχασε ο κόσμος τους αγώνες στην Ελλάδα.
-Την πίστα στην Αθήνα, ξέχασέ τη. Δεν γίνεται. Το Ελληνικό ήταν μια τρομερή ευκαιρία, η οποία χάθηκε (σε άλλο ρεπορτάζ θα δούμε πώς και τι). Μη γκρινιάζεις σαν κοριτσάκι για κάτι που δεν γίνεται, σε μια χώρα που δεν έχει ούτε γάζες στα νοσοκομεία της. Βολέψου με ό,τι υπάρχει. Και αυτό που υπάρχει ΔΕΝ είναι οι δημόσιοι δρόμοι.
-Ουδείς αναμάρτητος. Ούτε εγώ, φυσικά. Αλλά η ανωριμότητα, ο χαβαλές, μέχρι την απόλυτη βλακεία, έχουν τεράστια απόσταση μεταξύ τους. Όσο “τρελοί” και να είμαστε, δεν έχουμε δικαίωμα να παίζουμε με τις ζωές περαστικών και τις περιουσίες ξένων. Την επόμενη φορά, όσοι γουστάρουμε την ταχύτητα και το tuning, να μισθώσουμε ένα κλειστό μέρος και να βρεθούμε, ή να κάνουμε ένα track day σε μια πίστα.
