Καμια φορά, αν ενθουσιάζομαι πολύ, χρησιμοποιώ πομπώδεις εκφράσεις. Ενίοτε, το κάνω και για άλλους λόγους. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώ συχνά τη φράση “καλό αμάξι, αλλά έχει την κίνηση στον λάθος άξονα“. Και γι αυτό, έχει ανοίξει μια συζήτηση. Υπάρχει, τελικά, η κίνηση στον λάθος άξονα;
Θα σε εκπλήξω (λέμε τώρα), φίλε αναγνώστη, επιμένοντας στην άποψή μου ότι αυτοκίνητα με την κίνηση στον λάθος άξονα, υπάρχουν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι σπορ κατασκευές που, για λόγους κόστους, μεταδίδουν την κίνηση στους εμπρός τροχούς. “Μα, είναι απαραίτητα κακό αυτό;” θα αναρωτηθείς. Όχι. Ή, μάλλον, όχι πάντα.
Από τα πράγματα που κάνει ένα πισωκίνητο και λατρεύουν οι petrolhead
Ναι, ένα προσθιοκίνητο μπορεί να είναι διασκεδαστικό με τον τρόπο του, ή να παίζει με την ουρά του τόσο καλά όσο και ένα πισωκίνητο (και πάλι λέμε τώρα). Ναι, ένα Rallye, δεν θα χρειαζόταν, ή δε θα μπορούσε να είναι πισωκίνητο. Όπως και δεκάδες άλλα αυτοκίνητα. Ένα Clio RS, ένα Megane RS, ένα Civic Type R, ή ακόμα και μια 147 GTA.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Φαντάσου πόσο fun to drive θα ήταν ένα MX-5 αν είχε την κίνηση εμπρός. Αν θα είχε γίνει ο θρύλος που έγινε. “Απέναντί του”, για παράδειγμα, βρέθηκε για λίγο το Fiat Barchetta.Το οποίο, σε βεβαιώνω ότι αν δεν ήταν traction avant, σήμερα θα ήταν ένα icon car.
Ή, να πιάσω ένα άλλο παράδειγμα: Τις BMW. Ποιος μπορεί να διανοηθεί κάποια από τα μοντέλα των Βαυαρών με την κίνηση στον εμπρός άξονα και δεν θα απογοητευθεί; Δηλαδή, πόσοι από εμάς θα ενθουσιαζόμασταν αν η BMW παρουσίαζε τη Μ4, στα μισά λεφτά απ’ όσα έχει, αλλά… traction avant; Ή, τα RX-7 και RX-8 θα είχαν τόσους φίλους αν ήταν προσθιοκίνητα; Το S2000; Le site BRZ/GT86;
Διαφήμιση της BMW για την εμμονή της στην πίσω κίνηση. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε
Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι κατασκευαστές επιλέγουν την κίνηση εμπρός, για μια πλειάδα λόγων, που δεν έχουν να κάνουν με την οδηγική ευχαρίστηση. Κάποιοι απ αυτούς, είναι το κόστος παραγωγής, η εξοικονόμηση χώρων στην καμπίνα, η la réduction de la consommation και αύξηση της απόδοσης, αφού δεν υπάρχουν οι απώλειες του διαφορικού κ.α.
Και όποιος συμφώνησε, συμφώνησε…
Η περίπτωση των Smart και του νέου Twingo, βέβαια, μας απέδειξε πως υπάρχουν λύσεις και πως η πίσω κίνηση δεν αφορά τα αυτοκίνητα επιδόσεων, αλλά ακόμα και των πόλης, που είναι εστιασμένα στην οικονομία. Υπάρχει, βέβαια και η πλευρά της φιλικότητας. Ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης είναι πιο φιλικό και προβλέψιμο για τον μέσο οδηγό, υποστηρίζουν πολλοί, εάν είναι προσθιοκίνητο, καθώς η απρόσμενη υπερστροφή τρομάζει.
Και θα περάσω τώρα σε μια μάρκα που θα πονέσει. Την Alfa Romeo. Όσοι με ξέρουν , ξέρουν ότι είμαι λάτρης των Alfa. Αλλά, ας αναρωτηθούμε: Γιατί η παρουσίαση της νέας Giulia QV πήρε τέτοιες διαστάσεις; Γιατί πανηγυρίζουν οι Alfisti; Γιατί τη συζητάγαμε και τη συζητάμε συνέχεια; Γιατί της είπαν “welcome back” ακόμα και οι Γερμανοί της Mercedes- Benz;
Λόγω της ιπποδύναμης; Ναι, είναι ένας λόγος το μοτέρ της. Αλλά ποια Alfa ήταν “ψόφια”; Μήπως λόγω του σχεδιασμού; Αλλά υπάρχουν ομορφότερες πρόσφατες, ή σχετικά πρόσφατες Alfa που δεν προκάλεσαν τέτοια θύελλα. Μήπως λόγω των τεχνολογικών λύσεων που χρησιμοποιεί, ή λόγω των επιδόσεών της; Ή μήπως επειδή πρόκειται για Alfa; Η αλήθεια είναι πως για όλα αυτά, συν κάτι άλλο.
Il est η κίνηση στον σωστό άξονα. Άσε κατά μέρος την (αναγκαία) τετρακίνητη και παραδέξου το: Κι εσύ, όταν άκουσες ότι η επόμενη Alfa θα είναι ένα πισωκίνητο sedan με 500+ άλογα, έστω και για λίγο, την ονειρεύτηκες. Ή, καλύτερα, ονειρεύτηκες τον εαυτό σου να την υποβάλλει σε ατέλειωτη πλαγιολίσθηση, με το μοτέρ που έχει dna από Ferrari. Θα έκανες το ίδιο εάν ήταν προσθιοκίνητη; Και 1.000 άλογα να ήταν, ακόμα και ο πιο φανατικός Alfisti αν είσαι, μια πίκρα μέσα σου, θα την είχες.
Κανείς δεν θα ασχολούταν σε τόσο υπερθετικό βαθμό αν η Giulia δεν ήταν πισωκίνητη. Αν δεν θύμιζε, με αυτό τον τρόπο, τις δάφνες του παρελθόντος. Γιατί, αλήθεια, πώς μπορείς να ζητάς να ρίξεις μια ματιά στον κόσμο των supercars, αν είσαι προσθιοκίνητο;
Από την άλλη, σκέψου αν, οι επόμενες των πρώτων, γενιές των Alfa Romeo Spider και GTV θα ήταν ένα επίπεδο επάνω στην εκτίμηση όλων μας, εάν ήταν πισωκίνητες. “Υποκειμενικό”, θα πει κανείς. Είναι, όμως; Κατά κοινή παραδοχή, οι Spider είναι τόσο όμορφες που μπορείς να τις προσθέσεις στο γκαράζ σου και ως… κόσμημα. Πάτημα, έχουν άριστο. Οδηγικό feeling, πολύ καλό, κινητήρες αρκετά καλούς. Όμως, με εξαίρεση την πρώτη, classic πια, γενιά, καμια τους δεν μπορεί να προσφέρει τη διασκέδαση που θα πρόσφερε αν ήταν πισωκίνητη. Ε, εδώ λοιπόν, έχουμε αυτό που ο ο Τσάκωνας θα χαρακτήριζε “κλασική περίπτωση” λάθος άξονα…
Φυσικά, κάθε αυτοκίνητο έχει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Έχει έναν (ή και περισσότερους) σκοπό να εκπληρώσει, πέρα από το “πήγαινε με εκεί με ασφάλεια“. Ορισμένα αυτοκίνητα, φτιάχνονται ως αντικαταθλιπτικά. Ως μηχανές χαράς και συγκίνησης. Ή, ως πολεμικές μηχανές. Ε, κατά την άποψή μου, σε αυτά τα αυτοκίνητα, ή τουλάχιστον στα περισσότερα από αυτά, η επιλογή του πίσω άξονα είναι μονόδρομος. Γιατί κανείς μας δεν θα έκανε desktop ένα Hellcat να κάνει burnout καίγοντας τα δύο… μπροστινά του λάστιχα.
