Κάθε ένα, άντε το πολύ 2-3 χρόνια, «κάτι» γίνεται και το ξαναθυμόμαστε: Στην Ελλάδα χτυπάμε high score στο να σακατευόμαστε, ή, χειρότερα, σκοτωνόμαστε, σε τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Αυτό το «κάτι», είναι (συνήθως) ένα τροχαίο, το οποίο έχει τα «συστατικά» για να μονοπωλήσει, έστω και σε μεγάλο βαθμό, την επικαιρότητα. Ένα σοκαριστικό βίντεο, κάποιος διάσημος τραγουδιστής, ένας γόνος πλούσιας οικογένειας, μια χούφτα παιδιά βιοπαλαιστών, ένα μωρό, στην αγκαλιά της μάνας του. Αυτή τη φορά, είναι το βίντεο με τη νταλίκα που πέρασε στο αντίθετο ρεύμα της λ. Κηφισού και θέρισε δυο ζωές.
Ε, λοιπόν, σου έχω νέα: Αυτό το τροχαίο, με τον –μεθυσμένο!!!- οδηγό της νταλίκας δεν είναι συγκλονιστικότερο από άλλα. Κάθε μέρα, στη σκληρή, άλλοτε καυτή, άλλοτε παγωμένη –και συχνά κάκιστης ποιότητας- άσφαλτο που σκεπάζει τους δρόμους αυτής της χώρας, ξεψυχάνε άνθρωποι. Φεύγουν ζωές. Καθόλου πιο ασήμαντες από του Παντελίδη, του Βακάκη, του εκάστοτε celebrity, θα συμφωνήσεις. Ο θάνατος, άλλωστε, δεν είναι «ταξικός». Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;
Ο Ιαβέρης έχει δώσει μια καλή εξήγηση. «Επειδή», λέει, «ένα βλήμα μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο και αυτό (το αυτοκίνητο) μετατρέπεται σε όπλο». Δεν είναι πάντα έτσι, βέβαια. Πολλές φορές «φταίει» η ολισθηρότητα του δρόμου, η ανάποδη κλίση (γι’ αυτά τα δύο κάποιοι θα έπρεπε να έχουν πάει φυλακή, βέβαια, αλλά πότε, ποιος πήγε φυλακή επειδή παρέδωσε, ή παρέλαβε έναν επικίνδυνο δρόμο σε αυτή τη χώρα;), ένας κακός υπολογισμός, μπορεί και η κούραση, ή η κακή ψυχολογία ακόμα.
Η στιγμή που η μοιραία νταλίκα περνά στο αντίθετο ρεύμα
Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια, φταίει το γεγονός ότι οι Έλληνες, τελικά, είμαστε σε ένα μεγάλο μέρος, αδιόρθωτοι. Όπως έχω ξαναγράψει, δεν έχουμε βαρεθεί να μετράμε πτώματα δικών μας ανθρώπων, να κλαίμε, να φτιάχνουμε «εκκλησάκια» στις άκρες των δρόμων, να βλέπουμε τα νοσοκομεία μας γεμάτα από τραυματίες που δε χωράνε στις εντατικές, να βλέπουμε τις περιουσίες μας να γίνονται παλιοσίδερα. Αδιόρθωτοι.
Να, οι περισσότεροι, για παράδειγμα, θα υψώνουν το δάχτυλο και θα λένε για τον εγκληματία οδηγό της νταλίκας, ο οποίος οδηγούσε μεθυσμένος. Εγκληματίας, ναι. Είναι όμως ο μόνος; Τα στοιχεία από τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα, αλλά και τους ελέγχους της Τροχαίας, δείχνουν ξεκάθαρα πως όχι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Τροχαίας Αστυνόμευσης που επεξεργάστηκε το TopSpeed.gr, από τους ελέγχους που διενεργήθηκαν, υπήρχε μια κατηγορία παραβάσεων που είχε αύξηση το 2017 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) σε σχέση με το προηγούμενο έτος: Ήταν η μέθη. Πιάστηκαν 33.620 συμπολίτες μας να οδηγούν μεθυσμένοι. Αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός; Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί είναι μόνο όσοι είχαν την τύχη να πέσουν σε μπλόκο; Εν πάση περιπτώσει, αυτοί ήταν κατά τι αυξημένοι (1,3%) από τους 33.192 που είχαν πιαστεί μεθυσμένοι να οδηγούν.
Ο φόρος αίματος που πληρώσαμε το 2017 στην άσφαλτο. Περιέργως, διαμαρτυρόμαστε για τους φόρους σε χρήμα και τις περικοπές σε συντάξεις, ενώ παίζουμε 50-50 το αν θα επιβιώσουμε στη ζούγκλα των ελληνικών δρόμων για να πάρουμε σύνταξη (ό,τι πάρουμε δηλαδή)
Άλλοι 15.501 “υπεύθυνοι” συμπολίτες μας πιάστηκαν να παραβιάζουν το κόκκινο, 11.921 να κινούνται στο αντίθετο ρεύμα, 32.500 να μη φοράνε ζώνη ασφαλείας, 60.142 να μη φορούν κράνος, 876 να μη χρησιμοποιούν παιδικά καθίσματα για τα παιδιά τους, 448 να κινούνται σαν χελώνες στην αριστερή λωρίδα, 214.132 για υπερβολική ταχύτητα, 24.127 να μιλούν (ή να γράφουν!!!) στο κινητό ενώ οδηγούν. Και η λίστα συνεχίζεται με δεκάδες ακόμα παραβάσεις, που για να τις διαβάσεις, θα χρειαστείς… μέρες.
Και η κατάσταση, δεν φαίνεται να βελτιώνεται. Μάλλον να χειροτερεύει. Αν πάρουμε ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα, μόνο στη Θεσσαλία, τον περασμένο Απρίλιο, η εκεί Τροχαία “έγραψε” 2.244 για υπερβολική ταχύτητα, 190 για οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος, 12 επειδή “ξέχασαν” το παιδικό καθισματάκι, 105 για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, 61 για κίνηση στο αντίθετο ρεύμα. Θες και μία Κρήτη; Την Πρωτομαγιά, στη Μεγαλόνησο πιάστηκαν 10 μεθυσμένοι οδηγοί, 4 να περνούν κόκκινο, 17 για υπερβολική ταχύτητα, 47 χωρίς κράνος, 31 χωρίς ζώνη ασφαλείας, 7 να οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα. Και, μην τυχόν και ξεγελαστείς: Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν σε κάθε γωνιά αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Ζούμε σίγουρα στο 2018;
Πού οφείλονται τα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα. Στο “λοιπά αίτια”, περιλαμβάνονται και οι μεθυσμένοι… (Πηγή: Διεύθυνση Τροχαίας)
Η γλώσσα των αριθμών λέει τη σκληρή αλήθεια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, βέβαια. Πραγματικά, κάθε φορά που βλέπω έναν ποδηλάτη, ή έναν οδηγό μοτοσικλέτας να παραβιάζει κόκκινο, κάθε φορά που βλέπω τους μπαμπάδες να παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο με το παπάκι, χωρίς κράνος, κάθε φορά που βλέπω τις σφήνες των ΙΧήδων, τις παραβιάσεις STOP, τους «γρήγορους» να κάνουν σφήνες στην κίνηση, τους «εξυπνάκηδες» να παρκάρουν στη γωνία (μη αφήνοντας ορατότητα στους άλλους) και πολλά ακόμα από τα στραβά των ελληνικών δρόμων, αναρωτιέμαι: Δεν φοβούνται; Δεν φοβούνται μη σκοτωθούν; Δεν φοβούνται μην πάρουν κάποιον στο λαιμό τους;
«Φυσική επιλογή». Έτσι το εξηγούν κάποιοι φίλοι μου. Ότι δηλαδή η φύση, σε αυτούς τους παραπάνω, δεν έδωσε το απαραίτητο μυαλό για να επιβιώσουν και έτσι οι ίδιοι ασυναίσθητα προσπαθούν να αυτοκτονήσουν. Δεν το δέχομαι. Επειδή, αν το δεις κι έτσι, ο βλάκας που παραβιάζει τον ερυθρό σηματοδότη, θα πάρει κάποιον στο λαιμό του. Αθώο. Είτε τον σκοτώσει, είτε τον βάλει στη διαδικασία να πάει στα δικαστήρια, για να ακούει τον κάθε άσχετο, αλλά και τη χαροκαμένη μάνα του θύματος να τον αποκαλεί δολοφόνο.
Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος. Ουδείς αναμάρτητος. Αλλά, διάολε, όταν περνάω μπροστά από σχολείο, είτε δοκιμάζω κάποια από τα ολοκαίνουρια παντοδύναμα κτήνη των αυτοκινητοβιομηχανιών, είτε κάποιο ευέλικτο αυτοκινητάκι πόλης, είτε είμαι με το δικό μου ταλαίπωρο τετράτροχο, ποτέ η ταχύτητά μου δεν ξεπερνά τα 15 χ.α.ω. Επειδή φοβάμαι. Φοβάμαι για τα παιδάκια. Πώς γίνεται να φοβάμαι εγώ λοιπόν για το παιδί του άλλου και ο άλλος να έχει τόσο χεσμένο το ίδιο του το αίμα και να το ανεβάζει στο μηχανάκι χωρίς να του φοράει κράνος επειδή “έλα μωρέ, εδώ δίπλα πάμε”.
Ειλικρινά, έχω τόσα πολλά να γράψω, που δε μου βγαίνουν. Πραγματικά, βαρέθηκα να γράφω για τον “Μολώχ της Ασφάλτου”, να διαβάζω “αντίο” σε παλικάρια και κοπελιές και νομίζω ότι έφτασε η ώρα να βαρεθούμε όλοι να μετράμε νεκρούς από τροχαία. Να περιθωριοποιήσουμε, ως τριτοκοσμικό και ανίκανο να συμμετέχει στο κοινωνικό σύνολο, αυτόν που οδηγεί μεθυσμένος, αυτόν που «σφάζει» το κόκκινο, που «περνάει αέρα» το STOP, που μπαίνει «για πλάκα» στο αντίθετο ρεύμα (για να «κάνει δουλειά του»). Δε φταίνε πάντα οι άλλοι. Ούτε είναι φυσική επιλογή. Ούτε “κοινωνικά σκουπίδια”, όπως χαρακτηρίζει τους μεθυσμένους οδηγούς, ένας άλλος πολύ μορφωμένος φίλος μου. Να ξεκινήσουμε από εμάς και τον περίγυρό μας. Και ας μην κάνει τίποτα αυτό το ρημάδι το κράτος. Να κάνουμε κάτι εμείς γι’ αυτό και κυρίως για εμάς και αυτούς που αγαπάμε. Να οδηγούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Conseil : Βάλτο καλά στο μυαλό σου και πες το σε όποιον ξέρεις. “Δυο ποτηράκια”, “ένα ποτηράκι”, “μια μπυρίτσα” ίσον μεθυσμένος/η. Αν βάλεις αλκοόλ στο στόμα, τα αντανακλαστικά σου πάνε περίπατο και ας νομίζεις ότι δεν άλλαξε τίποτα. Αν πιεις αλκοόλ, πήγαινε με ταξί, με λεωφορείο, με του φίλου, με τα πόδια, όχι όμως με το αυτοκίνητο/δίτροχο. Δεν θα σου πέσει το οπίσθιο αν δεν πιεις και οδηγήσεις ή αν πιεις και δεν οδηγήσεις.
Conseil2 : Ίσως, αντί (μόνο) για πρόστιμα, μια καλή λύση για να μειωθούν οι παραβάσεις είναι η κοινωνική εργασία. Πιάστηκες να οδηγείς μεθυσμένος; Θα προσφέρεις δωρεάν υπηρεσία σε θύματα μεθυσμένων οδηγών που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία. Ίσως να το ξανασκεφτείς τότε.
Conseil3 : Το ζήτημα δεν είναι να πούμε ποιος και τι φταίει. Είναι να γίνουμε καλύτεροι. Να σωθούν ζωές. Και μία να σωθεί, κέρδος είναι.
