Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακουστά την 250. Είτε πρόκειται για τη California Spider, είτε πρόκειται για την 250 GTO. Η 250 στο πέρασμα του χρόνου έγινε απο τα πιο διαχρονικά μοντέλα της εταιρείας και πλέον έχει φτάσει να θεωρείται και έργο τέχνης.
Οι αγωνιστικές εκδοχές της
Όπως γινόταν συνήθως με όλες τις Ferrari εκείνη την εποχή, ο “Colombo” V12, έκανε το ντεμπούτο του στις πίστες, 3 χρόνια πριν τοποθετηθεί σε αυτοκίνητο δρόμου.
250 S
Η πρώτη 250, ήταν το πρωτότυπο 250S Berlinetta που συμμετείχε στο Mille Miglia το 1952, με τους Giovanni Bracco και Alfonso Rolfo. Η αγωνιστική 300SL της Mercedes Benz των Rudolf Caracciola, Herman Lang και Karl Kling, ήταν γρηγορότερη στις μακριές ευθείες, αλλά οι 230 ίπποι της 250S, τη βοηθούσαν να ανακτήσει σημαντικό κομμάτι της διαφοράς στις στροφές και στα ανηφορικά κομμάτια, κερδίζοντας τον αγώνα. Το αυτοκίνητο συμμετείχε αργότερα και στον αγώνα του LeMans, αλλά και στο Carrera Panamericana.
Η 250S, χρησιμοποιούσε ένα σωληνωτό πλαίσιο, “Tuboscocca”, με ανάρτηση αποτελούμενη απο διπλά ψαλίδια μπροστά, ενώ στο πίσω μέρος είχε ένα live axle, με ελατήρια υπο γωνία. Τα φρένα ήταν ταμπούρα, τυπικό για την εποχή και ο ξηρού κάρτερ 3λιτρος V12, τροφοδοτούνταν απο 3 Weber 36DCF καρμπυρατέρ και είχε ένα μηχανικό κιβώτιο 5 σχέσεων.
250 ΜΜ
Μετά την επιτυχία της 250S στο Mille Miglia, η Ferrari παρουσίασε ένα πιο συμβατικό πλαίσιο, μαζί με τον νέο κινητήρα για τη 250, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, το 1952.
Έπειτα,ο Pinin Farina δημιούργησε ένα νέο κουπέ, με μία μικρή εμπρός γρίλια, κοντό πίσω μέρος και πανοραμικό πίσω παρμπριζ, με το αυτοκίνητο αυτό να παρουσιάζεται ως 250MM (για Mille Miglia), στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1953.
Η Carrozzeria Vignale, σχεδίασε και μία barchetta εκδοχή, η οποία είχε και αυτή καινοτόμο σχεδιασμό, με τα φώτα και τους πλαϊνούς αεραγωγούς να γίνονται το χαρακτηριστικό σχεδιαστικό στοιχείο των Ferrari του ’50.
Το μεταξόνιο της ΜΜ ήτνα λίγο μακρύτερο απο αυτό της 250S, στα 2.4 μέτρα (ήταν το μεταξόνιο που αργότερα έμεινε γνωστό ως Short Wheel Base & 2.6 μέτρα στην Long Wheel Base), με την κουπέ να είναι 50 κιλά βαρύτερη απο την barchetta, των 850 κιλών.
Ο ξηρού κάρτερ V12, προερχόμενος απο την 250 απέκτησε απόδοση 240 ίππους, και το κιβώτιο μειώθηκε στις 4 σχέσεις. Ο συγκεκριμένος κινητήρας, αντικαταστάθηκε απο τους 4κύλινδρους 625TF & 735S, το 1953.
250 Monza
Copyright : Pont Fire, Flickr
Το 1954, η ασυνήθιστη 250 Monza έκανε την εμφάνιση της. Ήταν ένα υβρίδιο μεταξύ της 4κύλινδρης 750 Monza και της σειράς 250. H Monza χρησιμοποιούσε το κινητήρα της 250 στο μικρό πλαίσιο της 750 Monza. Oι δύο πρώτες χρησιμοποιούσαν το σώμα της 750 Monza και της 500 Mondial του Pinin Farina. Δύο περαιτέρο αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν απο την Carrozzeria Scaglieti.
250 Testa Rossa
Η αγωνιστική 250 Testa Rossa, είναι ένα απο τα πλέον επιτυχημένα αγωνιστικά αυτοκίνητα στην ιστορία της Ferrari, με τρεις νίκες στο Le Mans, τέσσερις στο Sebring και 2 στο Buenos Aires.
250 GTO
Copyright : Patrick Ernzen, Flickr
Η 250 GTO, κατασκευαζόταν απο το 1962 έως 1964, σύμφωνα με τα πρότυπα του homologation της FIA για συμμετοχή στη κατηγορία Group 3 Grand Touring Car. To GTO σημαίνει Gran Turismo Omologato.
Όταν ήταν καινούργια, η GTO πωλούνταν έναντι 18.500 δολαρίων στις ΗΠΑ και οι αγοραστές έπρεπε να λάβουν την έγκριση τόσο του ίδιου του Enzo Ferrari, όσο και του Αμερικανού αντιπροσώπου, Luigi Chinetti
Copyright : Patrick Ernzen, Flickr
36 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν συνολικά το 1962 και 1963. Το 1964, παρουσιάστηκε η Series 2 GTO, η οποία είχε διαφορετικό σώμα. 3 τέτοια αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν συνολικά, με 4 παλιότερες Series 1, να αποκτούν το σώμα της Series 2. H συνολική παραγωγή ανέρχεται στα 39 αυτοκίνητα.
250 P
H 250P, ήταν ένα πρωτότυπο αγωνιστικό που κατασκευάστηκε το 1963, κερδίζοντας τις 12 Ώρες του Sebring, τα 1000 χιλιόμετρα του Nurburgring και τις 24 Ώρες του Le Mans, εκείνης της χρονιάς. Η 250P, χεησιμοποιούσε το κινητήρα της 250 Testa Rossa, τοποθετημένο στο κέντρο και πίσω κίνηση.
250 LM
Η κεντρομήχανη 250 Le Mans, έμοιαζε πολύ με την αγωνιστική πρωτότυπη 250 P, ωστόσο ο αρχικός σκοπός της ήταν να γίνει ένα GT δρόμου. Η Le Mans, έκανε και αυτή την εμφανισή της το 1963, με την Ferrari ωστόσο, να μη μπορεί να πείσει την FIA πως θα κατασκευάσει 100 αντίτυπα για το δρόμο, ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός προκειμένου να πάρει έγκριση για συμμετοχή στη κατηγορία GT Racing. Με αυτό το συμβάν, η Ferrari αποσύρθηκε απο αυτή τη κατηγορία αγώνων, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για την Shelby, η οποία κυριάρχησε με την Cobra.
Μόνο οι πρώτες 250 LM, ήταν πραγματικές 250, καθώς τα μετέπειτα μοντέλα απέκτησαν ένα κινητήρα 3.3 λίτρων αντί του 3λιτρου της 250. Τα πρώτα αυτοκίνητα, μετατράπηκαν και αυτά σε 3.300 μετα απο κάποιο διάστημα.
Οι GT εκδοχές της
250 Europa
H 250 Europa, που παρουσιάστηκε το 1953 στο Παρίσι, ήταν το μόνο μέλος της οικογένειας της 250, η οποία είχε ένα διαφορετικό V12, τον 2963cc Lampredi V12, βασισμένο στον 3.3 λίτρων κινητήρα απο τη Formula 1. O Lampredi V12, απέδιδε 200 ίππους στις 6300 σ.α.λ. , τροφοδοτούμενος απο τρία καρμπυρατέρ 36DCF (ή DCZ) της Weber, με το μηχανικό 4 σχέσεων κιβώτιο που είχε και η 250 ΜΜ.
Με μεταξώνιο 2.8 μέτρα και στυλ παρόμοιο με αυτό των 375 America, η 250 Europa ήταν ένα πραγματικό Grand Tourer, με τελική ταχύτητα που άγγιζε τα 220 χιλιόμετρα την ώρα. Οι 250 Europa και οι 375 America μοιράζονταν το ίδιο πλαίσιο, μεταξόνιο και μηχανικά μέρη, με εξαίρεση το κινητήρα. Οι coach builders Pinin Farina και Vignale, κατασκεύασαν 22 μόλις αντίτυπα, με 2 εξ’ αυτών να μετατρέπονται μελλοντικά σε 375 America.
250 Europa GT
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, το 1954, η Ferrari παρουσιάζει το πρώτο της αυτοκίνητο, εφοδιασμένο με τον νέο Colombo V12, την 250 Europa GT, με αυτή να είναι το πρώτο μοντέλο της εταιρείας που έφερε την ονομασία Gran Turismo.
Η 250 GT είχε διάφορες εκδοχές, με κοινή βάση, κατά παραγγελία απο τον εκάστοτε πελάτη, με τον Pinin Farina να αναλαμβάνει την δημιουργία όλων αυτών, πριν η γραμμή παραγωγής της 250 γίνει πιο “μαζική”.
Η 250 Europa, με τον πλεόν ανανεωμένο Colombo V12, απέδιδε πλέον 220 ίππους και ήταν στημένη πάνω στο μεταξόνιο των 2.6 μέτρων.
250 GT Coupe Boano and Ellena
Η συγκεκριμένη 250, κατασκευάστηκε και παρουσιάστηκε το 1956, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, απο τον Pinin Farina, με την ονομασία 250 GT Boano, ως πρωτότυπο και πηγή σχεδιαστηκής έμπνευσης για τους υποψήφιους πελάτες της 250 GT Europa. Η ζήτηση ωστόσο, για το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν τόσο υψηλή, που μπήκε κανονικά στη παραγωγή.
Αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στις ανάγκες για παραγωγή, ο Pinin Farina ζήτησε απο τον Mario Boano, μέχρι πρότεινως εργαζόμενο στον Ghia, να αναλάβει τη κατασκευή τους. Όταν αργότερα, η Fiat προσέλαβε τον Boano, αυτός με τη σειρά του ανέθεσε τη συνέχιση της παραγωγής, στον γαμπρό του, Enzio Ellena, να συνεχίσει τη παραγωγή τους. Ο Ellena, μαζί με το συνεργάτη του, Luciano Pollo, συνέχισαν τη κατασκευή.
Η Carrozzeria Boano κατασκεύασε 74 αντίτυπα, ενώ η Carrozzeria Ellena, άλλες 50 κουπέ. Όλες οι συγκεκριμένες 250, ήταν κουπέ, με εξαίρεση μία και μόνο, αυτή που ήταν στο περίπτερο της Ferrari στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης του 1956, την οποία ο Enzo πούλησε στον αμερικανό συλλέκτη Bob Lee έναντι 9.500 δολαρίων, τιμή αρκετά κάτω του κόστους, με τον Lee να την έχει στη κατοχή του μέχρι και σήμερα, κάνοντας την την παλαιότερη Ferrari μέχρι σήμερα, στη κατοχή του πρώτου της ιδιοκτήτη.
250 GT Pinin Farina Coupe Speciale
Η συγκεκριμένη special edition 250 GT, κατασκευάστηκε σε μόλις 4 αντίτυπα, στο σασί τύπου 513, με σχεδιασμό εμπνευσμένο απο την Series 1 410 Superamerica και έφερε τον 3λιτρο Type 128 V12 κινητήρα.
250 GT Berlinetta “Tour De France”
H original 250 GT Berlinetta, με το ψευδώνυμο “Long Wheelbase Berlinetta”, απέκτησε το όνομα “Tour De France”, με τη συμμετοχή της στον ομόνυμο 10ημερο αγώνα αυτοκινήτων. Η συνολική παραγωγή τους ανέρχεται στις 77, με ένα μέρος εξ’ αυτών να πωλούνται ως αγωνιστικά των κατηγοριών GT, μεταξύ 1956 και 1959. Τις TDF (όπως έμελε να μείνουν γνωστές), κατασκεύαζε η Carrozzeria Scaglietti, βασιζόμενη στα σχέδια του Pinin Farina. Η απόδοση τους ήταν αρχικά 240 ίπποι, με αυτή στη πορεία να ανέρχεται στους 260 ίππους.
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, το 1956, ο Scaglietti παρουσίασε τη δική του σχεδιαστική εκδοχή της 250 GT Berlinetta, η οποία έμεινε γνωστή ως η περιορισμένης παραγωγής, “no-louvre” 250 GT Berlinetta. To πρώτο αυτοκίνητο πελάτη, κατασκευάστηκε το Μάιο του 1956, με την ευθύνη της παραγωγής αυτής της περιορισμένης έκδοσης, να είναι κατ’ αποκλειστικότητα στα χέρια της Carrozzeria Scagletti, στη Modena. Στο σύνολο, κατασκευάστηκαν 14 “no-louvre” και 9 “14 louvre” Series 1 και Series 2.
Συνολικά, υπήρξαν 4 Series απο 250 GT Berlinetta, με τη Series 3 να παρουσιάζεται στα μέσα του 1957, με 3 louvres και καλύματα στα φώτα (κατασκευάστηκαν 18 συνολικά), ενώ η Series 4 που την ακολούθησε, διατήρησε τα καλύματα στα φώτα, αλλά είχε μόνο 1 louvre (κατασκευάστηκαν 36 συνολικά).
Μία 250 GT Berlinetta, κέρδισε τον αγώνα Tour De France Automobile, 3 διαδοχικές χρονιές (1956,1957,1958), με το σερί νικών της Ferrari, να συνεχίζετε μετέπειτα με τις “Interim” και SWB Berlinettas.
250 GT Cabriolet Pinin Farina Series 1
Η αρχική 250 GT Cabriolet Pinin Farina Series 1, είχε παρουσιαστεί στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, το 1957, και χρησιμοποιούσε το μεταξόνιο των 2.6 μέτρων της κουπέ.
Συνολικά, 36 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν, μέχρι τη παρουσίαση της Series 2, το 1959 στο Παρίσι, απο την οποία κατασκευάστηκαν 200 αυτοκίνητα και είχαν περισσότερα κοινά με την αντίστοιχη έκδοση Berlinetta.
250 GT California Spyder LWB
Σχεδιασμένη για την Αμερικανική αγορά, η California Spyder LWB, που παρουσιάστηκε το 1957, ήταν η εκδοχή της open-top 250 GT, κατά τον Scaglietti. Στη California Spyder LWB έγινε χρήση αλουμινίου αντί του κανονικού κράματος μετάλλου, στο καπό, τις πόρτες και το πορτμπαγκαζ.
Χρησιμοποιήθηκε το μεταξόνιο των 2.6 μέτρων και ο Colombo V12 που τοποθετήθηκε, ήταν ο ίδιος με αυτόν της αγωνιστικής 250 Tour De France.
Συνολικά, κατασκευάστηκαν 50 Long Wheel Base Spyders, μέχρι την αντικατάσταση τους απο τις Short Wheel Base το 1960.
250 GT Coupe Pinin Farina
Υπο την ανάγκη για ένα μοντέλο σταθερής και πιο μαζίκής παραγωγής, προκειμένου να σταθεροποίηση τα οικονομικά της εταιρείας, ο Enzo Ferrari ζήτησε απο τον Pinin Farina, να σχεδιάει μία απλή και κλασσική εκδοχή της 250 GT coupe.
Μετά την 250 GT Coupe Boano/Ellena, το εργοστάσιο του Pinin Farina στο Grugliasco επεκτάθηκε για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες παραγωγής της νέας 250.
Με την παρουσίαση της το 1958 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Μιλάνου, κατασκευάστηκαν συνολικά 335 σχεδόν όμοια μεταξύ τους αυτοκίνητα, μέχρι την απόσυρση της απο τη παραγωγή το 1960. Εν αντιθέση με τις υπόλοιπες 250 εως τότε, η συγκεκριμένη εκδοχή, είχε τη στενή-φαρδιά εμπρός γρυλιά με τα φώτα να ξεπροβάλουν πάνω στα εμπρός φτερά και το πίσω μέρος να διαθέτει ένα ενιαίο πανοραμικό παρμπριζ.
250 GT Berlinetta “Interim”
To 1959, κατασκευάστηκαν 7 250 GT “Interim” LWB Berlinettas. Χρησιμοποιούσαν το παλιό Long Wheel Base σασί με το νέο σώμα του Pinin Farina, των επερχόμενων Short Wheel Base Berlinettas. Οι Interim ήταν κατασκευασμένες εξ’ ολοκλήρου απο αλουμίνιο και έφεραν ένα επιπλέον παράθυρο στη 3η κολώνα , το οποίο απουσίαζε απο τις μετέπειτα “Passo Corto” Berlinettas.
Τα 7 Interim αυτοκίνητα είναι τα 1377GT, 1461GT, 1465GT, 1509GT, 1519GT, 1521GT και 1523GT.
Η Interim Berlinetta, κέρδισε τον αγώνα Tour De France Automobile του 1959, συνεχίζοντας το σερί νικών της Ferrari
250 GT Cabriolet Pinin Farina Series 2
Η Series 2 Cabriolet, που παρουσιάστηκε το 1959 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, ακολουθούσε την ίδια λογική με την Coupe. Δηλαδή, ένα σχεδιαστικά απλοποιημένο αυτοκίνητο, με δυνατότητα παραγωγής μεγαλύτερου αριθμού οχημάτων σε λιγότερο χρόνο. Κατασκευάστηκαν κατά προσέγγιση, 212 αυτοκίνητα.
250 GT Berlinetta SWB
Ένα απο τα πλέον γνωστά GT racer της εποχής της, ήταν η 250 GT Berlinetta SWB. Χρησιμποιούσε το κοντύτερο μεταξόνιο, των 2.4 μέτρων, που της έδινε καλύτερη οδηγική συμπεριφορά, και κάποιες κατασκευάστηκαν απο αλουμίνιο, όσο και κάποιοες εξ’ ολοκλήρου απο μέταλλο, στις “Lusso”, έκδοση δρόμου, όσο και στις αγωνιστικές εκδοχές της. Η απόδοση στις πρώτες, ήταν 240 ίπποι, οι οποίοι στις μετέπειτα έγιναν 280.
Την εξέλιξη της 250 GT Berlinetta SWB, ανέλαβαν οι Giotto Bizzarrini, Carlo Chiti και Mauro Forghieri, η ίδια ομάδα που αργότερα εξέλιξε την μυθική 250 GTO. Ήταν η πρώτη GT Ferrari με σύστημα πέδησης δίσκου αντί ταμπούρου. Τα χαμηλό της βάρος, η μεγάλη ιπποδύναμη της καθώς και η κατάλληλα ρυθμισμένη ανάρτηση της, την έκαναν ιδιαίτερα ανταγωνιστική στο χώρο των αγώνων.
Μετά τη παρουσίαση της στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1959, μπήκε αμέσως στο χώρο των αγώνων, με μεγάλη επιτυχία. Η Ferrari κέρδισε το πρωτάθλημα κατασκευαστών στη κατηγορία GT το 1961, καθώς και το Tour De France το 1960,1961 και 1962, ανοίγωντας το δρόμο για τη κυριαρχία της 250 GTO που τη διαδέχτηκε.
250 GT California Spyder SWB
Copyright : Raphael Belly, Flickr
To 1959, η Ferrari ανανέωσε την 250 GT Berlinetta, μικραίνοντας το μεταξόνιο της απο 2.6 σε 2.4 μέτρα, και το 1960 έκανε το ίδιο με την California Spyder. Αυτό βελτίωσε αισθητά την οδηγική της συμπεριφορά, σε συνδυασμό με την νεότερη και ισχυρότερη εκδοχή του 3λιτρου V12, ο οποίος απέδιδε 280 ίππους. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 55 αντίτυπα.
250 GT/E
Copyright : Zack’s Motor Photos, Flickr
Χρησιμοποιόντας ως βάση την 250 GT Long Wheel Base, η Ferrari δημιούργησε το πρώτο 2+2 large-production μοντέλο της, με το όνομα 250 GT/E.
Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος πιο μπροστά, αφήνωντας περισσότερο χώρο στο εσωτερικό. Οι πίσω θέσεις είχαν επαρκή χώρο για παιδιά, αλλά ήταν κάπως μικρές για ενήλικες.
Με τιμή 11.500 δολάρια και μεγάλο αριθμό αντιτύπων, η 250 GT/E ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την οικονομική ευημερία της εταιρείας στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
250 GT Berlinetta Lusso
Ο Pinin Farina, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, το 1962, παρουσίασε το ανανεωμένο σχέδιο για την 250 GT, την 250 GT Lusso, ή αλλιώς GTL. Το αυτοκίνητο είχε πιο “ρευστές” γραμμές και fastback σχεδιασμό,χαρακτηριστικό σχεδιαστικό στοιχείο των αυτοκινήτων εκείνης της εποχής.
Η Lusso είχε τον ίδιο V12, τον Tipo 168, με την 250 GTO, ο οποίος απέδιδε 240 ίππους. Η Lusso κατασκευαζόταν μέχρι και το 1964 απο τον Scaglietti με ελάχιστες διαφοροποιήσεις.
All in all
Η 250 έχει μία δική της ξεχωριστή μαγία. Μία μαγία που οι υπόλοιπες, κατ’ εμέ, παλιότερες Ferrari δεν είχαν, όπως η 330 για παράδειγμα.
Είναι ένα κινούμενο έργο τέχνης, είναι μία επένδυση που έχει μία σχετική χρηστικότητα και φυσικά, σε ταξιδεύει με ένα δικό της μοναδικό τρόπο.
Ιδανικά, θα ήθελα μία απο τις Spyder, στην Ακτή Amalfi ή στη Κυανή Ακτή, ίσως και στη Pacific Coast Highway. Καλά, σας αφήνω να ταξιδέψετε και εσείς όπου θέλετε…
