The last doctor of Autobianchi

Τα Α112 της Autobianchi, είναι απο τα πλέον εμβληματικά super-mini του 20ου αιώνα, με πολλούς απο τους πιο παλιούς να έχουν σίγουρα κάποιες αναμνήσεις με αυτά, ενώ οι νεότεροι, που λίγο πολύ έχουμε ασχοληθεί με τα automotive icons της κάθε χώρας, προφανώς με την Ιταλία να είναι μία απο αυτές, έχουμε ακούσει, δει, διαβάσει κάτι για αυτά. Το Α112, παρουσιάστηκε το Νοέμβριο του 1969 και παρέμεινε στη παραγωγή μέχρι και το 1986. Στο πέρασμα του χρόνου, αρκετά απο αυτά, άρχισαν σταδιακά να χάνονται (και) απο τους ελληνικούς δρόμους. Ένας άνθρωπος ωστόσο, σε ένα δρόμο της Ηλιούπολης, τα διατηρεί ζωντανά. Ας γνωρίσουμε λοιπόν, τον Μάνθο Δήμα. Τον τελευταίο “γιατρό” των Autobianchi στην χώρα μας.

• When was the passion for the car born?

The car bug was born somewhere in 6th grade, when a neighbor left for America and basically gave me 4 boxes of AutoExpress magazines. I read them more than I had read any other book since high school.

• Tell me 5 things about you

For as long as I can remember, I've been involved with cars. I'm generally into anything with screws, I have a great love for tools and anything you can disassemble, rework and reassemble (hopefully no screws left over), in general. I started my shop in 1990, after a suggestion from a lubricant importing company, as something new (for the time) in the business, purely as a lubrication shop, which at the time only operated in Canada. Slowly along the way, and due to customers having further needs, it became a general auto repair shop.

 

• What were your first steps in racing?

Από το 1990 και έπειτα, οι αγώνες δεξιοτεχνίας ήταν το “εκκολαπτήριο” για όλους τους νεοεισερχόμενους στους επίσημους αγώνες. Συμμετείχαμε, λίγο πολύ με ότι αυτοκίνητο είχε ο καθένας μας. Πηγαίναμε κατά βάση με ελάχιστη ή και καθόλου προετοιμασία, για να κάνουμε σβούρες, χειρόφρενά ή τον απόλυτο χρόνο. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα, με ένα ακατάλληλο για τους αγώνες αυτοκίνητο, μία Lancia Beta Berlina. Ήταν 1300 κυβικά, πολύ μεγάλο, πολύ βαρύ, πολύ λίγα τα άλογα του, αλλά παρόλα αυτά, προσπαθούσαμε να επιτύχουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

• How did you get involved with Autobianchi?

The Autobianchi (the burgundy A112), the forgiving one as we tend to call it, came into my hands by accident.

Ανήκε σε ένα πελάτη, το συντηρούσα με ιδιαίτερη αγάπη μίας και μου άρεσε ανέκαθεν ως αυτοκίνητο και όταν κάτι δε το κάνεις στην ηλικία που πρέπει, καταλήγεις να το κάνεις μεταγενέστερα, με πολλές βλακείες και πολλές θυσίες, με ότι αυτό καμιά φορά συνεπάγεται. Από τα χέρια του πελάτη – φίλου, πέρασε στη κατοχή ενός άλλου φίλου, ο οποίος το κράτησε μόλις μία εβδομάδα, καθώς δε του άρεσε και δε το ήθελε και κατέληξα να το πάρω σαν βοηθητικό αυτοκίνητο για το μαγαζί.

Στη πορεία ωστόσο, καθότι οι αγώνες δεξιοτεχνίας ακόμη υφίσταντο, όντας κάτοχος ενός Fiat Ciquecento Sporting το οποίο δεν ήθελα να ζορίζω με τους αγώνες κατέληξα να χρησιμοποιώ το μπορντό Autobianchi. Αυτό ήταν η “αρχή του κακού”, το πρώτο από τα καμιά 35ρια που έχουν περάσει μέχρι σήμερα από τα χέρια μου.

 

• How did today's recently winning grey A112 come into your possession?

Το γκρι μου δόθηκε ως δώρο από ένα φίλο, μαζί με άλλα δύο για ανταλλακτικά, αφότου είχε τουμπάρει το “συγχωρεμένο” μπορντό σε έναν αγώνα που είχε λάβει χώρα σε μία πίστα καρτ. Μετά από το τουμπάρισμα του, η λέσχη μας υποχρέωσε μάλιστα, να τοποθετήσουμε κλωβό για λόγους ασφαλείας. Το γκρι έγινε η βάση πάνω στην οποία εξελίξαμε όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα. Ο κλωβός ήταν το πρώτο μέρος του, ο οποίος έκανε 3 μήνες για να μας έρθει, από τη Sparco (πληρώντας βεβαίως και τις προδιαγραφές ασφαλείας που έχει ορίσει η FIA), με τις αναρτήσεις, τη γεωμετρία αυτών, να ακολουθούν. Επιπλέον, έχουμε ασχοληθεί με το μοτέρ στα βασικά του μέρη και κάπως έτσι ξεκίνησε ουσιαστικά το σταδιακό ξεψάχνισμα της κάθε σκοπιάς του Α112.

• What does it mean to you to prepare, set up, test and participate in races with your son?

Χαχαχαχαχα, πολύ μεγάλο θέμα, τεράστιο θα έλεγα ζήτημα, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο συνοπτικό γίνεται. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι συγκινημένος, καθώς είναι χαρά μου και τιμή μου, που ακολουθεί τα βήματα μου, θεωρώντας με πέρα από πατέρα, φίλο, δάσκαλο, παρότι δε με ακούει πάντα, γεγονός που ωστόσο είναι θετικό, καθώς είναι άνθρωπος με δική του προσωπικότητα, γνώσεις, απόψεις, γεγονός που σέβομαι και με χαροποιεί. Συνεργαζόμαστε σε ένα ποσοστό 80%, με το υπόλοιπο 20% να δίνει μία πινελιά “δημιουργικής διαφωνίας”. Φυσικά, όπως όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις, δουλεύεται και πιστεύω ότι βελτιώνεται διαρκώς.

• Panos (son of Mantos, you're the host of the TSF1 Greece podcast), what does it mean to you, from the son's point of view?

Μπορεί να μην ακούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ, είπαμε υπάρχει ένα 20% δημιουργικής διαφωνίας εξάλλου, είναι πατέρας, φίλος και καθοδηγητής. Τα βρίσκουμε, η σχέση είναι “αλατοπίπερο”, δε πάει το ένα δίχως το άλλο. Θα ήθελα να συνεχίσω όσο αυτό είναι εφικτό, να συμμετάσχω μαζί του, παρόλο που έχω και εγώ υπόψη μου να φτιάξω κάτι δικό μου, τόσο σε επίπεδο εργασιακό, όσο και σε επίπεδο αγώνων.

 

• Thank you both very much for your time.

 

In conclusion, I would like to quote the 2 passes of the 3rd Ritsona Hill Climb, where father and son, won 2 firsts, one in the General Classification and one in the category Up to 1000cc, as well as the rest of the photos from Mr.Mantos' archive.