Monza: The story of the "Temple of Speed"

 

Η πίστα της Monza, επίσημα “Autodromo Nazionale di Monza”, γνωστής και ως “Ναός Της Ταχύτητας”, κλείνει φέτος έναν αιώνα “ζωής”. Αποτελεί τη 3η κατά σειρά πίστα “ειδικής χάραξης” μετά από αυτές του Brooklands και της indianapolis και είναι η παλαιότερη της Ευρώπης. Η Monza στο πέρασμα του χρόνου γνώρισε πολλές μεγάλες στιγμές του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τόσο με τη καλή έννοια όσο και με την αρνητική, καθώς σε αυτή έλαβαν χώρα μία πληθώρα αγώνων, αλλά και πολλά ατυχήματα με, δυστυχώς, πολλούς νεκρούς και ακόμα περισσότερους τραυματίες. Ας δούμε λοιπόν την ιστορία της εμβληματικής πίστας από το 1922, μέχρι και σήμερα.

 

Από τη κατασκευή μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1922-1948)

The initial construction of Monza began in May 1922 and was completed in July 1922, with the assistance of 3,500 workers. Its construction was financed by the Milan Automobile Club (Automobile Club of Milan), which created the Societa Incremento Automobilismo e Sport (Motor Sport & Sports Support Company), which would take over its operation.

The original layout had a total length of 10 km and consisted of a 5.5 km long asphalt track and a 4.5 km long concrete oval. The official opening took place on 3 September 1922, with the track hosting the Italian Grand Prix a week later, on 10 September 1922. Thus begins the story of Monza in the world history of motorsport. Of course, some accidents that took place in the following years were to tarnish its name for some time.

In 1928, the worst accident in the history of Italian motorsport takes place, with the death of Emilio Materassi and 27 other spectators during the 1928 Italian Grand Prix. From 1929 to 1932, the race was held only on the oval section of the circuit. Unfortunately, however, in 1933, in the support race of the Italian Grand Prix, 3 other unfortunate drivers (Giuseppe Campari, Baconin Borzacchini, Stanislaw Czaykowski) died in accidents. From 1934 to 1948, several successive changes and modifications were made to the layout of the circuit in order to eliminate fatal accidents, as shown in the successive photographs below:

 

 

Between 1938 and 1939, the Monza underwent extensive repair and improvement, with the construction of new stands and entrances to the track, the laying of new asphalt, as well as the addition of two corners in the southern part of the track and the removal of the oval ring from the layout used. From 1939 to 1954, the layout for the Grand Prix was 6.3 kilometres long, as shown in the picture below.

 

Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1948, έγιναν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και επισκευής στη Monza, από φθορές που προήλθαν τόσο από τη χρήση που έκανε ο στρατός όσο και από την απουσία των εργασιών τακτικής συντήρησης, σε διάστημα μόλις 2 μηνών, με τη πίστα να είναι έτοιμη και να φιλοξενεί στις 17 Οκτωβρίου του 1948, ξανά, το Ιταλικό Grand Prix.

 

Η Monza στη δεκαετία του ’50 και του ’60

In 1954, work began again in order to change (yes, again) the layout of the track and to make additional infrastructures to better accommodate both spectators and teams. Changes to the track layout followed, which consisted of two separate parts, the main track and the oval, which were 5.75 km and 4.25 km long respectively, with the possibility of being joined together to re-create the 10 km layout, as shown in the photographs.

Η Italian Automobile Club οργάνωσε τον Ιούνιο του 1957 και τον Ιούνιο του 1958, τον αγώνα “Race Of Two Worlds”, όπου για πρώτη φορά υπήρξε μία ευθεία αναμέτρηση των Indycar από τις ΗΠΑ με τα μονοθέσια της Formula 1 της Ευρώπης. Ο αγώνας είχε συνολική διάρκεια 189 γύρους ή 800 χιλιόμετρα, μοιρασμένα σε 3 heat-races των 63 γύρων έκαστο. Αξίζει να σημειωθεί πως το ανώμαλο οβάλ κομμάτι της πίστα δημιούργησε πολλές δυσκολίες στα αγωνιστικά των ευρωπαίων, με αποτέλεσμα και τις δύο χρονιές, ο συγκεκριμένος αγώνας να κερδηθεί από τα Indycar.

The FIA chose the 10-kilometre layout for the years 1955, 1956, 1960 and 1961 in the context of Formula 1, with Stirling Moss and Phil Hill (who became the first American driver to win a Formula 1 Grand Prix) on the first step of the podium. However, another accident in 1961 took place on the Monza circuit.

Όταν το μονοθέσιο του Wolfgang von Trips συγκρούστηκε με τη Lotus του Jim Clark, το μονοθέσιο του Trips εκτοξεύτηκε προς την εξέδρα των θεατών, παρασύροντας στο θάνατο, τόσο τον ίδιο όσο και 15 θεατές. Παρότι το συμβάν δεν έλαβε χώρα στο οβάλ ring της Monza, η Formula 1 περιορίστηκε στην ασφάλτινη χάραξη του σιρκουί, με το οβάλ να κάνει τη τελευταία του εμφάνιση στη ταινία “Grand Prix”. Μετά το Grand Prix του 1966 και άλλο ένα ατύχημα στα πλαίσια του αγώνα “1000 km Of Monza” το 1968, έγιναν επιπλέον προσθήκες δύο chicane προκειμένου να μειωθεί η ταχύτητα των αγωνιστικών.

Το 1969, το γνωστό banking του οβάλ χρησιμοποιήθηκε για μία τελευταία φορά στον αγώνα “1000 km Of Monza” πριν αυτός μεταφερθεί εξ’ ολοκλήρου στο ασφάλτινο circuit. Πλέον, χρησιμοποιείται μία φορά το χρόνο στο “Monza Rally”, ενώ το 2021, έπειτα από μισό και πλέον αιώνα, αποτέλεσε μέρος διαδρομής αγωνιστικού θεσμού διοργανωμένο από την FIA.

 

From 1970 to today

Καθώς η τεχνολογία και η αεροδυναμική εξελίσσονταν από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, αλλά και με διάφορες επιφυλάξεις και μέτρα βελτίωσης της ασφάλειας στις πίστες να έχουν αρχίσει να λαμβάνονται από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα από τους θανάτους των Ayrton Senna και Roland Ratzenberg, η Monza δέχτηκε ξανά αλλεπάλληλες αλλαγές στη χάραξη της προκειμένου να έλθει στη μορφή που έχει σήμερα. Παρακάτω, απεικονίζονται οι διαδοχικές αλλαγές στη χάραξη της πίστας από το 1972 μέχρι και στη τελική της, σήμερα (η οποία παραμένει από το 2000 και έπειτα) :

 

Ride at Monza, with the fastest ever