Urheberrecht: Eduardo Lopes, Flickr
To Plymouth Road Runner, είναι ένα απο εκείνα τα “unicorn” αυτοκίνητα, που έχουν μεγάλη ιστορία στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αλλά στην Ευρώπη είναι σχετικά άγνωστα. Το Road Runner, παρουσιάστηκε απο τη Plymouth το 1968, ως ένα mid-sized αυτοκίνητο, εστιασμένο στις επιδόσεις, σε μία εποχή που τα λιτά και προσιτά muscle car, άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο “φορτωμένα”, αλλά και ακριβά.
Μερικά χρόνια πριν, η Plymouth είχε πληρώσει 50.000 δολάρια στη Warner Bros – Seven Arts, προκειμένου να αποκτήσει το δικαίωμα χρήσης του ονόματος road runner και coyote, καθώς και τους χαρακτήρες απο το ομόνυμο cartoon. Επιπλέον, η Plymouth ξόδεψε 10.000 δολάρια, προκειμένου να εξελίξει μία κόρνα για το Road Runner, με το κλασσικό ήχο “beep beep”, που έκανε και στο cartoon ο road runner.
Τα πρώτα αυτοκίνητα της χρονιάς του 1968, ήταν διαθέσιμα μόνο ως δίπορτα coupe (με κεντρική κολώνα, ανάμεσα στα εμπρός και πίσω παράθυρα), με ένα μοντέλο “hardtop” να παρουσιάζεται λίγο αργότερα, στο οποίο απουσίαζε η κεντρική κολώνα.
Der Road Runner der ersten Generation basierte auf dem Plymouth Belvedere, während die luxuriösere GTX-Version auf dem Sports Satellite basierte, mit einem leicht veränderten Kühlergrill und Rückleuchten.
Το εσωτερικό του ήταν “Σπαρτιατικό”, με ένα απλό bench κάθισμα στο εμπρός μέρος, επενδυμένο σε βινύλιο, με τα αρχικά αυτοκίνητα, να μην έχουν καν μοκέτα. Στα εξτρά, υπήρχε η δυνατότητα επιλογής μεταξύ άλλων, υδραυλική υποβοήθηση τιμονιού, εμπρός φρένα με δισκόπλακες αντί ταμπούρων, ραδιόφωνο AM, air condition (εκτός της έκδοσης 426 Hemi) και αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Στα αυτοκίνητα με το μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων, ο επιλογέας ήταν στο πάτωμα, με μόνο ένα λαστιχένιο boot, χωρίς κεντρική κονσόλα, για να χωράει το bench κάθισμα.
Der Hauptmotor war ein Road Runner-exklusiver 6,3-Liter-V8 mit 4-Fass-Vergasern von Carter, der 340 PS und 576 Nm Drehmoment leistete. Der Motor wurde mit den Nockenwellen des 440 Super Commando ausgestattet und eine leichte Erhöhung der Verdichtung um 0,25 gab dem Road Runner Motor eine etwas höhere Leistung. Die klimatisierten Fahrzeuge wurden jedoch mit der Version ohne die 440er Nockenwellen ausgestattet, da diese nicht genügend Unterdruck erzeugten, um die Klimaanlage richtig funktionieren zu lassen. Dieser Motor hatte das gleiche Drehmoment, aber 10 PS weniger. Für 714 Dollar gab es jedoch auch die Option des 7-Liter-Hemi mit einer Leistung von 430 PS und einem Drehmoment von 665 Nm. Von den Extras, die jeden einzelnen Cent wert sind.
Der Road Runner war serienmäßig mit einem 4-Gang-Schaltgetriebe mit Bodenschaltung ausgestattet, optional gab es auch ein 3-Gang-TorqueFlite-Automatikgetriebe.
Η Plymouth, προσδοκούσε να πουλήσει 20.000 αυτοκίνητα για το 1968, με τις συνολικές παραγγελίες ωστόσο να ανέρχονται στις 45.000 ! Ο συγκεκριμένος αριθμός, έκανε το Road Runner το τρίτο πιο εμπορικό αυτοκίνητο της χρονιάς, μετά τα Pontiac GTO και Chevrolet SS-396 Chevelle. Η μεγάλη επιτυχία του Road Runner, ώθησε τη Dodge, να βάλει στη παραγωγή το “ξαδερφάκι” του Road Runner, το Super Bee.
1969 erhält der Road Runner neue Logos, geringfügige Änderungen am Kühlergrill und an den Rückleuchten sowie die Option der Schalensitze. Außerdem gab es die Möglichkeit, sie als Cabrio zu kaufen. 2128 Fahrzeuge wurden als Cabrio verkauft, alle mit dem 6,3-Liter-V8, bis auf 10, die den 7-Liter-Hemi hatten.
Urheberrecht: Bill McChesney, Flickr
Το ’69, παρουσιάστηκε επίσης ένα νεο εξτρά, το “Air Grabber” der die Einlässe der Motorhaube durch einen Kanal im Inneren verband und den Luftstrom zum Filter umleitete, der auf seinem Deckel einen Aufkleber mit der Aufschrift “Coyote Duster”. Dieses System verfügte über Klappen, die der Fahrer mit einem Hebel unter dem Armaturenbrett öffnen und schließen konnte, um zu entscheiden, ob die Luft in den Motorraum oder in den Ansaugtrakt strömte.
In der ersten Jahreshälfte waren der 6.3 und der Hemi die einzigen beiden Motoren, die zur Auswahl standen. In der zweiten Hälfte kam der Motor A12 440 hinzu, der 395 PS und ein Drehmoment von 665 Nm lieferte (wie der Hemi, nur bei niedrigeren Drehzahlen).
Der Road Runner, gewählt von Motor Trend “Αυτοκίνητο της Χρονιάς”Mit einem Gesamtabsatz von 81.125 Fahrzeugen in den USA und weiteren 3.295 in Kanada und anderen Ländern.
Το μοντέλο του 1970, έφερε πολλές αλλαγές στο λιτό μοντέλο του 1968 & 1969. Νέα εμπρός γρύλια, το bench κάθισμα εμπρός ήταν επενδυμένο σε βινύλιο και ύφασμα, νέο καπό, νέα εμπρός φτερά, νέα πίσω φτερά (με διακοσμητικά – μη λειτουργικά scoops), καθώς και νέα single piston Kelsey-Hayes φρένα στο εμπρός μέρος. Επιπλέον, διαφοροποιήθηκε και η λειτουργία του LuftgreiferMit der vorderen Lufthutze, die nun mittels eines Schalters angehoben und abgesenkt werden konnte, wurde die Öffnung und damit die Menge der in den Ansaugtrakt eintretenden Luft vergrößert oder verkleinert.
Die Motoren blieben unverändert, der einzige Unterschied bestand im Getriebe: Eine 3-Gang-Hochleistungs-Automatik gehörte nun zur Serienausstattung, während die TorqueFlite 3-Gang-Automatik und das 4-Gang-Schaltgetriebe als Sonderausstattung erhältlich waren.
1970 war das zweite und letzte Jahr, in dem der Road Runner als Cabriolet angeboten wurde, da die Zahl der Bestellungen zu gering war, um seine weitere Verfügbarkeit zu rechtfertigen. Darüber hinaus erhielt der Road Runner bei den Extras die Option von Schalensitzen, jetzt mit Kopfstütze.
Die 1970er Jahre waren jedoch ein schlechtes Jahr für den Road Runner und alle großvolumigen Muscle Cars im Allgemeinen, da eine neue Preispolitik der Versicherungsgesellschaften die Prämien stark ansteigen ließ, was zu einem Rückgang der Verkaufszahlen um 50% führte. Darüber hinaus hat die Einführung des Duster 340, eines noch sparsameren Modells mit niedrigeren Prämien und ähnlicher Leistung, den bis dato sehr erfolgreichen Road Runner in den Schatten gestellt.
Der Superbird war die Idee von Chrysler, um Petty Engineering für die NASCAR-Saison 1970 in sein eigenes Team zurückzuholen. Diese Rückkehr sowie die Vorgabe der NASCAR-Organisatoren, dass für jeden Händler, den jeder Hersteller hatte, mindestens ein Straßenauto gebaut werden musste, führte zur Produktion des Superbird von 1935.
Το νέο εμπρός μέρος, το οποίο είχε ως βάση τα εμπρός φτερά, πρόσθεσε 48.3 εκατοστά στο μήκος του Road Runner, ενώ η 2 ποδιών ψηλή αεροτομή στο πίσω μέρος, υπήρχε, όπως αποδείχτηκε, για πρακτικούς και όχι λειτουργικούς λόγους, μίας και η θεωρία περί “καθαρού” αέρα, επαρκούσε αν η αεροτομή ήταν στο ύψος της οροφής του αυτοκινήτου, πράγμα που δεν θα επέτρεπε όμως το πορτμπαγκαζ να ανοίξει πλήρως. Η αεροτομή δεν ήταν σχεδόν λειτουργική σε ταχύτητες αυτοκινητόδρομου, παρά μόνο σε ταχύτητες πίστας, που ανέρχονταν περίπου στα 240 χιλιόμετρα / ώρα.
Λόγω της “χλιαρής” απήχησης που είχε στην αγορά, κάποιοι έμποροι αφαίρεσαν το διαφοροποιημένο εμπρός μέρος και τη πίσω αεροτομή απο τα Superbird, προσπαθόντας να τα πουλήσουν ως κοινά Road Runner. H χαμηλή απήχηση στην αγορά, ήταν και ο λόγος για τον οποίο το Superbird πωλήθηκε μόνο για ένα έτος.
1971, in seiner zweiten Generation, wurde das Design des Road Runner radikal verändert. Seine Coupé-Karosserie erhielt ein stärker gewölbtes Design, wodurch er aerodynamischer und damit bei hohen Geschwindigkeiten stabiler wurde.
Bezeichnenderweise erhielt der Road Runner, den Designtrends der Zeit folgend, eine stumpfwinklige Windschutzscheibe sowie Scheinwerfer und Kühlergrill, die etwas weiter hinten positioniert waren und dem Auge mehr Tiefe verliehen.
Für den Innenraum konnten nun elektrisch verstellbare Sitze, dicke Teppichböden, eine Klimaanlage und eine Servolenkung (nicht für Hemi-Fahrzeuge erhältlich) bestellt werden. Außerdem wurde der Innenraum mit mehr schalldämmendem Material ausgestattet.
Στο κομμάτι των κινητήρων, εμφανίζεται ένας 5.6 λίτρων V8 (ο 340) καθώς και μία detuned εκδοχή του 6.3 λίτρων 383. Αυτό είχε ως όφελος, τα Road Runner με αυτό το κινητήρα, να γλυτώνουν τα premium στα ασφάλιστρα, μειώνοντας σημαντικά το κόστος της ασφάλισης τους. Επίσης, ο 383 κινητήρας, μπορούσε πλέον να λειτουργήσει και με απλή βενζίνη, αντί premium. Τέλος ο 440 “Six pack” sowie der Hemi werden für das letzte Handelsjahr als Option erhältlich sein.
Das Modell von 1972 brachte geringfügige Designänderungen mit sich, wie z.B. die Frontleuchten, die nun leicht umgestaltet waren, um sich dem neuen Frontdesign anzupassen, die seitlichen Begrenzungsleuchten waren nun hervorstehend und die Rückleuchten hatten eine dicke Gummikontur als Teil des neuen Designs.
Οι μεγαλύτερες αλλαγές επήλθαν ωστόσο για άλλη μία φορά στους κινητήρες, λόγω των νέων κανονισμών για τις εκπομπές ρύπων. Ο 383 big block V8, αντικαθίσταται απο τον 400CID V8, ο οποίος είχε και μία high performance εκδοχή (με 4 barrel καρμπυρατέρ, άλλο εκκεντροφόρο και διπλές απολήξεις εξάτμισης). Επιπλέον, προστέθηκε στη γκάμα ένας small block 340CID κινητήρας. Ήταν επίσης η τελευταία χρονιά, που το μηχανικό 4 σέσεων κιβώτιο μπορούσε να συνδυαστεί με οποινδήποτε απο τους 3 κινητήρες.
Aufgrund dieser Änderungen wurde die Kompression in den Motoren verringert (damit sie mit Benzin mit weniger oder gar keinem Blei betrieben werden konnten), wodurch ihr Wirkungsgrad ebenfalls sank und die Leistung immer geringer wurde.
Die Modelle von 1973 und 1974 hatten wieder eine eckigere Form, die näher an den 4-türigen Modellen von 1971 und 1972 lag. Darüber hinaus gab es für den Innenraum als Extras elektrische Sitze und Fensterheber sowie dickere Teppiche und Sitzbezüge. Außerdem entwickelt sich der Road Runner immer mehr zu einem Luxuskreuzer und nicht mehr zu einem Muscle Car.
O νέος σχεδιασμός καθώς και ο πιο πολυτελής και “ταξιδιάρικος” χαρακτήρας του Road Runner, βοήθησαν να αυξηθούν οι πωλήσεις κατά 40%, σε σχέση με το 1972. Πλέον όμως, χάθηκε ο sport χαρακτήρας του, με αυτό να είναι εμφανές απο τις δοκιμές επιδόσεων, με το χρόνο στο 400ρι να είναι πλέον στα high 15s’ και τη ταχύτητα να είναι μετα βίας λίγο πάνω απο τα 200 χιλιόμετρα / ώρα. Η muscle car μεριά του Road Runner, έσβησε.
Die dritte und letzte Generation des Road Runner, die 1975 debütierte, basierte auf dem neuen Plymouth-Modell, dem Fury. Wie der Fury konnte auch der Road Runner mit einer Luxuslimousine, elektrischen Sitzen und Fenstern sowie einer Reihe von Zusatzoptionen bestellt werden, was ihn eher zu einem Cruiser als zu einem Muscle Car machte. Der Road Runner trug einen geschwärzten Kühlergrill und markante Seitenaufkleber, die ihn vom Fury unterschieden. Motoroptionen in der dritten Generation waren alle V8-Motoren, der :
Σε μία δοκιμή του Car and Driver, με ένα Road Runner των 235 ίππων, το περιοδικό μέτρησε το 400ρι στα, πλέον για τα καλά, ξεπερασμένα 16 δευτερόλεπτα και τη ταχύτητα “εξόδου” στα 195 χιλιόμετρα / ώρα.
Jetzt war die einzige Option das 3-Gang-TorqueFlite-Automatikgetriebe, wobei die leistungsstärkeren 360er und 400er die Option eines Einzelachsgetriebes mit 3,21 hatten.
Plymouths stärkster Motor, der 440er (7,2 l), war ausschließlich für den Road Runner-Patrouillenwagen erhältlich, obwohl auch einige Zivilisten auf Sonderbestellung im Werk unter dem Code A38 (Police Package) gebaut wurden. Der 440er-Motor hatte eine Leistung von 255 PS.
Von den nur 7.183 Road Runnern, die 1975 gebaut wurden, war der 50% derjenige mit dem 145-PS-Standardmotor.
Ab 1976 hörte der Name Road Runner auf, als Modell zu existieren, und wurde zu einem Abziehbild auf dem Plymouth Volare, bis er 1980 aus dem Programm genommen und in die Geschichtsbücher aufgenommen wurde.
Το Road Runner είναι απο τα πλέον διαχρονικά και iconic muscle car. Για την εποχή του, ήταν μία προσπάθεια διατήρησης του “ανόθευτου” muscle car, αν και αυτό στη πορεία κατέληξε περισσότερο άνετο, πολυτελός και cruiser, παρά Σπαρτιατικό και καθαρόαιμο. Όπως είπε και ο Γιώργος ο Καραγιάννης, η εμπειρία οδήγησης ενός Road Runner, συνοψίζεται κάπως έτσι : ” Σαν να σου έριξαν κλωτσιά στην πλάτη. Ο,τι πιο τρομακτικό έχω πιάσει στα χέρια μου. Τρομακτική δύναμη, φοβερά βίαιο αυτοκίνητο. Δε γίνεται να το οδηγήσεις και να μη φοβηθείς για τη ζωή σου ” .
Η Volvo Saracakis θα είναι Μεγάλος Χορηγός του Διεθνούς Meeting άλματος εις μήκος Tsatoumas Street…
Το Ford Puma εξακολουθεί να αποτελεί στη χώρα μας την κορυφαία επιλογή στην κατηγορία των…
Καλημέρα αγαπητοί ακροατές και καλώς ήρθατε στο τρίτο TSF1 Podcast για τη σεζόν 2024 του…
Η Τουρκία βρίσκεται σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις με τις κινεζικές αυτοκινητοβιομηχανίες BYD και Chery για επενδύσεις…
Η VW εγκατέλειψε τις συνομιλίες με τη Renault για την από κοινού ανάπτυξη μιας προσιτής…
DS Automobiles kündigt das neue "Premium Upgrade"-Programm an, das Enthusiasten die Möglichkeit gibt,...