Copyright: Patrick Ernzen, Flickr
Der Jaguar E-Type ist sowohl in der Automobilgeschichte als auch in der Kunst ein echter Meilenstein. Er ist eines der wenigen Autos, die nicht nur in der Geschichte des Herstellers und der Automobilgeschichte eine wichtige Rolle spielten, sondern auch in anderen Bereichen, wie im Fall des E-Type in der Kunst.
Die Kombination aus attraktivem Design, hoher Leistung und einem für die damalige Zeit attraktiven Preis machte ihn zu einem Meilenstein in der Automobilgeschichte.
Το design της έχει μείνει διαχρονικό στο πέρασμα του χρόνου, με πολλές μεγάλες προσωπικότητες του χώρου να το αναγνωρίζουν. Ο Enzo Ferrari, όταν παρουσιάστηκε το 1961, είχε πει πως είναι ” Το ομορφότερο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε ποτέ “. Έχει επίσης λάβει κατ’ επανάληψη την 1η θέση σε διάφορα άρθρα με θέμα τα ωραιότερα αυτοκίνητα μέχρι σήμερα.
Nach dem erfolgreichen Rennen in Le Mans in den 1950er Jahren beschloss Jaguar, einen Straßenwagen auf der Grundlage des erfolgreichen Rennwagens D-Type zu bauen, der den damaligen Sportwagen XK150 ersetzen sollte.
Der erste E-Type-Prototyp, der E1A, zeichnete sich durch eine Monocoque-Konstruktion, die Jaguar-Einzelradaufhängung und den charakteristischen XK-Motor aus, wurde aber nie der Öffentlichkeit vorgestellt. Er wurde von Jaguar ausschließlich für Entwicklungstests verwendet und dann zurückgezogen.
Der zweite E-Type-Prototyp war im Gegensatz zum ersten auf einem Metallchassis mit einer Aluminiumkarosserie aufgebaut. Der Wagen wurde als Rennwagen gebaut, da Jaguar der Meinung war, dass dies eine bessere Möglichkeit sei, ihn zu testen. Der E2A hatte eine 3-Liter-Version des XK-Motors und war mit einer Lucas-Einspritzanlage ausgestattet.
Nach dem 24-Stunden-Rennen von Le Mans wurde der Wagen aus dem aktiven Dienst genommen und in die USA geschickt, wo er vom Jaguar-Kunden Briggs Cunningham gefahren wurde. 1961 kehrte dieser Wagen nach England zurück und wurde als Test- und Entwicklungsfahrzeug eingesetzt. Der Jaguar ging in den Besitz des Leiters der Abteilung über, die Privatfahrer bei Jaguar-Rennen unterstützte, Roger Woodley, unter der Bedingung, dass er keine Rennen fuhr. Obwohl er ebenfalls ausgemustert werden sollte, blieb er schließlich bis 2008 im Besitz der Familie Woodley, als er von seiner Frau bei der Bonham's-Auktion in Quail während der Monterey Car Week für 4.957.000 Dollar verkauft wurde.
Im September 2017 stellte Jaguar einen ebenfalls elektrischen, emissionsfreien E-Type vor. Es handelte sich um einen Roadster der Serie 1.5 aus dem Jahr 1968, der mit einer 40-kWh-Batterie im Motorraum ausgestattet war, die ihm eine Reichweite von 270 km bei voller Ladung ermöglichte. Der Motor wurde an der Stelle platziert, an der sich ursprünglich das Getriebe befand, und was die Leistung betrifft, so benötigt dieser besondere E-Type nur 5,5 Sekunden für den Sprint von 0 auf 100.
Im August 2018 kündigte Jaguar an, dass es ab Sommer 2020 ebenfalls elektrische E-Type-Fahrzeuge zu kaufen geben wird.
Die Serie 1, die im März 1961 eingeführt wurde, war ursprünglich nur für den Export in andere Märkte, wie die USA, vorgesehen. Der Start im Inland erfolgte 4 Monate später, im Juli 1961.
Der E-Type verwendete die 3,8-Liter-Version des Reihen-6-Zylinder-Motors des XK6, der aus dem XK150S stammte, mit Dreifach-SU-Vergasern. Die ursprünglichen Fahrzeuge waren sogar mit äußeren Motorhaubenverschlüssen ausgestattet. Da diese jedoch nur mit einem Spezialwerkzeug zu öffnen waren, wurden sie ersetzt und innen angebracht. Außerdem hatte der erste E-Type ein Flachboden-Design, das später durch das konventionelle Design ersetzt wurde. Die spezifischen Original-E-Type, sind sehr wenige in der Zahl und mehrere teurer.
Nachdem die Entriegelungshebel für die Motorhaube nach innen verlegt und der Boden neu gestaltet worden war, um mehr Platz zu schaffen, nahm Jaguar im Oktober 1964 eine Änderung am Motor des E-Type vor und vergrößerte seinen Hubraum von 3,8 auf 4,2 Liter.
Der 4,2-Liter-Motor hatte die gleiche Leistung, nämlich 265 PS, verfügte aber über ein um 101T2T höheres Drehmoment als der 3,8-Liter-Motor (von 325Nm auf 385Nm). Auch die Höchstgeschwindigkeit ist mit 240 km/h und der Sprint von 0 auf 100 in 6,4 Sekunden gleich geblieben. Außerdem lag die Spitzenleistung nun bei 5400 Umdrehungen pro Minute statt bei 5500 Umdrehungen pro Minute wie beim 3.8, was dem E-Type mehr Leistung bei niedrigen und mittleren Drehzahlen verlieh.
Der Motorblock des neuen Motors wurde komplett neu konstruiert, mit einer größeren Länge (um die 5 mm breiteren Kolben aufzunehmen), und die Nockenwelle war ebenfalls neu, um zu den neuen Lagern zu passen. Weitere mechanische Änderungen betrafen eine neue Lichtmaschine und einen elektrischen Lüfter für den Kühler.
Alle E-Type-Modelle hatten eine unabhängige Schraubenfederung mit Stabilisatoren an der Hinterachse. Außerdem verfügte Jaguar bereits ab dem XK150 von 1958 über Scheibenbremsen vorne und hinten, wodurch er der Konkurrenz in puncto Verzögerungsleistung weit überlegen war.
Der E-Type der Serie 1 ist leicht an den abgedeckten Scheinwerfern (bis 1967), dem kleinen Kühlergrill an der Front und den Blinkern sowie den Rückleuchten über der Stoßstange und dem doppelten Auspuff in der Mitte unterhalb der Plakette zu erkennen.
Τα 3.8 λίτρων αυτοκίνητα, είχαν δερμάτινα bucket καθίσματα, ταμπλό και κεντρική κονσόλα με αλουμινένιο διάκοσμο (η οποία άλλαξε σε δέρμα και βινύλιο απο το 1963 και μετά) και ένα Moss μηχανικό 4 σχέσεων κιβώτιο ταχυτήτων, χωρίς συγχρονιζέ γρανάζια για τη 1η σχέση. Τα 4.2 λίτρων αυτοκίνητα, είχαν πιο άνετα καθίσματα, αναβαθμισμένο σύστημα πέδησης και ηλεκτρικών και ένα all-synchronised 4ρι κιβώτιο ταχυτήτων. Τα 4.2 λίτρων αυτοκίνητα, έχουν στο πίσω μέρος ένα badge που αναγράφει ” Jaguar 4.2 Liter E-Type ” ενώ τα 3.8 φέρουν ένα απλό badge της Jaguar. Στα εξτρά, υπήρχε η δυνατότητα επιλογής ακτινωτών ζαντών σε χρώμιο και μεταλλική οροφή για την Roadster.
1966 kam eine 2+2-Version im Fastback-Coupé-Design hinzu, bei der der E-Type 23 cm länger war und eine andere Dachneigung hatte. Er war auch das einzige Modell der 1er-Reihe, das optional mit einem Automatikgetriebe (3-Gang) ausgestattet war. Das Standard-Coupé und der Roadster blieben Zweisitzer.
Μία σε πολλούς άγνωστη εκδοχή της Series 1, πριν την μετάβαση στην Series 1.5 που θα αναφερθούμε παρακάτω, ήταν η “Series 1.25”. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν μεταξύ Ιανουαρίου 1967 και Ιουλίου 1968, με τη μοναδική τους διαφορά να είναι στα φωτιστικά σώματα του εμπρός μέρους τα οποία ήταν μήκους 14.3 εκατοστών αντί 16, που ήταν στην “Series 1.5”.
Επίσημα, δεν υπήρξε ποτέ “Series 1.5” κατά την ίδια τη Jaguar, ωστόσο είναι μία ονομασία που δόθηκε και κατωχυρώθηκε απο το E-Type Owners Club της Αγγλίας και έπειτα απο ολο το χώρο. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των Series 1 (1961-1967) και Series 1.5 (1968) αυτοκινήτων, ήταν η μείωση των καρμπυρατέρ απο 3 σε 2, με την απόδοση να μειώνεται απο τους 265 στους 245 ίππους και την ροπή απο τα 285 στα 265Nm.
Aufgrund neuer Vorschriften in den USA waren neben den Änderungen am Motor und den Frontscheinwerfern ohne Abdeckungen vor allem die veränderten Schalter im Innenraum (sie waren aus schwarzem Plastik statt aus Chrom), die bereits erwähnte Änderung der Vergaser (2 Zenith-Stromber wurden anstelle der 3 SU eingebaut) für die US-Modelle und eine schwarze Abdeckung am Motorkopf anstelle der zuvor vorhandenen polierten Abdeckung die auffälligsten der verschiedenen Änderungen.
Σταδιακά, άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερα στοιχεία της Series 2, δημιουργόντας την σειρά 1.5, σχεδιαστικά όμως πάντα απαράλλακτη. Ένα χαρακτηριστικό που συχνά περνά απαρατήρητο, ήταν η αλλαγή στο μπουλόνι των τροχών. Οι πρώτες E-Type, έφεραν το κλασσικό κεντρικό “knock-off” μπουλόνι με τα 2 “φτερά”. Καθώς όμως ο συγκεκριμένος σχεδιασμός απαγορεύτηκε στην Αμερική απο το 1968 και έπειτα, τοποθετήθηκε ένα εξάγωνο μπουλόνι με έναν αντάπτορα που έφερε το κάθε αυτοκίνητο, το οποίο υιοθετούσε την ίδια λογική τοποθέτησης και αφαίρεσης, απλά αντί το χτύπημα να γίνεται απευθείας στο μπουλόνι, γινόταν μέσω του αντάπτορας. Αξίζει να αναφέρουμε πως κάθε E-Type είχε από το εργοστάσιο ένα χάλκινο σφυρί, προκειμένου σε κάθε ανεφοδιασμό καυσίμου, να μπορεί κανείς να σφύξει το κεντρικό μπουλόνι. Αυτοί οι Αμερικανοί και οι βλακείες τους…
Dieses Design wurde in den E-Type der Serien 2 und 3 übernommen.
Η παραγωγή της “Series 1” E-Type σε αριθμούς :
Με την έλευση της “Series 2”, επίλθε μία πλυθώρα αλλαγών, τόσο σχεδιαστικά, όσο και μηχανικά, κυρίως λόγο των νέων νομοθεσιών στις ΗΠΑ. Το κύριο χαρακτηριστικό της Series 2, είναι η απουσία του καλύματος των φώτων, χαρακτηριστικό που επηρέασε και άλλα αυτοκίνητα που εισάγωνταν στις ΗΠΑ απο την Ευρώπη, όπως το Citroen DS. Εν αντιθέση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, οι αλλαγές αυτές επηρέασαν όλες τις E-Type, ασχέτως για το ποια αγορά προορίζονταν το αυτοκίνητο.
Άλλα χαρακτηριστικά σχεδιαστικά διαφοροποιημένα στοιχεία, είναι ο νέος wrap-around πίσω προφυλακτήρας, τα μεγαλύτερα και επανατοποθετημένα εμπρός φλας και πίσω φώτα, πλέον κάτω απο τους προφυλακτήρες και το νέο μεγαλύτερο “στόμα” της E-Type, με δύο πλέον ηλεκτρικούς ανεμιστήρες για τη ψύξη του ψυγείου της. Επιπλέον, στο εσωτερικό, οι toggle διακόπτες προερχόμενοι απο τη Series 1, αντικαταστάθηκαν με πλαστικούς (για λόγους υγείας, λόγω της αλλαγής του υλικού απο το οποίο ήταν κατασκευασμένοι).
Ενα σύστημα κλειδώματος με συνδυασμό και μίζα, ήταν επίσης αλλαγές που επίλθαν, με τη κλασσική μίζα, να είναι μέρος της απώλειας του χαρακτήρα. Άλλη η χάρη να γυρνάς το κλειδί, αλλά η εκκίνηση του κινητήρα αυτή καθ’ αυτή να γίνεται πιέζοντας το κουμπί εκκίνησης. Μία ακόμη αλλαγή, ήταν η τοποθέτηση μίας κολώνας τιμονίου με τμήμα θραύσης, προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού σε περίπτωση ατυχήματος.
Auch die Sitze änderten sich: Die neuen Modelle hatten nun Kopfstützen, um die 1969 in den USA verabschiedete Gesetzgebung zu erfüllen, die diese für alle Neuwagen vorschrieb. Außerdem ging, wie bereits erwähnt, durch die Änderung der Schalter im Innenraum aus Gründen des Arbeitsschutzes in den USA auch die Symmetrie der Kippschalter am Armaturenbrett verloren.
Der erste Unterschied am Motor fällt sofort auf, denn die glatte, polierte Kopfabdeckung ist nun eine rauere, schwarz lackierte Abdeckung. Außerdem hatten die US-Modelle nicht mehr 2 statt 3 Vergaser, was zu einem Verlust von 20 PS und etwa 50 Nm Drehmoment führte.
Als Extras waren eine hydraulische Unterstützung und eine Klimaanlage verfügbar.
Produktion der Serie 2 in Zahlen:
Η “Series 3”, ήταν η τρίτη και τελευταία σειρά της E-Type. Παρουσιάστηκε το 1971, με ένα νέο V12 κινητήρα, χωρητικότητας 5.3 λίτρων, αναβαθμισμένο σύστημα πέδησης και πλέον με το υδραυλικό τιμόνι στο βασικό της εξοπλισμό. Προαιρετικά, υπήρχε ως επιλογή ένα αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων.
Der Motor wurde ursprünglich für das 24-Stunden-Rennen von Le Mans entwickelt, verfügte über 4 Zenith-Vergaser und leistete 272 PS, eine Leistung, die im Laufe der Jahre reduziert wurde. Mit mehr Drehmoment zusätzlich zu den Pferdestärken war der E-Type nun in der Lage, den Sprint von 0 auf 100 in unter 7 Sekunden zu absolvieren.
Eine weitere Änderung war die Abschaffung der Coupe-Karosserie, so dass nur noch der 2+2 und der Roadster zur Verfügung standen.
Der neue, längere Radstand hat das Platzangebot im Innenraum in alle Richtungen vergrößert. Die Serie 3 zeichnet sich durch ausgestellte Kotflügel, einen Kühlergrill, breitere Reifen und eine Plakette am Heck aus, die auf die 12-Zylinder-Version hinweist.
Υπήρξαν και μερικές, ελάχιστες, 6κύλινδρες Series 3 E-Type, οι οποίες ωστόσο λόγω της αμιδρής ζήτησης που είχαν, σύντομα αποσύρθηκαν απο τη παραγωγή.
Η Series 3 σε αριθμούς :
Δύο περιορισμένες εκδόσεις της E-Type, έχουν κατασκευαστεί, η Low Drag Coupe και η Lightweight E-Type, με σκοπό τις δοκιμές και τη συμμετοχή τους σε αγώνες.
Λίγο μετά την παρουσίαση της E-Type, η διοίκηση της εταιρείας, ήθελε να δει τι δυαντότητες έχει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ως αγωνιστικό. Μία E-Type κατασκευάστηκε για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Με άλλη κλίση σε παρμπρίζ και οροφή, perspex παράθυρα (μόνο το παρμπρίζ έμεινε κανονικό γυαλί), κολλημένο πίσω πορτμπαγκάζ, αλουμινένιο πλαίσιο και ένα κινητήρα απο τις αγωνιστικές D-Type, γέννησαν την Low Drag Coupe.
Το μοναδικό αυτό αυτοκίνητο, βγήκε απο το εργοστάσιο το 1962, αλλά πωλήθηκε ένα χρόνο μετά στον οδηγό αγώνων της Jaguar, Dick Protheroe και έκτοτε έχει αλλάξει ένα μεγάλο αριθμό κατόχων, και στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Η ειρωνεία είναι πως δεν συμμετείχε ποτέ σε κανέναν απολύτως αγώνα.
Ο εισαγωγέας και διανομέας της Jaguar στη Γερμανία, Peter Lindner, έστειλε για μετατροπή στο εργοστάσιο της δική του Lightweight προκειμένου να μετατραπεί σε Low Drag Coupe, με σκοπό να συμμετάσχει στη κατηγορία GT Class του Le Mans, πράγμα που και έκανε με μεγάλη επιτυχία απέναντι στη πανίσχυρη 250 GTO, όμως εγκατέλειψε λόγω μηχανικών προβλημάτων. Αργότερα, ο Lindner σκοτώθηκε σε αγώνα, με την Lightweight του να διαλύεται και να ανακατασκευάζεται πρόσφατα απο την ίδια τη Jaguar.
Κατά μία έννοια, η Lightweight ήταν μία εξέλιξη της Low Drag Coupe. Μόλις 12 κατασκευάστηκαν αρχικά, συν 2 επιπλέον σώματα. Η εκτενής χρήση αλουμινίου σε διάφορα εξαρτήματα, ο ειδικά επανασχεδιασμένος και βελτιώμένος 3.8 λίτρων εν-σειρά 6κύλινδρος κινητήρας της, με απόδοση πλέον στους 300 αντί 265 ίππους, τροφοδοτούμενος απο 3 45DCO3 καρμπυρατέρ της Weber, με μηχανική τροφοδοσία καυσίμου απο τη Lucas, γέννησαν την Lightweight E-Type.
H Lightweight ήταν αρχικά διαθέσιμη με ένα πιο κοντό 4ρι κιβώτιο της συμβατικής E-Type και έπειτα με ένα νέο 5ρι μηχανικό της ZF.
Παρόλο που συμμετείχε σε μεγάλους αγώνες, όπως οι 24 Ώρες του Le Mans και οι 12 Ώρες του Sebring, η Lightweight E-Type δεν κατάφερε να καερδίσει κάποιον απο αυτούς. Ήταν ωστόσο άκρως επιτυχημένη στα χέρια ιδιωτών, που συμμετείχαν σε μικρότερες κατηγορίες αγώνων, στο πέρασμα των χρόνων.
Στις 14 Μαϊου του 2014, η Jaguar Heritage Business, ανακοίνωσε πως θα κατασκευάσει τις “εναπομείνουσες” 6 Lightweight, μίας και το αρχικό πλάνο ήταν να κατασκευαστούν 18 αυτοκίνητα, αντί 12 που κατασκευάστηκαν τότε.
Φυσικά, τηρήθηκε σειρά προτεραιότητας, με τη Jaguar να τα προσφέρει στους συλλέκτες της που έχουν συλλογές κυρίως με αγωνιστικά μοντέλα της και συμμετέχουν με αυτά σε αγώνες ιστορικών αυτοκινήτων.
Copyright: Patrick Ernzen, Flickr
H E-Type είναι κατά πολλούς, ίσως το ομορφότερο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε ποτέ. Είχε ένα design πολύ διαφορετικό απο την εποχή της, τόσο σχεδιαστικά, όσο και μηχανικά, με το monocoque και τα εμπρός και πίσω υποπλαίσια που ενώνονται με αυτό.
Η Series 1 της φωτογραφίας, είναι μία Roadster 4.2 του 1966, φωτογραφημένη απο τον Patrick Ernzen (μπορείτε να δείτε την υπόλοιπη άκρως εντυπωσιακή δουλειά του στο Flickr πατώντας HIER).
Νομίζω, τα λόγια είναι περιττά. Θα κλείσω αφήνωντας απλά να απολαύσετε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες. Μέχρι την άλλη Κυριακή…
Η Jeep αποκαλύπτει το Avenger 4xe, με έξυπνο σύστημα τετρακίνησης, ένα αυτοκίνητο καινοτόμο, αποδοτικό και…
Η Jeep αποκαλύπτει επίσημα την πολυαναμενόμενη τετρακίνητη έκδοση του Avenger, το 4xe που θα ολοκληρώσει…
Τα ευρωπαϊκά Gigafactories για την κατασκευή μπαταριών ηλεκτρικών αυτοκινήτων βρίσκονται προ των πυλών, αποτελώντας μία…
Μετά τη συναρπαστική έναρξη της σεζόν στις αρχές Μαΐου στο ADAC Rallye Sulingen, οι ομάδες…
Το ανανεωμένο Jeep Compass MY24 είναι πλέον διαθέσιμο στη χώρα μας στην πολύ ανταγωνιστική τιμή…
Επιφυλακτική με την ολοκληρωτική μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση παραμένει η Lamborghini, με τον CEO της ιταλικής…