Nachdem die Ferrari 288 GTO, ακολούθησε το δεύτερο απο τα πέντε μέλη της “Big 5” της Ferrari, η θρυλική F40. H F40, ήταν πολύ πιο λιτή απο την 288, με μοναδικό κριτήριο, τη καλύτερη δυνατή οδηγική εμπειρία. Χωρίς πολλές ανέσεις και πολυτέλειες. Ήταν ότι πιο κοντινό υπήρχε σε αγωνιστικό, για το δρόμο, με μοναδική προσθήκη, το σύστημα κλιματισμού. Ήταν επίσης, το τελευταίο μοντέλο της εταιρείας που εξελίχθηκε και πήρε το τελικό ΟΚ, απο τον ίδιο τον Enzo Ferrari.
Ab 1984 begann das Ferrari-Rennteam mit der Entwicklung des 288 GTO Evoluzione, der an der FIA-Meisterschaft der Gruppe B teilnehmen sollte, die jedoch 1986 nach einigen schweren Unfällen eingestellt wurde. Ferrari hatte nun 5 288 GTO Evoluzione und keine Meisterschaft, an der es teilnehmen konnte. Enzo wollte jedoch ein letztes Auto als Hommage an sich selbst bauen, da er bereits alt war. Also setzte er das Evoluzione-Projekt fort, aus dem der F40 hervorging.
Η F40, ουσιαστικά, είναι μία 288 GTO Evoluzione, προσαρμοσμένη σε αυτοκίνητο δρόμου. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο, εκείνη την εποχή, κάποιοι είπαν προς πρόκειται για μία κυνική και κερδοσκοπική κίνηση απο τη μεριά της Ferrari, καθώς επρόκειτο για ένα πάρα πολύ ακριβό αυτοκίνητο, το οποίο δε πρόσφερε κάτι το αμάν καινοτόμο ή ξεχωριστό. Ως ανταπάντηση το τμήμα marketing της Ferrari είχε δηλώσει “Θέλαμε την F40 να είναι πάρα πολύ γρήγορη, sport στο μέγιστο βαθμό, σπαρτιατική. Οι πελάτες μας λέγανε πως τα αυτοκίνητα μας, είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ πολυτελή και άνετα. Η F40 είναι για τους πιο ενθουσιώδεις πελάτες μας, που δε θέλουν τίποτα άλλο, παρά το κορυφαίο. Δεν δημιουργήθηκε για να κοντράρει την 959. Δεν είναι “εργαστήριο” για τεχνολογικές καινοτομίες. Δεν είναι Star Wars αυτοκίνητο, όπως η Porsche. Και δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής (της 959), θα δημιουργούνταν όπως και να έχει”.
Die Karosserie des F40 wurde von Leonardo Fioravanti und Pietro Camardella von Pininfarina entworfen, unter der Aufsicht und Anleitung von Nicola Materazzi, dem Ferrari-Ingenieur, der alle mechanischen Teile des Fahrzeugs und auch die des 288 GTO Evoluzione entworfen hat, von dem der F40 viele Designelemente übernommen hat.
Der F40 ist mit einer aufgeladenen Version des V8-Doppelturbomotors des 288 GTO mit einem Hubraum von 2,9 Litern und einer Leistung von 478 PS bei 7000 U/min und einem Drehmoment von 577 Nm bei 4000 U/min ausgestattet. Das Getriebe ist ein 5-Gang-Schaltgetriebe. Es ist zu beachten, dass die Getriebeabstufung, die Drehmomentkurven und die Gesamtleistung des Motors von Fahrzeug zu Fahrzeug unterschiedlich sind. Bis 1990 war kein F40 mit Katalysatoren ausgestattet, bis die USA diese vorschrieben. Seitdem sind alle F40 mit Katalysatoren ausgestattet, unabhängig von dem Markt, für den sie bestimmt sind.
Ihr charakteristischer Auspuff mit drei Auslässen verwendet die beiden äußeren für die Abgase (den linken für den linken Teil des V und den rechten für den rechten), während der mittlere für die Abgase aus dem Wastegate bestimmt ist.
Das Aufhängungssystem ähnelte dem der Doppelschwinge der 288, aber alle einzelnen Komponenten wurden verbessert. Aufgrund der sehr geringen Höhe über der Straße boten einige der späteren Modelle die Möglichkeit, die Höhe leicht zu erhöhen und bei Bedarf einige Federungseinstellungen zu ändern.
Το σώμα της F40 ήταν εξ’ ολοκληρου νέο, κατασκευασμένο απο Kevlar, ανθρακόνημα και αλουμίνιο, για τη μεγιστοποίηση της στρεπτικής ακαμψίας και τη διατήρηση του βάρους όσο το δυνατόν χαμηλότερα γίνεται. Τα παράθυρα και το κάλυμα του κινητήρα, είναι κατασκευασμένα απο polycarbonate πλαστικό, και αυτά με σκοπό τη διατήρηση του βάρους όσο πιο χαμηλά γίνεται.
Abgesehen von einer rudimentären Klimaanlage hatten die Wagen nichts weiter. Kein Teppichboden, kein Soundsystem, keine Türverkleidungen, keine Spur von Lederbezügen, kein Handschuhfach für den Beifahrer. Die ersten 50 Fahrzeuge hatten Schiebefenster, wie die Rennwagen, die übrigen normale Fenster.
Λίγο του υπερτροφοδοτούμενου V8 της, στην F40 η ψύξη ήταν πολύ σημαντική. Ο σχεδιασμός της παρομοιάζεται με open-wheel αγωνιστικό, το οποίο έχει ένα “σώμα” απο πάνω του. Το κάτω μέρος της, έχει καλυφθεί μερικώς, στο εμπρός μέρος, για να σταθεροποιεί τη ροή του αέρα απο κάτω, ωστόσο είναι ανοιχτό στο πίσω κομμάτι, προκειμένου ο αέρας αυτός, να εισέρχεται μερικώς στο χώρο του κινητήρα, για να παρέχει την απαραίτητη ψύξη.
Der F40 kam 1989 auf die Rennstrecke, wo er am IMSA-Rennen in Laguna Seca in der GTO-Klasse teilnahm. Jean Alesi belegte den dritten Platz hinter den beiden allradgetriebenen Audi 90 (mit dem damals bei Rennwagen sehr verbreiteten Spaceframe-Chassis). Im nächsten Rennen musste er jedoch nach 18 Runden aufgeben.
In der folgenden Saison, mit Jean-Pierre Jabouille, Jacques Laffite und Hurley Haywood als Fahrer, drei zweite Plätze und ein dritter Platz bei der gleichen Veranstaltung.
Παρόλο που η F40 δεν θα ξαναέτρεχε στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα σε μετέπειτα χρονιές, πολλοί ιδιώτες συμμετείχαν σε μία πληθώρα διοργανώσεων, στη κατηγορία GT, με αυτή. Το 1994, η LM, έκανε το ντεμπούτο της σε διεθνείς διοργανώσεις, με ένα αγωνιστικό να συμμετέχει στο BPR Global GT Series by Strandell, κερδίζοντας τον αγώνα ” 4 Hours of Vallelunga”.
To 1995, o αριθμός των αγωνιζόμενων LM ανήλθε στις 4, εξελιγμένες ανεξάρτητα απο τις Pilot-Aldix Racing (F40 LM) και τη Strandell (F40 GTE, αγωνιζόμενη υπο το banner του Ferrari Club Italia), κερδίζοντας τον αγώνα “4 Hours of Anderstorp”. Μη ανταγωνιστική πλέον, απέναντι στη νεοεισερχόμενη McLaren F1 GTR, η F40 επέστρεψε για μία τελευταία σεζόν, το 1996, κερδίζοντας πάλι τον αγώνα στο Anderstorp, αλλά έκτοτε δε ξανασυμμετείχε σε κάποια GT Class διοργάνωση.
Insgesamt wurden 19 F40 LM mit einer Leistung von 800 PS gebaut.
Der F40 Competizione war ein leistungsstärkerer (nicht gesponserter) F40 LM, mit einer Leistung von 600 PS und einer Höchstgeschwindigkeit von 367 km/h. Der Competizione wurde in 10 Exemplaren gebaut, 2 mit LM-Spezifikationen (die Ferrari dann änderte, da sie der Meinung waren, dass sie den F40 einschränkten) und 8 unter der Bezeichnung F40 Competizione. Er war das Ergebnis eines Kundenwunsches, nachdem der französische Ferrari-Importeur einen 1:1-Rennwagen bei Ferraris französischem Importeur bestellt hatte, mit dem er an den 24 Stunden von Le Mans teilnehmen wollte.
Die ersten unabhängigen Messungen wurden von der französischen Zeitschrift Sport Auto im September 1988 durchgeführt. Die Messungen ergaben, dass die Geschwindigkeit von 0-100 in 4,7 Sekunden erreicht wird und die Höchstgeschwindigkeit 321 km/h beträgt.
Die nächste Gelegenheit, die Höchstgeschwindigkeit zu messen, ergab sich, als die deutsche Zeitschrift Auto, Motor und Sport auf dem Nardo-Ring das Höchstgeschwindigkeits-Shooting durchführte. Ferrari schickte zwei F40, aber keiner konnte 321 km/h überschreiten. Der teilnehmende Porsche 959 S erreichte 339 km/h, während der Ruf CTR 342 km/h erreichte.
Die Auto und Fahrer und Auto, Motor und Sport In ihren eigenen Tests haben sie die folgenden Messungen vorgenommen:
Auto und Fahrer
Auto, Motor und Sport
H F40 είναι κατά πολλούς, η κορυφαία Ferrari μέχρι σήμερα.
Έχει σίγουρα ένα δικό της μύθο, καθώς είναι δύσκολη στην οδήγηση, κάπως νευρική τη στιγμή που αρχίζουν τα turbo της να δίνουν την πλήρη ισχύ τους και φυσικά, είναι λιτή σε υπερθετικό βαθμό.
Έπειτα, είναι και το βαρύ κομμάτι ιστορίας που φέρει. Η τελευταία που είχε πάρει το OK απο τον ίδιο τον Enzo Ferrari.
Κάποιοι τη συγκρίνουν με την 288 GTO, λέγοντας πως είναι ανωτερη σαν αυτοκίνητο. Αν το δει κανείς καθαρά ως προς τα νούμερα, ναι, μάλλον είναι. Ωστόσο, δεν πρόκειται για αντικειμενική σύγκριση, καθώς είναι ένα GT εναντίον ενός street legal αγωνιστικού. Κάπως άτοπη σύγκριση.
Ως προς την 959, είναι το πιο “καθαρόαιμο” απο τα δύο. Όπως είπε και η ίδια η Ferrari, ναι, δεν είναι κανένα τεχνολογικό θαύμα ή δεν έχει κάποια τρελή καινοτομία, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ με αυτό το στόχο.
Έχοντας δει μόνο μερικές απο κοντά και έχοντας διαβάσει αρκετά γύρω απο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, δεν θεωρώ πως είμαι σε θέση να τη κρίνω προσωπικά. Πιστεύω πάντως πως είναι μία μοναδική οδηγική εμπειρία, που θα αφήσει κάθε petrolhead με ανοιχτό το στόμα…
Photo Credit : F40 (Manos Kountouris – Veloce Classic and Sports Cars), F40 LM (Patrick Ernzen – Desert Motors, Flickr)
Η DS Automobiles ανακοινώνει το νέο πρόγραμμα «Premium Upgrade» που δίνει την ευκαιρία στους λάτρεις…
Porsche stattet den Sportwagen 911 erstmals mit einer Batterie aus, der Elektromotor wird...
Die europäischen Automobilhersteller haben auf die Verlangsamung der Verkäufe von reinen...
Ford Performance freut sich, heute seine Teilnahme an der Rallye Dakar 2025 bekannt zu geben,...
Aber ist das wirklich der Fall? Das vollelektrische Schrägheck der Mittelklasse von Volkswagen unterscheidet sich ästhetisch und...
Der neue Mercedes-Benz G 580, ausgestattet mit EQ-Technologie, setzt das Erbe seiner Vorgänger fort...