Κάποια στιγμή, θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να ασχοληθούμε λίγο με την οδηγική παιδεία. Να καταλάβουμε τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος οι Έλληνες και σκοτωνόμασταν, σκοτωνόμαστε και θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους. Εμείς, εδώ, πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει αυτό το απόστημα. Να δούμε μερικά από αυτά που κάνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες έναν οδηγικό εφιάλτη. Τα γκρουπάραμε.
1. Η έλλειψη παιδείας και συνείδησης.
Αυτό, είναι (πιστεύω) και η αιτία της κρίσης που περνάμε ως χώρα. Οι Έλληνες είμαστε απαίδευτοι. Δεν διαβάζουμε πια και, γιατί να το κάνουμε άλλωστε, αφού τα ξέρουμε όλα; Αυτό, πάει πακέτο με τη συνείδηση. Επίσης ανύπαρκτη. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ξέρεις ότι αν περάσεις με κόκκινο -ακόμα και με το ποδήλατο- μπορεί να προκαλέσεις τόσο σοβαρό τροχαίο που κάποιος να χάσει τη ζωή του, η να μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή και να το περνάς. Το κάνεις ΕΠΙΤΗΔΕΣ. Το κάνεις γιατί ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ. Το κάνεις επειδή ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Τόσο απλά.
Δεν μπορεί να θεωρείς ότι μπορείς να οδηγήσεις έχοντας το παιδί σου αγκαλιά. Ούτε οι θεοί των ράλλυ δεν μπορούν. Κι όμως, το κάνεις. Δεν μπορεί να μη φαντάζεσαι ότι σε ένα μικροτρακάρισμα, το σώμα σου θα συνθλίψει αυτό του παιδιού που έχεις στην αγκαλιά σου, σκοτώνοντάς το. Κι όμως, το βάζεις στην αγκαλιά, δεν φοράς ζώνη και οδηγείς με 130 χαω στην Αττική Οδό. Όποιος και αν είναι ο λόγος που το κάνεις, ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ για το παιδί σου. Όσο βαρύ κι αν είναι, έτσι είναι. Όπως και φυσικά, δεν σε νοιάζει για το αν θα παρασύρεις μια μοτοσυκλέτα σκοτώνοντας τους αναβάτες της, ή θα πέσεις πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο, μιας ανυποψίαστης οικογενείας που θα στείλεις σούμπιτη στον άλλο κόσμο. Χέστηκες. Εσύ θα κάνεις αυτό που γουστάρεις γιατί “δεν βαριέσαι μωρέ, τι θα γίνει”; Ξέρεις καλά τι μπορεί να γίνει, αλλά δεκάρα δεν δίνεις.
Δεν μπορεί να μην το χεις δει: Πατέρας- μάνα σε μηχανάκι με το παιδί για τρικάβαλο, πατέρας με τη μηχανή και το παιδί easy rider καβάλα στο τιμόνι, οικογένεια σε ΙΧ που η συνοδηγός κρατά το μωρό στην αγκαλιά “για να μην κλαίει” και ο οδηγός κάνει ό,τι του καπνίσει επειδή “έχω παιδί ρε, εσύ να προσέχεις”. Ο οδηγός σχολικού έχει υπερ μπόνους απαλλαγών στις παρανομίες.
Ας πάμε όμως στα πιο ειδικά:
2. Το βαρύ πόδι.
Εντάξει, για την Τροχαία, η “υψηλή ταχύτητα” είναι η αιτία όλων των δεινών των δρόμων. Συχνά, είναι. Πιτσιρίκια και μη που τους τρώει το δεξί τους πόδι και θα πάνε με ό,τι έχουν, όσο πιο γρήγορα μπορούν. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω ότι δεν είσαι μόνος στο δρόμο και ότι τα πολλά χιλιόμετρα σκοτώνουν. Θες να τρέξεις; Τράβα στις Σέρρες. Δεν σου φτάνει; Τράβα στο Nurburgring.
3. Τα ηλίθια όρια ταχύτητας:
Μερικές φορές, τα όρια ταχύτητας στους ελληνικούς δρόμους είναι τόσο ηλίθια που σε πείθουν ότι έχουν οριστεί μόνο και μόνο για να κόβονται ευκολότερα κλήσεις. Δηλαδή, όταν βάζεις όριο ταχύτητας 20 χ.α.ω., ξέρεις ότι ή θα προκαλέσεις κυκλοφοριακό κομφούζιο, ή θα προκαλέσεις τον διερχόμενο οδηγό να το παραβεί. Του δημιουργείς έτσι μια συνήθεια να αγνοεί τον Κ.Ο.Κ. που δεν είναι παντού τόσο κακοφτιαγμένος και να παραβαίνει παντού το όριο ταχύτητας.
4.Το ηλίθιο Κράτος.
Το Κράτος- τιμωρός, που αντιμετωπίζει την ιδιοκτησία αυτοκινήτου ως Straftatbestand. Die φορολογεί ανελέητα. Πέρα από τη βλακεία της υπόθεσης, όπως πχ τα τέλη που, από τότε που αυξήθηκαν, μειώθηκαν τα δημόσια έσοδα (από 1 δις ευρώ το χρόνο, 100 εκατ. ευρώ μέσα σε μια δεκαετία), το Κράτος ωθεί τον Έλληνα στο να μη συντηρεί σωστά, ή να μη συντηρεί καθόλου το αυτοκίνητό του (για να το αντικαταστήσει με ένα νέο, ούτε λόγος). Το ΚΤΕΟ είναι ό,τι να ναι, οι έλεγχοι ακόμα περισσότερο και, εν τέλει κυκλοφορούν γύρω μας αυτοκίνητα με λάστιχα 8 ετών (ναι, το είδα κι αυτό).
Υπάρχει και το ζήτημα του “ξεδώματος”. Το Κράτος έχει λεφτά να στέλνει ακόμα και τα ΜΑΤ στις κόντρες, έχει λεφτά για χάσιμο από τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα, αλλά δεν έχει να επενδύσει σε ένα πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, ή σε μια προσιτή Spur αγώνων. Όταν ο Ecclestone πρότεινε να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία πίστας Formula 1 που θα ήταν ανοιχτή στο κοινό όλο το χρόνο, εκτός από την εβδομάδα του αγώνα, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, δεν πήρε καν απάντηση. Γιατί; Την απάντηση την ξέρεις καλύτερα. Λύσεις υπάρχουν, αν υπάρχει και θέληση.
5. Οι (καρο)δρομοι.
Οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι ένα κακό ανέκδοτο. Συντελεστής τριβής μηδέν, οδόστρωμα για δοκιμή αναρτήσεων, μελέτη ανύπαρκτη. Έχω φίλο Γερμανό με Ζ3Μ που κάνει χρόνους στην “Πράσινη Κόλαση”, αλλά φοβάται να οδηγήσει στην Ελλάδα, στην οποία έρχεται κάθε χρόνο, αλλά κινείται με τα ΜΜΜ. Γιατί; Η εξήγηση βρίσκεται στα άπειρα σαμαράκια, στην τρομερή ολισθηρότητα και όχι μόνο. Στη στροφή με ανάποδη κλίση, in Εθνική Οδό, λίγο μετά την Υλίκη, στην Εγνατία που φτιάχτηκε επάνω στο φυσικό πέρασμα αρκούδων αλλά η εταιρεία έκανε ότι δεν το ήξερε μην τυχόν και πληρώσει ειδικές πεζογέφυρες, όπως κάνουν εκτός Ελλάδας, στις Εθνικές Οδούς που ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ χρυσάφι μέσω των διοδίων, αλλά δεν φτιάχνονται immer και, όταν φτιάχνονται, θυμίζουν το Αιγαίο τον χειμώνα, όταν τις ταξιδεύεις. Και φυσικά, στους δρόμους της γειτονιάς μας που είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο…
6. Η Τροχαία.
Τροχονόμοι που στήνουν καρτέρια με το ραντάρ μετά από στροφές για να σε γράψουν αν πήγαινες με 89, ενώ το όριο είναι 80, μπλόκα στημένα όπου να ναι, με ζόμπι λυσσασμένα να βρουν “κάτι” για να σε γράψουν. Όχι, η λύση δεν είναι να μην κόβει κλήσεις η Τροχαία. Όμως ούτε και είναι να την έχουν μετατρέψει σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Αλήθεια, δεν πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να σώζωνταν ζωές, αν υπήρχε ο θεσμός της “προειδοποίησης”; Δηλαδή, “σε έπιασα να τρέχεις και, αν το ξανακάνεις, θα σου πάρω το δίπλωμα”.
7. Το road rage.
Κακά τα ψέματα. Με την κρίση, πολλοί βγάζουν τα απωθημένα τους στο δρόμο. Ψάχνονται για καβγά. Θα σε κλείσουν, δεν θα κάνουν δεξιά για να προσπεράσεις, θα περάσουν με κόκκινο, ή το στοπ και μετα θα σου πουν “τι θες ρε; κατέβα κάτω αν είσαι άντρας”. Όχι, φίλε μου. Η λύση είναι να αφήσεις το τιμόνι και να επιστρέψεις στα σπήλαια, όπου ανήκεις. Άσε την οδήγηση για άλλους, αν έχεις νεύρα, πριν σκοτώσεις κανέναν γιατί “θα του δείξω εγώ”…
8.Τα δίκυκλα.
Είναι μάγκας, είναι έξυπνος, είναι ωραιος. Κυκλοφορεί με μοτοσικλέτα, ή σκούτερ, ή παπί, για να κάνει τη δουλειά του. Όπου δεν έχει μπαριέρα, πατάει τη διπλή διαχωριστική, ή συχνότερα, βγαίνει στο αντίθετο ρεύμα “επειδή έχει κίνηση και δεν μπορώ να περιμένω”. Αν τον χτυπήσει κάποιος από απέναντι, σταματάνε κι άλλοι (που επίσης ακολουθούσαν στο αντίθετο ρεύμα) και βρίζουν όλοι μαζί τον “απρόσεκτο”. Περνάει με κόκκινο (“και σένα τι σε νοιάζει, τροχονόμος είσαι ρε;”) παραβιάζει τα στοπ, απαιτεί προτεραιότητα “γιατί οι μηχανές έχουν προτεραιότητα ρε!” προσπερνά τα αυτοκίνητα από δεξιά, είτε τον βλέπουν, είτε όχι, απαιτεί οι οδηγοί των αυτοκινήτων να έχουν το κληρονομικό χάρισμα για να μαντέψουν ότι έρχεται. Κάνουν σφήνες, μπαίνουν στο φανάρι πρώτοι και όταν ανάψει, οδηγούν την κίνηση με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30 χιλιομέτρων την ώρα. Το κράνος είναι διακοσμητικό, το μπινελίκι και ο τσαμπουκάς πάντα εύκαιρα. Εκτός αν απέναντι είναι Τροχαία, λεωφορείο ή νταλίκα εν κινήσει. Είπαμε, όπου μας παίρνει. Α! Παρκάρει παντού, επειδή “επιτρέπεται για μηχανάκια”.
9. Τα ποδήλατα.
Οδηγεί ποδήλατο. Παντού. Στο πεζοδρόμιο, θα περάσει πάνω από τη γιαγιά που βγάζει βόλτα το εγγόνι της. Στο δρόμο, θα βγει στη λεωφόρο Συγγρού και θα πιάσει μεσαία λωρίδα (ναι, αλήθεια, το χω ζήσει!), νύχτα, χωρίς κανένα φωτάκι. Βρίζει τους οδηγούς αυτοκινήτων “που δεν σέβονται”, αλλά περνάει με κόκκινα, πετάγεται από στοπ κυκλοφορεί τη νύχτα πιο σκοτεινός κι απ’ το σκοτάδι και, αν πάει κανείς να τον χτυπήσει, τον στολίζει με μπινελίκια. Ενίοτε, κυκλοφορεί μεταμεσονύκτια με όλη την ποδηλατοκαγκουροπαρέα, φωνάζοντας, σφυρίζοντας (όχι, κανείς δεν κοιμάται, γιατί κανείς δεν δουλεύει αύριο) και κλείνοντας την κυκλοφορία στις διασταυρώσεις με ευγένειες του τύπου “Ε, ΟΥ, ΠΟΥ ΠΑ ΡΕ ΕΔΩ ΠΕΡΝΑΝ ΠΟΔΗΛΑΤΑ Γ..Ω Τ’ ΑΜΑΞΙΑ ΣΑΣ”.
Κι αυτά, ειναι μόνο μερικά από τα κακά της μοίρας όσων αγαπάμε την οδήγηση…
