Un grande viaggio
Γράφει ο Ξένιος Κοφτερός
Μεγάλωσα στην δεκαετία του ’80. Θυμάστε, τότε που τα αυτοκίνητα, λίγο- πολύ ήταν τετράγωνα, τρίγωνα και οποιοδήποτε άλλο γεωμετρικό σχήμα με ακμές μπορείτε να σκεφτείτε.
Ο πατέρας μου, είχε ένα Datsun 180SSS, κουπέ, δυνατό για την εποχή του και, καθότι σχεδιασμένο την προηγούμενη δεκαετία, είχε τις καμπύλες του. Αλλά, εκτός από τον ήχο των διπλών καρμπυρατέρ, δεν μου διέγειρε τις άλλες αισθήσεις.
Ένας μακρινός θείος, είχε μια λευκή θεά. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, δεν θυμάμαι καμία άλλη Alfa Romeo από εκείνη την εποχή αν και τότε, ακόμα πρέπει να κυκλοφορούσαν πολλές. Ίσως να φταίει το ότι ήμουν σπασίκλας και δεν πολύ κυκλοφορούσα, δεν ξέρω. Αλλά εκείνη! Εκείνη την θυμάμαι. Παρκαρισμένη, λευκή, όμορφη. Μια Alfa Romeo Bertone coupe. Τι μοντέλο ήταν ακριβώς θα σας γελάσω, ο θείος πέθανε μικρός, το αυτοκίνητο πουλήθηκε και χάθηκαν τα ίχνη του. Εκτός από εκείνα μέσα στο μυαλό μου.
Καμιά τριανταριά χρόνια μετά και ενώ η ονειρική κουπέ ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έτυχε, κάπου μακριά, να βρεθεί μια. Όχι πως το έψαξα ποτέ σοβαρά για καμιά εδώ γύρω. Απλά διαβολική σύμπτωση, με συνωμότη τον αδερφό μου στην Αμερική. Στο περίπου και μετά από καμια- δυο μπύρες (φαντάζομαι) του είπα “πάρε την και βλέπουμε”. Την πήρε λοιπόν και ήταν μια γνήσια αμερικάνικη 1750 105.51 GTV, γεννημένη τον Νοέμβριο του 1968. Πρώτη φουρνιά για το Model Year 1969 και την μερική ανασχεδίαση του μούτρου μετά τις scalino.
Ένα χρόνο έμεινε να περιμένει στην Αμερική να δούμε τι θα την κάνουμε. Να την φτιάξουμε εκεί; Και να την χαίρομαι κάθε δυο-τρία χρόνια που θα πηγαίνω; Να έρθει εδώ και να την χαίρεται αυτός κάθε τόσο; Στο ενδιάμεσο, ένας φίλος, έφτιαχνε το δικό του όνειρο. Μια Alfa πάλι, Spider δε του 1977. Κι αυτό ταλαιπωρημένο, με πολλές αμαρτίες κόψε-ράψε. Αλλά την έφτιαξε, με μεράκι και ιδρώτα και, μπορεί κανείς να πει, ίσως να είναι η καλύτερη του νησιού, όχι σε γνησιότητα, αλλά σε ποιότητα δουλειάς που έχει γίνει.
Τον έβλεπα πώς δούλευε, πώς ψαχνόταν για την κάθε λεπτομέρεια. Όταν μπορούσα να κλέψω λίγο χρόνο, πήγαινα και χάζευα και, ας πούμε ότι βοηθούσα και λίγο, στα απλά. Εκεί μου καρφώθηκε η ιδέα: Θα φτιαχτεί εδώ! Θέλω να το ζήσω αυτό, μέρα με την μέρα, πρώτα να διαλύεται και μετά, σιγά -σιγά να ξαναπαίρνει μορφή, καλύτερο απ’ ότι βγήκε από το εργοστάσιο τότε. Γιατί δεν θα είναι ένα προϊόν, αλλά ένα τέχνημα πόνου, κόπου και αγάπης.
Το σενάριο συμφωνήθηκε με τον αδερφό μου, η GTV φορτώθηκε σε πλοίο και κατέληξε στην Κύπρο. O φίλος με τη Spider, ο Βασίλης, ήταν σαν να σκεφτόταν ό,τι σκεφτόμουν και, όχι μόνο δέχτηκε την πρόταση, αλλά το πρότεινε κιόλας! Σαν σε μια σχέση: Ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς πώς έγινε επίσημη!
Ακόμα ένα χρόνο περίμενε υπομονετικά σκεπασμένη. Μέχρι να βγει το πλάνο, να βρεθεί ο χώρος, να μαζευτεί το χρήμα. Σ’ αυτό το διάστημα, μεταξύ καφέ, μπύρας και νάτσος οργανωθήκαμε, όσο μπορούσαμε, αλλά ναι, τελικά αρχίσαμε. Είναι ωραίο να βρίσκεις κάποιον που να βλέπει πέρα από το μέταλλο, πέρα από τα λεφτά, να βλέπει το ίδιο όνειρο μαζί σου.
Στον πρώτο μήνα τώρα, ξηλώσαμε μηχανικά μέρη, καμπίνα, μονώσεις και τζάμια. Τελικά, η διαίσθηση αποδείχτηκε σωστή και ας μην είχα, τότε που την αγοράσαμε, τις γνώσεις που μάζεψα στην πορεία για την αναπαλαίωση. Πρόκειται για μια γνήσια 1750 Μκ1 αμερικάνικη, με όλο το εσωτερικό όπως έπρεπε να είναι, ακριβώς όπως βγήκε από το εργοστάσιο. Με εργοστασιακή καλωδίωση και βύσματα, με όλες τις ιδιομορφίες που η σχεδόν βιοτεχνία τότε Alfa επέλεγε να βάλει σε κάποια μοντέλα και σε κάποια όχι.
Μερικά παραδείγματα; Οι aμερικάνικες δεν έχουν διακόπτη φωτισμού οργάνων, αλλά διακόπτη φώτων ομίχλης. Τα εσωτερικά φανάρια δεν είναι η μεγάλη σκάλα αλλά ομίχλης. Τα χερούλια των παραθύρων είναι διαφορετικά από τις ευρωπαϊκές, τα ίδια που θα έμπαιναν μετά από 4 χρόνια στις δίλιτρες. Και δεν είναι μόνο αυτά. Έχουμε επίσης: Διαφορετικό κεντρικό καθρεφτάκι,
τέσσερις πλαϊνούς δείκτες πορείας στρογγυλούς, πορτοκαλί μπροστά, κόκκινους πίσω, εργοστασιακές ζώνες ασφαλείας μπροστά, πίσω κλπ. κλπ.
Στην παρούσα φάση, η κύρια ενασχόληση είναι ο έλεγχος, καθάρισμα, γυάλισμα ή γαλβάνωση όλων των εξαρτημάτων, μικρών και μεγάλων, είτε φαίνονται είτε όχι. Το αμάξωμα θα τριφτεί τελείως, στο χέρι. Θα περαστεί με αστάρι και μετά θα πάει φαναρτζή. Για να φτιαχτούν οι αμαρτίες, όχι με στόκο, αλλά με ολοκαίνουρια πάνελ. Σκουριά ελάχιστη, μόνο στα δάπεδα των επιβατών που και αυτά θα αντικατασταθούν με καινούρια.
Μετά από όλη αυτή την περιποίηση θα έρθει πίσω σε μας. Θα ξαναμπεί σιγά σιγά η καμπίνα στη θέση της, όλα όπως ήταν τότε, λίγο πιο γυαλισμένα, αλλά όλα όπως ήταν τότε.
Τα μηχανικά μέρη θα ελεγχθούν, θα αλλαχτούν όλοι οι ελαστικοί σύνδεσμοι και θα ξαναμπούν στην θέση τους.
Στη θέση του μοτέρ θα ξαναμπεί, άμα τη ανευρέσει του, ένα αμερικάνικο 0551 1750 , για να κλείσει το παζλ.
Θα μπορούσε να γίνει πιο γρήγορο, πιο στριφτερό, πιο χαμηλό, αλλά ο τελικός στόχος δεν είναι αυτός. Υπάρχουν πολλά αμάξια σήμερα που τα κάνουν αυτά.
Ο στόχος είναι μια χρονομηχανή, όπως θα ήταν αν το 1969, έμπαινα σε μια αντιπροσωπεία της Alfa στην Καλιφόρνια, έδινα τις 4-5 χιλιάδες δολάρια που ζητούσαν, έπαιρνα τα κλειδιά και έφευγα με μια λευκή Ιταλίδα, αυτήν την λευκή Ιταλίδα.
Δεν έχουμε Big Sur εδώ και Napa Valley, αλλά υπάρχουν και εδώ ήσυχοι δρόμοι, μακριά από τα φώτα της πόλης. Με φαντάζομαι βράδυ, με φεγγαρόφως, σε μια ορεινή διαδρομή, μετά την ήρεμη βόλτα, παρκαρισμένο σε μια εσοχή. Να την αγγίζω με τα ακροδάκτυλα ακουμπημένος πάνω της, να ανάβω ένα Lucky Strike και να κοιτάω το φεγγάρι, η δικιά μου ευδαιμονία…
TopSpeed.gr Tip: Ο αυθεντικός τίτλος του κειμένου του κ. Κοφτερού, είναι “Un grande viaggio”, δηλαδή “ένα μεγάλο ταξίδι”. Σε αυτό το “ταξίδι”, της αναπαλαίωσης αυτής της πανέμορφης Alfa, μαζί με τον φίλο του, Βασίλη, δεν θα μπορούσαμε να τους αφήσουμε μόνους. Η ενότητα “Garage”, τους αφιερώνεται, εφεξής και, μέσα από αυτή, θα παρακολουθούμε, ανά τακτά διαστήματα, το ταξίδι με τη χρονομηχανή, μέχρι η Alfa να γυρίσει πίσω στο 1969…
