Τον δημοσιογράφο/δοκιμαστή αυτοκινήτων Παντελή Πατέλο, οι περισσότεροι τον ξέρουμε μέσα από φωτογραφικά ενσταντανέ με εντυπωσιακά “διπλώματα” supercars (και όχι μόνο), όπως της εικονιζόμενης Ferrari. Επί μια δεκαετία παρέμενε “στοιχειωμένο“, άσπαστο, το ρεκόρ γύρου που είχε “γράψει” ο Πατέλος στην πίστα των Σερρών με εκείνη την F430 (ο τύπος έμοιαζε να οδηγεί με τέσσερα χέρια), μέχρι να το σπάσει ο Γεωργιάδης (άλλος “χεράς” από κει).
Θα μπορούσαμε να γράφουμε ατέλειωτα κείμενα για τα… καλώς κείμενα του Πατέλου που για κάποιους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ώστε να ασχοληθούν με την κουλτούρα του αυτοκινήτου και του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Αλλά, δυστυχώς, σήμερα, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι ότι σήμερα, ο Πατέλος μένει σε ένα κοντέινερ. Και, καθώς φαίνεται, όχι από δική του ευθύνη. Ας ξετυλίξουμε την ιστορία του –πολύπαθου, πια- συντάκτη του Ειδικού Τύπου και της αδικίας που υπόκειται, κοινοποιώντας τη, με την προσδοκία να ευαισθητοποιηθεί κάποιος κρατικός παράγοντας και να την αποκαταστήσει.
Στα αποκαϊδια της Αύρας Μαραθώνα, όταν έσβησε η μεγάλη πυρκαγιά, στις 5 Αυγούστου του 2013. Οι καπνοί έφυγαν, οι στάχτες όμως έμειναν στη θέση του σπιτιού…
Rewind στο 2013. Είναι 5 Αυγούστου. Στην Αύρα Μαραθώνα ο οδηγός ενός οχήματος του Π.Ν. χάνει τον έλεγχό του και προσκρούει σε κολώνα της ΔΕΗ. Ο οδηγός-κληρωτός ναύτης, ευτυχώς δεν τραυματίζεται σοβαρά. Όμως από την πρόσκρουση στην κολώνα, στο τζιπ του ναυτικού ξεσπά πυρκαγιά, η οποία λόγω των θυελλωδών ανέμων που πνέουν στην περιοχή ξεφεύγει από τον έλεγχο γρήγορα και κατακαίει ό,τι βρει μπροστά της. Ο Μαραθώνας γρήγορα μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση. Ο οικισμός Αύρα εκκενώνεται, ενώ 60 πυροσβέστες με 30 οχήματα, 4 αεροσκάφη, 4 ελικόπτερα, 15 άτομα πεζοπόρο τμήμα και 15 υδροφόρες γειτονικών δήμων δίνουν μάχη για να μην πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Όταν τελικά η πυρκαγιά τίθεται υπό έλεγχο, αποκαλύπτεται το μέγεθος της καταστροφής. Δεκάδες σπίτια και αυτοκίνητα, μαζί με αγροτικές εκτάσεις, έχουν γίνει στάχτη. Πολίτες έχουν μείνει άστεγοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Ένας από αυτούς που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται ήταν και ο “δικός μας” Παντελής. Ο Πατέλος, ο οποίος, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, δεν είναι ευκατάστατος, με την οικογένειά του, καταλήγει να μένει σε ένα κοντέινερ. “Προσωρινά”. Αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Fast forward στο 2021. Ο Πατέλος συνεχίζει να μένει στο κοντέινερ. Λέει διαρκώς πως μαραζώνει επειδή αδικείται. Καταλήγει να στείλει επιστολή στον πρωθυπουργό. Ίσως το καλύτερο, είναι να αφήσουμε τον ίδιο να “τα πει”, όπως τα εξιστορεί στην ανοιχτή επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, με την παράκληση της κοινοποίησης:
“Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Ονομάζομαι Παντελής Πατέλος, γεννήθηκα στις 18/08/1970 και είμαι δημοσιογράφος/δοκιμαστής σε περιοδικά αυτοκινήτου τα τελευταία 28 χρόνια.
Στις 5 Αυγούστου του 2013, η ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ κατοικία της οικογένειάς μου στον οικισμό Αύρα Μαραθώνα κάηκε ολοσχερώς μαζί με άλλα σπίτια και μεγάλη αγροτική έκταση. Χωρίς να φταίμε σε τίποτα, από τη μια στιγμή στην άλλη, η μητέρα μου και εγώ βρεθήκαμε στο δρόμο χωρίς ρούχα να φορέσουμε. Η φωτιά μάλιστα προκλήθηκε όχι από κάποια άγνωστη αιτία, αλλά από κρατικό όχημα (τζιπ της Ναυτικής Βάσης Νοτίου Ευβοϊκού), το οποίο λόγω υπερβολικής ταχύτητας και συνεπεία απώλειας ελέγχου από τον οδηγό του, προσέκρουσε σε κολώνα της ΔΕΗ (ευτυχώς ο οδηγός-κληρωτός ναύτης δεν τραυματίστηκε σοβαρά).
Με το ΦΕΚ 859/07-04-2014 ο οικισμός Αύρα Μαραθώνα κηρύχθηκε πυρόπληκτη. Καθώς καλύπταμε απόλυτα τις σχετικές προϋποθέσεις, η τότε εν ζωή μητέρα μου και εγώ απευθυνθήκαμε στην αρμόδια υπηρεσία, Διεύθυνση Αποκατάστασης Επιπτώσεων Φυσικών Καταστροφών (ΔΑΕΦΚ), για την έκδοση άδειας επισκευής και για τη λήψη στεγαστικής συνδρομής.
Μέχρι σήμερα τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει συμβεί. Αντιθέτως, επί 7 χρόνια διαμένω σε ένα μεταλλικό κοντέινερ 20 τ.μ. δίπλα ακριβώς από το ερειπωμένο, αλλά με τακτική ετήσια πληρωμή ΕΝΦΙΑ σπίτι μας. Το κοντέινερ, το οποίο κυριολεκτικά «βράζει» το καλοκαίρι και στάζει νερά το χειμώνα, παραχωρήθηκε υποτίθεται προσωρινά από την εν λόγω υπηρεσία με την, υπ. αρ. 4042/Γ2.2/31-07-2014, απόφαση. Το δηλωθέν και εμφανιζόμενο ως κατοικία στο Κτηματολόγιο αγροτεμάχιό μας είναι συνολικής έκτασης 2,4 στρεμμάτων και αγοράστηκε το 1978 με νόμιμα συμβόλαια (υπ’ αριθ. 71746 & 74268), αλλά κυρίως με ΒΕΒΑΙΩΣΗ Δασαρχείου πως η έκταση ΔΕΝ αποτελεί δάσος ή δασική έκταση (Αριθμός πρωτ.Διεύθυνσης Δασών 11252/01-08-1969) βάσει της οποίας εκδόθηκαν και οι άδειες πολεοδομίας, οι οποίες δεν έχουν ακυρωθεί, ούτε έχουν ανακληθεί μέχρι σήμερα.
Η αρμόδια υπηρεσία (ΔΑΕΦΚ) επιμένει να μας ζητάει νέα βεβαίωση Δασαρχείου για το μη δασικό χαρακτήρα του αγροτεμαχίου μας και δεν αρκείται στο άρθρο 154 του ν. 4389/2016, που αναφέρει: “Για τις οικοδομικές άδειες οι οποίες έχουν εκδοθεί πριν την έναρξη ισχύος του ν. 4030/2011, οι οποίες δεν έχουν ανακληθεί ή ακυρωθεί, εφαρμόζονται τα προβλεπόμενα στις διατάξεις του προηγούμενου εδαφίου της παρούσας μόνον για ακίνητα ή τμήματα αυτών που πληρούν τους όρους αρτιότητας σύμφωνα µε το ισχύον καθεστώς κατά το χρόνο έκδοσης της σχετικής άδειας. Στις περιπτώσεις αυτές ΔΕΝ απαιτείται η εκ νέου έκδοση βεβαίωσης της οικείας δασικής αρχής για την έκδοση έγκρισης δόμησης και άδειας δόμησης κατά τις διατάξεις του ν. 4030/2011»
Από την αρχική δήλωση άγνοιας προγενέστερου νόμου (4280/2014 άρθρο 28) από τους υπαλλήλους της ΔΑΕΦΚ στις αρχές τις περιπέτειάς μας, το Μάρτιο του 2016 φτάσαμε να λάβουμε επιστολή από την εν λόγω υπηρεσία η οποία ανέφερε πως δεν «καλυπτόμαστε» διότι το κτήριο με άδεια του 1969 είναι ενωμένο με τη νόμιμη προσθήκη του 1981, άρα δεν είναι όλο το κτήριο με άδεια προ του 1975, άρα χρειάζεται νέα βεβαίωση Δασαρχείου! Μετά 30 μέρες από τη λήψη της παραπάνω επιστολής η υγιέστατη μέχρι τότε μητέρα μου εμφάνισε καρκίνο, ο οποίος σε 6 μήνες έγινε καθολικός με αποτέλεσμα το θάνατό της. Η μητέρα μου έφυγε με αυτό τον μεγάλο καημό.
Ζητώντας νέα βεβαίωση από το Δασαρχείο, αυτό γνωματεύει πως το αγροτεμάχιό μας είναι σε «ιδιωτική δασική περιοχή», βάσει του προσωρινού δασικού χάρτη, που αναρτήθηκε το 2010 και στον οποίο υπάρχει πρόδηλο λάθος. Έκταση που έχει άδεια οικοδομής δεν είναι δασική ούτε αναδασωτέα. Επί του λάθους αυτού έχουμε υποβάλει τις σχετικές αντιρρήσεις, ήδη από το 2011, οι οποίες όμως δεν έχουν εξεταστεί μέχρι και σήμερα. Σαν αποτέλεσμα, η υπόθεση για την στεγαστική συνδρομή από τη ΔΑΕΦΚ έχει μπει στο αρχείο και για να προχωρήσει θα πρέπει να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες! Ότι δηλαδή το αγροτεμάχιό μας -στο οποίο έχει αναγερθεί οικία με νόμιμες άδειες πολεοδομίας- δεν είναι δασικό!
Το παράλογο του πράγματος είναι πως πέντε γείτονές μας δικαιώθηκαν με αστική αποζημίωση, καθώς δεν είχαν άδειες οικοδομής για να τύχουν στεγαστικής συνδρομής από τη ΔΑΕΦΚ, με το σεβαστό δικαστήριο να θεωρεί ως στοιχεία νομιμότητας των σπιτιών τους μόνο την ηλεκτροδότηση και τις όποιες τακτοποιήσεις περί αυθαιρέτων. Μόνο στη δικιά μας αγωγή ζητήθηκε από τους δικηγόρους του δημοσίου γνωμάτευση Δασαρχείου!
Η Αύρα Μαραθώνα είναι οικισμός με ρυμοτομία, πλατείες και δρόμους με ονόματα, αποτελούμενος από 300 περίπου σπίτια, τα οποία εμφανίζονται στο Κτηματολόγιο ως κατοικίες, πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, ηλεκτροδοτούνται, υδροδοτούνται και διαθέτουν τηλεφωνική σύνδεση. Ο οικισμός μάλιστα αναφέρεται ως αυτοτελής οικισμός σε όλες στις απογραφές του Ελληνικού κράτους ήδη από το 1981. Παράλληλα, υπάρχει απόφαση του τμήματος Ε’ του ΣτΕ (αρ. 319/2005) που απορρίπτει έφεση του Δασαρχείου Καπανδριτίου επί απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθήνας (αρ. 350/2000) περί ΜΗ ΔΑΣΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ αγροτεμαχίου κατοίκου (Ιωάννης Γαδ), αλλά και ΟΛΗΣ της περιοχής Αύρα Μαραθώνα, η οποία προήλθε από νόμιμη εκχέρσωση (εγκριτικές διαταγές με αρ. πρωτ. 33682/1967 και 7096/22.6.67 της Νομαρχίας Αθηνών, 4780/15-4-1968 του Υπ. Γεωργίας και 1471/75 της Διευθ. Δασών Ανατ. Αττικής). Το Δασαρχείο Καπανδριτίου αρνήθηκε να εφαρμόσει τις αποφάσεις ΑΝΤΙΘΕΤΑ από κάθε διοικητική πρόβλεψη!
Επί 7 χρόνια και συγκεκριμένα για την περίπτωση της καταστροφής μας, η ΔΑΕΦΚ μας στέλνει στο Δασαρχείο, το Δασαρχείο στη Διεύθυνση Δασών και η Διεύθυνση Δασών στο Δασαρχείο. Και πάλι από την αρχή.
Τον περασμένο Αύγουστο και ακολουθώντας την υπουργική απόφαση ΥΠΕΝ/ΔΠΔ/64663/2956/2020 – ΦΕΚ 2773/Β/8-7-2020 κατέθεσα στη Διεύθυνση Δασών Ανατ. Αττικής φάκελο με τις άδειες πολεοδομίας και όλα τα άλλα έγγραφα που μου ζητήθηκαν για την αναμόρφωση του χάρτη. Εκεί με διαβεβαίωσαν πως επιτέλους τα βάσανά μου τελείωσαν και πως το αγροτεμάχιο μας θα αποχαρακτηριστεί, έστω και μεμονομένα όπως επιβάλλεται από μια σειρά νόμων και αποφάσεις του ΣτΕ. Πριν από μια βδομάδα, οι ελπίδες μου πάλι έσβησαν, καθώς πάλι δεν έχει εφαρμοστεί ο νόμος και το αυτονόητο που θέλει το απαραίτητο της επιφάνειας για την έκδοση μη ανακληθείσας άδειας πολεοδομίας να μην είναι δασικό, ούτε αναδασωτέο. Να σημειώσω εδώ πως η πολεοδομία μου εκδίδει άδειες, αλλά δεν έχω τα χρήματα τόσο για την έκδοσή τους, όσο και για την ανέγερση νέας κατοικίας, οπότε χρειάζομαι τη στεγαστική συνδρομή του κράτους την οποία δικαιούμαστε. Παλεύω 7 χρόνια για το δίκιο μας και πλέον για τη δικαίωση της μνήμης της μητέρας μου, αλλά δε γίνεται τίποτα. Έχω πλέον απελπιστεί.
Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα κύριε Πρωθυπουργέ πως αν και εν μέσω σοβαρότερων για τη χώρα προβλημάτων, εσείς που έχετε σκοπό να πατάξετε το ανάλγητο γραφειοκρατικό τέρας, θα αποκριθείτε στην έκκλησή μου ώστε να βρεθεί μια λύση σε όλη αυτή την αδικία. Είναι πλέον απάνθρωπο όλο αυτό.
Δε ζητάμε παρά μόνο αυτά που δικαιούμαστε για την ανακούφισή μας από μια συμφορά για την οποία δε φέρουμε καμία απολύτως ευθύνη: Το ίδιο το Ελληνικό κράτος που ευθύνεται για την καταστροφή μας είναι το ίδιο ακριβώς που μας έχει οδηγήσει στην απόγνωση.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τη δυνατότητα που μου δίνετε να γνωστοποιήσω προσωπικά σε εσάς όλη αυτή την αδικία, την οποία υφίσταται τόσον καιρό η οικογένειά μου.
Με σεβασμό,
Παντελής Α. Πατέλος
Αύρα Μαραθώνα“
